Το 1968, ο στρατηγός Γκιάπ, ο ένδοξος νικητής στη μάχη του Ντιέν Μπιέν Φου, κατά των Γάλλων, ήταν πλέον υπουργός Άμυνας στην κυβέρνηση του Ανόι. Όχι άδικα η γνώμη του είχε βαρύνουσα σημασία κατά τη λήξη αποφάσεων, σχετικών με τη εξέλιξη των πολεμικών επιχειρήσεων. Ο Γκιάπ κατέστρωσε ένα άκρως φιλόδοξο σχέδιο, το οποίο εάν επιτύγχανε θα μπορούσε ακόμα και να τερματίσει τον πόλεμο προς όφελός τους. Το σχέδιο προέβλεπε, για πρώτη φορά από την έναρξη του πολέμου, μεγάλης κλίμακας επίθεση, σε όλο το έδαφος του Νοτίου Βιετνάμ. Η επίθεση αποφασίστηκε να ξεκινήσει στις 31 Ιανουαρίου 1968, την ημέρα του Τετ, δηλαδή της βιετναμέζικης πρωτοχρονιάς.
Από: history-point.gr
Επρόκειτο για μια από τις ιερότερες ημέρες στο βιετναμικό ημερολόγιο και μέχρι τότε κανείς από τους εμπολέμους δεν είχε καταπατήσει την άτυπη, παύση των επιχειρήσεων, που ίσχυε για την λεγόμενη εβδομάδα του Τετ – 27 Ιανουαρίου μέχρι 3 Φεβρουαρίου. Ο Γκιαπ ακριβώς εκεί στηρίχθηκε, φιλοδοξώντας να επιτύχει τον απόλυτο αιφνιδιασμό των αντιπάλων. Ως κύριοι στόχοι καθορίστηκαν η πόλη Χούε, παλαιά αυτοκρατορική πρωτεύουσα του Βιετνάμ, η κατοχή της οποίας είχε μεγάλο ψυχολογικό αντίκτυπο, φυσικά η πρωτεύουσα του Νότου, η Σαϊγκόν, με όλες τις μεγάλες στρατιωτικές και αεροπορικές της βάσεις, αλλά και την πρεσβεία των ΗΠΑ και βεβαίως η σημαντικότατη βάση του Κε Σαν, στα σύνορα με το Λάος.
Η μάχη της Χουέ
Η πόλη απείχε ελάχιστα χιλιόμετρα από τα σύνορα με το Βόρειο Βιετνάμ. Ως εκ τούτου ήταν ευπρόσβλητη, εφόσον οι Βόρειοι ήταν σε θέση να συγκεντρώσουν πολύ ισχυρές δυνάμεις και να τις ρίξουν στην επίθεση εναντίον της. Έτσι και έπραξαν. Σε πρώτο κλιμάκιο, επιτέθηκαν κατά της πόλης 4 τάγματα του Βορειοβιετναμικού Στρατού και έξι τάγματα Βιετκόνγκ, μειωμένης σύνθεσης. Σύντομα όμως οι δυνάμεις αυτές ενισχύθηκαν, με ένα επιπλέον σύνταγμα του Βορειοβιετναμικού Στρατού. Από την άλλη πλευρά, η Χούε αποτελούσε έδρα νοτιοβιετναμικής ταξιαρχίας. Λόγω της γιορτής του Τετ όμως η συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών είχε λάβει εορταστική άδεια.
Έτσι ο στρατιωτικός διοικητής της πόλης, Ταξίαρχος Τρουόνγκ, είχε στη διάθεσή του, στην αρχή της μάχης, μόνο έναν νοτιοβιετναμικό λόχο, με έδρα το αρχηγείο του και την φρουρά του κτηρίου της Συμμαχικής Στρατιωτικής Διοίκησης, όπου στεγάζονταν Αυστραλοί και Αμερικανοί στρατιώτες. Επίσης σε μικρή απόσταση από την πόλη – 13 χλ. νοτίως – βρισκόταν η αμερικανική βάση του Σώματος των Πεζοναυτών Φου Μπάι. Εκεί στάθμευαν 4 λόχοι Αμερικανών πεζοναυτών. Στις 03.50 της 31ης Ιανουαρίου τα κύματα των Βορείων εισήλθαν στην εορτάζουσα πόλη, αιφνιδιάζοντας τους πάντες. Μόνο το αρχηγείο του Τρουάνγκ και το κτήριο της Συμμαχικής Διοίκησης δεν έπεσαν στα χέρια των Βορειοβιετναμέζων. Ολόκληρη η υπόλοιπη πόλη καταλήφθηκε και εκατοντάδες «αντιδραστικοί» πολίτες και αξιωματούχοι συνελήφθησαν.
Ο κατάλογος των προγραφέντων είχε ήδη συνταχθεί πριν την επίθεση και περιλάμβανε κατ’ αρχήν 196 ονόματα. Στην πραγματικότητα πολλές χιλιάδες αντιφρονούντων εκτελέσθηκαν από τους κομμουνιστές. Μέσα στην πόλη η κατάσταση εξελισσόταν σε τραγική για τους λιγοστούς πολιορκημένους. Είχαν ζητήσει ενισχύσεις, χωρίς όμως να γνωρίζουν το μέγεθος της απειλής που αντιμετώπιζαν, από την πλέον προφανή πηγή, την βάση των Πεζοναυτών στο Φου Μπάι. Ο διοικητής της βάσης Πεζοναυτών, Ταξίαρχος Λάχουε, έστειλε σε βοήθεια των πολιορκημένων ένα λόχο, πεζοναυτών, με συνοδεία δύο αρμάτων μάχης. Η μικρή αυτή δύναμη κινήθηκε άμεσα προς την πόλη. Λίγο πριν εισέλθει όμως σε αυτήν έπεσε σε ενέδρα των Βορείων και καθηλώθηκε από τα φονικά εχθρικά πυρά, υφιστάμενη απώλειες. Ο επικεφαλής της, Λοχαγός Μπάστλερ, ζήτησε βοήθεια με τον ασύρματο από το Φου Μπάι και ο Λάχουε έστειλε άλλον έναν λόχο πεζοναυτών.
Ο δεύτερος λόχος έφτασε στις θέσεις των καθηλωμένων πεζοναυτών και ενώθηκε μαζί τους. Σύντομα όμως κατάλαβαν ότι και οι δύο λόχοι είχαν τώρα περικυκλωθεί από εκατοντάδες αντιπάλων. Μόνο τότε ο Λάχουε κατάλαβε την σοβαρότητα της κατάστασης και ζήτησε την αποστολή σοβαρών ενισχύσεων. Οι ενισχύσεις όμως έφτασαν το βράδυ της 2ας προς 3η Φεβρουαρίου. Και άρχισαν την αντίθεση το πρωί της 3ης Φεβρουαρίου. Μέχρι τότε οι πολιορκούμενοι θύλακες, Αμερικανών, Αυστραλών και Νοτιοβιετναμέζων αντιμετώπισαν μόνοι τους τα κύματα των εχθρικών επιθέσεων.
Την πρώτη αντεπίθεση εκτέλεσαν 3 λόχοι Πεζοναυτών, υποστηριζόμενοι από άρματα μάχης Μ-48. Μετά άγριες οδομαχίες 14 ωρών οι Αμερικανοί ανακατέλαβαν το κτίριο του υποθηκοφυλακίου της πόλης και προέλασαν προς το ταχυδρομείο. Οι Βόρειοι αντέταξαν φανατισμένη άμυνα και για το κάθε κτίριο, για την κάθε οικία έπρεπε να δοθεί σκληρή μάχη με τις χειροβομβίδες. Ήδη στην περιοχή είχαν σπεύσει ολόκληρη η 1η Μεραρχία Πεζοναυτών, από τον Νότο και δυνάμεις της περίφημης 101ης Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας, οι οποίες με κάθετη υπερκέραση, βρέθηκαν στα νώτα των Βορείων, αποκόπτοντας μεγάλο αριθμό τους στην πόλη. Έτσι οι Βόρειοι από πολιορκητές έγιναν πολιορκημένοι. Δεν κατέθεσαν όμως τα όπλα.
Οι μάχες συνεχίστηκαν. Οι Αμερικανοί επέτυχαν των απεγκλωβισμό των πολιορκημένων, η κατάσταση των οποίων ήταν πλέον τραγική και συνέχισαν την εκκαθαριστική επιχείρηση. Μεγάλες μάχες δόθηκαν για την ανακατάληψη των ερειπίων της καθολικής εκκλησίας, και του αθλητικού κέντρου της πόλης. Στις 13 Φεβρουαρίου, μετά από άγριες συγκρούσεις, με μεγάλες απώλειες, κυρίως Βορείων, τα τμήματα της 1ης Μεραρχίας Πεζοναυτών, ενώθηκαν στο μέσο της πόλης με τμήματα της 101ης Μεραρχίας.
Οι Βόρειοι είχαν κοπεί στα δύο. Αλλά και πάλι δεν παραδόθηκαν. Αποσύρθηκαν στο παλαιό ανάκτορο που δέσποζε της πόλης και αμύνθηκαν εκεί μέχρις εσχάτων. μια εβδομάδα διήρκεσε η μάχη του ανακτόρου και μόλις στις 24 Φεβρουαρίου εκκαθαρίστηκε και η τελευταία νησίδα αντίστασης στο κατεστραμμένο ανάκτορο. Η μάχη της Χουέ έληγε, μετά από 25 σχεδόν ημέρες. Άφησε πίσω της μια εντελώς ρημαγμένη πόλη. Περισσότερα από 10.000 σπίτια είχαν καταστραφεί και 116.000 κάτοικοι είχαν μείνει άστεγοι. Άλλοι 5.000 κάτοικοι είχαν εκτελεσθεί ή απαχθεί από τους κομμουνιστές.
Αλλά και Βόρειοι είχαν υποστεί συντριπτικές απώλειες, χάνοντας περισσότερους από 5.200 άνδρες. Οι αμερικανικές απώλειες ήταν επίσης βαριές, ξεπερνώντας τους 1.800 νεκρούς και τραυματίες, ενώ οι απώλειες των Νοτιοβιετναμέζων ξεπέρασαν τους 2.600 νεκρούς και τραυματίες. Έτσι έληξε η μάχη της Χουέ, με τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους να επιτυγχάνουν μια «ακριβή» σε αίμα νίκη και τους Βορείους να κερδίζουν τις εντυπώσεις, εφόσον είχαν κατορθώσει να κυριεύσουν έναν συμβολικό στόχο, όπως η Χουέ, και να τον διατηρήσουν για τόσες μέρες, αναγκάζοντας τους Αμερικανούς να ρίξουν στη μάχη μεγάλες δυνάμεις για να την ανακαταλάβουν.
Επρόκειτο για μια από τις ιερότερες ημέρες στο βιετναμικό ημερολόγιο και μέχρι τότε κανείς από τους εμπολέμους δεν είχε καταπατήσει την άτυπη, παύση των επιχειρήσεων, που ίσχυε για την λεγόμενη εβδομάδα του Τετ – 27 Ιανουαρίου μέχρι 3 Φεβρουαρίου. Ο Γκιαπ ακριβώς εκεί στηρίχθηκε, φιλοδοξώντας να επιτύχει τον απόλυτο αιφνιδιασμό των αντιπάλων. Ως κύριοι στόχοι καθορίστηκαν η πόλη Χούε, παλαιά αυτοκρατορική πρωτεύουσα του Βιετνάμ, η κατοχή της οποίας είχε μεγάλο ψυχολογικό αντίκτυπο, φυσικά η πρωτεύουσα του Νότου, η Σαϊγκόν, με όλες τις μεγάλες στρατιωτικές και αεροπορικές της βάσεις, αλλά και την πρεσβεία των ΗΠΑ και βεβαίως η σημαντικότατη βάση του Κε Σαν, στα σύνορα με το Λάος.
Η μάχη της Χουέ
Η πόλη απείχε ελάχιστα χιλιόμετρα από τα σύνορα με το Βόρειο Βιετνάμ. Ως εκ τούτου ήταν ευπρόσβλητη, εφόσον οι Βόρειοι ήταν σε θέση να συγκεντρώσουν πολύ ισχυρές δυνάμεις και να τις ρίξουν στην επίθεση εναντίον της. Έτσι και έπραξαν. Σε πρώτο κλιμάκιο, επιτέθηκαν κατά της πόλης 4 τάγματα του Βορειοβιετναμικού Στρατού και έξι τάγματα Βιετκόνγκ, μειωμένης σύνθεσης. Σύντομα όμως οι δυνάμεις αυτές ενισχύθηκαν, με ένα επιπλέον σύνταγμα του Βορειοβιετναμικού Στρατού. Από την άλλη πλευρά, η Χούε αποτελούσε έδρα νοτιοβιετναμικής ταξιαρχίας. Λόγω της γιορτής του Τετ όμως η συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών είχε λάβει εορταστική άδεια.
Έτσι ο στρατιωτικός διοικητής της πόλης, Ταξίαρχος Τρουόνγκ, είχε στη διάθεσή του, στην αρχή της μάχης, μόνο έναν νοτιοβιετναμικό λόχο, με έδρα το αρχηγείο του και την φρουρά του κτηρίου της Συμμαχικής Στρατιωτικής Διοίκησης, όπου στεγάζονταν Αυστραλοί και Αμερικανοί στρατιώτες. Επίσης σε μικρή απόσταση από την πόλη – 13 χλ. νοτίως – βρισκόταν η αμερικανική βάση του Σώματος των Πεζοναυτών Φου Μπάι. Εκεί στάθμευαν 4 λόχοι Αμερικανών πεζοναυτών. Στις 03.50 της 31ης Ιανουαρίου τα κύματα των Βορείων εισήλθαν στην εορτάζουσα πόλη, αιφνιδιάζοντας τους πάντες. Μόνο το αρχηγείο του Τρουάνγκ και το κτήριο της Συμμαχικής Διοίκησης δεν έπεσαν στα χέρια των Βορειοβιετναμέζων. Ολόκληρη η υπόλοιπη πόλη καταλήφθηκε και εκατοντάδες «αντιδραστικοί» πολίτες και αξιωματούχοι συνελήφθησαν.
Ο κατάλογος των προγραφέντων είχε ήδη συνταχθεί πριν την επίθεση και περιλάμβανε κατ’ αρχήν 196 ονόματα. Στην πραγματικότητα πολλές χιλιάδες αντιφρονούντων εκτελέσθηκαν από τους κομμουνιστές. Μέσα στην πόλη η κατάσταση εξελισσόταν σε τραγική για τους λιγοστούς πολιορκημένους. Είχαν ζητήσει ενισχύσεις, χωρίς όμως να γνωρίζουν το μέγεθος της απειλής που αντιμετώπιζαν, από την πλέον προφανή πηγή, την βάση των Πεζοναυτών στο Φου Μπάι. Ο διοικητής της βάσης Πεζοναυτών, Ταξίαρχος Λάχουε, έστειλε σε βοήθεια των πολιορκημένων ένα λόχο, πεζοναυτών, με συνοδεία δύο αρμάτων μάχης. Η μικρή αυτή δύναμη κινήθηκε άμεσα προς την πόλη. Λίγο πριν εισέλθει όμως σε αυτήν έπεσε σε ενέδρα των Βορείων και καθηλώθηκε από τα φονικά εχθρικά πυρά, υφιστάμενη απώλειες. Ο επικεφαλής της, Λοχαγός Μπάστλερ, ζήτησε βοήθεια με τον ασύρματο από το Φου Μπάι και ο Λάχουε έστειλε άλλον έναν λόχο πεζοναυτών.
Ο δεύτερος λόχος έφτασε στις θέσεις των καθηλωμένων πεζοναυτών και ενώθηκε μαζί τους. Σύντομα όμως κατάλαβαν ότι και οι δύο λόχοι είχαν τώρα περικυκλωθεί από εκατοντάδες αντιπάλων. Μόνο τότε ο Λάχουε κατάλαβε την σοβαρότητα της κατάστασης και ζήτησε την αποστολή σοβαρών ενισχύσεων. Οι ενισχύσεις όμως έφτασαν το βράδυ της 2ας προς 3η Φεβρουαρίου. Και άρχισαν την αντίθεση το πρωί της 3ης Φεβρουαρίου. Μέχρι τότε οι πολιορκούμενοι θύλακες, Αμερικανών, Αυστραλών και Νοτιοβιετναμέζων αντιμετώπισαν μόνοι τους τα κύματα των εχθρικών επιθέσεων.
Την πρώτη αντεπίθεση εκτέλεσαν 3 λόχοι Πεζοναυτών, υποστηριζόμενοι από άρματα μάχης Μ-48. Μετά άγριες οδομαχίες 14 ωρών οι Αμερικανοί ανακατέλαβαν το κτίριο του υποθηκοφυλακίου της πόλης και προέλασαν προς το ταχυδρομείο. Οι Βόρειοι αντέταξαν φανατισμένη άμυνα και για το κάθε κτίριο, για την κάθε οικία έπρεπε να δοθεί σκληρή μάχη με τις χειροβομβίδες. Ήδη στην περιοχή είχαν σπεύσει ολόκληρη η 1η Μεραρχία Πεζοναυτών, από τον Νότο και δυνάμεις της περίφημης 101ης Αερομεταφερόμενης Μεραρχίας, οι οποίες με κάθετη υπερκέραση, βρέθηκαν στα νώτα των Βορείων, αποκόπτοντας μεγάλο αριθμό τους στην πόλη. Έτσι οι Βόρειοι από πολιορκητές έγιναν πολιορκημένοι. Δεν κατέθεσαν όμως τα όπλα.
Οι μάχες συνεχίστηκαν. Οι Αμερικανοί επέτυχαν των απεγκλωβισμό των πολιορκημένων, η κατάσταση των οποίων ήταν πλέον τραγική και συνέχισαν την εκκαθαριστική επιχείρηση. Μεγάλες μάχες δόθηκαν για την ανακατάληψη των ερειπίων της καθολικής εκκλησίας, και του αθλητικού κέντρου της πόλης. Στις 13 Φεβρουαρίου, μετά από άγριες συγκρούσεις, με μεγάλες απώλειες, κυρίως Βορείων, τα τμήματα της 1ης Μεραρχίας Πεζοναυτών, ενώθηκαν στο μέσο της πόλης με τμήματα της 101ης Μεραρχίας.
Οι Βόρειοι είχαν κοπεί στα δύο. Αλλά και πάλι δεν παραδόθηκαν. Αποσύρθηκαν στο παλαιό ανάκτορο που δέσποζε της πόλης και αμύνθηκαν εκεί μέχρις εσχάτων. μια εβδομάδα διήρκεσε η μάχη του ανακτόρου και μόλις στις 24 Φεβρουαρίου εκκαθαρίστηκε και η τελευταία νησίδα αντίστασης στο κατεστραμμένο ανάκτορο. Η μάχη της Χουέ έληγε, μετά από 25 σχεδόν ημέρες. Άφησε πίσω της μια εντελώς ρημαγμένη πόλη. Περισσότερα από 10.000 σπίτια είχαν καταστραφεί και 116.000 κάτοικοι είχαν μείνει άστεγοι. Άλλοι 5.000 κάτοικοι είχαν εκτελεσθεί ή απαχθεί από τους κομμουνιστές.
Αλλά και Βόρειοι είχαν υποστεί συντριπτικές απώλειες, χάνοντας περισσότερους από 5.200 άνδρες. Οι αμερικανικές απώλειες ήταν επίσης βαριές, ξεπερνώντας τους 1.800 νεκρούς και τραυματίες, ενώ οι απώλειες των Νοτιοβιετναμέζων ξεπέρασαν τους 2.600 νεκρούς και τραυματίες. Έτσι έληξε η μάχη της Χουέ, με τους Αμερικανούς και τους συμμάχους τους να επιτυγχάνουν μια «ακριβή» σε αίμα νίκη και τους Βορείους να κερδίζουν τις εντυπώσεις, εφόσον είχαν κατορθώσει να κυριεύσουν έναν συμβολικό στόχο, όπως η Χουέ, και να τον διατηρήσουν για τόσες μέρες, αναγκάζοντας τους Αμερικανούς να ρίξουν στη μάχη μεγάλες δυνάμεις για να την ανακαταλάβουν.