Την παραμονή της συνάντησης στην Αθήνα για τις διερευνητικές επαφές η κρατική (διάβαζε κυβερνητική) τηλεόραση πρόβαλε ένα ρεπορτάζ από την Θράκη. Εν ονόματι της ελευθερίας που τους παρέχει η δημοσιογραφική ανεξαρτησία, το ρεπορτάζ έγερνε υπέρ της τουρκικής άποψης. Είναι σαφές το μήνυμα που η κυβέρνηση ήθελε να στείλει στην Άγκυρα.
Παντελής Σαββίδης
Πριν λίγες ημέρες στο ίδιο μέσο ενημέρωσης (κρατική- κυβερνητική ΕΡΤ) που απο την συριζαία εμπειρία έχει μετατραπεί σε κυβερνητικό φερέφωνο, (αυτά που έκανε ο Συριζα κάνει και η Νέα Δημοκρατία), φρόντισε να περάσει απο τις οθόνες του όλο το αποδομητικό απαράτ της χώρας. Όλο το παρακμιακό αθηναϊκό κατεστημένο.
Και εδώ το μήνυμα ήταν σαφές για τις ιδεολογικές αναζητήσεις της σημερινής κυβέρνησης.
Ένα τρίτο στοιχείο είναι τα μηνύματα και οι δημόσιες εμφανίσεις της Προέδρου της Δημοκρατίας που δημιουργούν μια ολοένα αυξανόμενη απόσταση απο την λαϊκή συνείδηση.
Ακόμη και ο κ. Τσίπρας αντιλήφθηκε πως η κυβερνητική φθορά είναι ταχεία. Κυρίως λόγω κορονοϊού αλλά όχι μόνο.
Η υπόθεση του κορονοϊού δεν είναι εύκολα διαχειρίσημη. Και αν η κυβερνητική φθορά οφειλόταν στην διαχείριση αυτή η ανάκαμψη θα ήταν εύκολη.
Η βαθύτερη και πιο επικίνδυνη φθορά της κυβέρνησης προέρχεται απο την ουσιαστική διάσταση της στάσης της απέναντι σ αυτό που ο Φουκουγιάμα περιγράφει στην "Ταυτότητα". Ο άνθρωπος, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, θέλει αναγνώριση αυτού που είναι. Αυτού που νοιώθει ότι είναι. Και η επιθυμία αυτή υπερνικά ακόμη και την αγωνία της βιολογικής επιβίωσης. Το χάσμα της κυβέρνησης με αυτήν την αίσθηση του ελληνικού λαού διευρύνεται. Αυτό θα το αντιληφθεί πολύ σύντομα ο κ. Μητσοτάκης όταν διαπιστώσει πως ακόμη και αν τα καταφέρει με τον κορονοϊό η ανάκαμψη δεν θα επέλθει.
Εκείνο που θα σώσει τον κ. Μητσοτάκη απο την ελεύθερη πτώση είναι ότι απέναντί του έχει τον κ. Τσίπρα. Για λόγους ευγένειας δεν θα ήθελα να προβώ σε χαρακτηρισμούς για την πολιτική ποιότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την κυβερνητική του θητεία. Άλλωστε η εμπειρία αυτή ήταν πρόσφατη και όλοι την θυμούνται.
Λόγω Τσίπρα και μιας απαξιωμένης αριστεράς στην Ελλάδα, η χώρα θα βρεθεί για άλλη μια φορά σε λάθος βηματισμό σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Στη Γερμανία, συντελείται το τελευταίο διάστημα μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Τα δημοσιεύματα λένε πως οφείλεται στην κακή διαχείριση της πανδημίας απο την Μέρκελ και το κόμμα της το οποίο δημοσκοπικά καταρρέει.
Αλλά, ποτέ μια πολιτική κατάρρευση δεν οφείλεται μόνο σε έναν λόγο. Μπορεί κάτι να αποτελέσει την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι αλλά το ποτήρι για να ξεχειλίσει είχε γεμίσει. Και στη Γερμανία η δυσαρέσκεια διογκώθηκε.
Οι Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία έχουν φθαρεί και αυτοί και το κόμμα που αναδύεται και θεωρείται ότι θα έχει τον δικό του καγκελάριο είναι οι "Πράσινοι".
Και αυτή η τάση (Πράσινοι) στην Ελλάδα είναι, ήδη παρακμασμένη. Διαιρεμένη, με εσωτερικές φράξιες, κακή εμφάνιση στην κυβερνητική διαχείριση, ρηχή ως προς το πολιτικό και κοινωνικό ζητούμενο. Μια ομάδα φιλόδοξων ατόμων που γλυκάθηκαν απο την εξουσία, έτοιμων να συνδιαλλαγούν για να την αποκτήσουν και πάλι εξαργυρώνοντας τα πάντα. Μια ομάδα χωρίς αρχές που υποτίθεται διακρίνουν τον τίτλο της.
Και φθάνουμε στο επίδικο δια ταύτα:
Η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή κυβερνάται απο ένα πολιτικό κόμμα στο οποίο τείνουν να κυριαρχήσουν οι αποδομητικές και ευεπίφορες σε υποχωρήσεις τάσεις, έχει μια αξιωματική αντιπολίτευση αναχρονιστική (κινείται μερικές φορές περί το 1848, δεν κάνω λάθος 1848) και οι υπόλοιπες πολιτικές συνιστώσες του πολιτικού φάσματος είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες. Με αυτούς που εκφράζονται είναι ευτύχημα η ανυπαρξία τους.
Αυτό το πολιτικό σκηνικό είναι προβληματικό. Και δεν πρόκειται να αλλάξει. Διότι ο κόσμος, καλώς ή κακώς, δεν πιστεύει σε ιδεολογίες. (Φρόντισαν οι υπάρχοντες φορείς να απαξιώσουν αυτήν την πίστη).
Ο κόσμος αναζητά μια ικανή ηγεσία που να εκφράσει την αγωνία του. Και τέτοια ηγεσία δεν υπάρχει αυτήν τη στιγμή στη χώρα. Και δεν φαίνεται να εμφανίζεται.
Και να υπήρχε δεν θα την ευνοούσε το οικονομικό κατεστημένο το οποίο ελέγχει τα Μέσα Ενημέρωσης. αναφέρομαι σε οικονομικό κατεστημένο και όχι αστική τάξη γιατί η αστική τάξη έχει ορισμένα χαρακτηριστικά τα οποία οι Έλληνες πλούσιοι δεν τα έχουν.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε έναν φαύλο κύκλο μια επίφασης δημοκρατίας.
Αυτό το καθεστώς μας υποχρεώνουν να το αποδεχθούμε. Έρχεται, όμως, σε αντίφαση με τη βούληση της πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αυτή η αντίθεση διαμορφώνει μια υποσυνείδητη επιθυμία για εξέγερση. Τυφλή εξέγερση.
Ε, αυτήν δεν θα την αποφύγει ένα σύστημα όπως το ελληνικό το οποίο δεν γνωρίζει πως να διαχειριστεί ιδεολογικά (εκτονωτικά) τον κόσμο.
Ο ελληνικός λαός περίμενε αρκετά μέχρι να βγει τόσο κριτικά απέναντι σε μια κυβέρνηση που αντιμετώπισε με ανακούφιση μετά την τραγική εμπειρία του Συριζα. Αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη φρόντισε να αναλώσει όλα τα αποθέματα υπομονής της κοινωνίας.
Έχει περιθώρια να διορθωθεί. Τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια, μήπως και υπάρξει κάποια αλλαγή.
Αν δεν το κάνει, η χώρα θα βιώσει το χειρότερο σενάριο.
Μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας- Συριζα.
Όλη η παρακμή στο προσκήνιο.
Με τις υγείες μας.
Παντελής Σαββίδης
Πριν λίγες ημέρες στο ίδιο μέσο ενημέρωσης (κρατική- κυβερνητική ΕΡΤ) που απο την συριζαία εμπειρία έχει μετατραπεί σε κυβερνητικό φερέφωνο, (αυτά που έκανε ο Συριζα κάνει και η Νέα Δημοκρατία), φρόντισε να περάσει απο τις οθόνες του όλο το αποδομητικό απαράτ της χώρας. Όλο το παρακμιακό αθηναϊκό κατεστημένο.
Και εδώ το μήνυμα ήταν σαφές για τις ιδεολογικές αναζητήσεις της σημερινής κυβέρνησης.
Ένα τρίτο στοιχείο είναι τα μηνύματα και οι δημόσιες εμφανίσεις της Προέδρου της Δημοκρατίας που δημιουργούν μια ολοένα αυξανόμενη απόσταση απο την λαϊκή συνείδηση.
Ακόμη και ο κ. Τσίπρας αντιλήφθηκε πως η κυβερνητική φθορά είναι ταχεία. Κυρίως λόγω κορονοϊού αλλά όχι μόνο.
Η υπόθεση του κορονοϊού δεν είναι εύκολα διαχειρίσημη. Και αν η κυβερνητική φθορά οφειλόταν στην διαχείριση αυτή η ανάκαμψη θα ήταν εύκολη.
Η βαθύτερη και πιο επικίνδυνη φθορά της κυβέρνησης προέρχεται απο την ουσιαστική διάσταση της στάσης της απέναντι σ αυτό που ο Φουκουγιάμα περιγράφει στην "Ταυτότητα". Ο άνθρωπος, ο οποιοσδήποτε άνθρωπος, θέλει αναγνώριση αυτού που είναι. Αυτού που νοιώθει ότι είναι. Και η επιθυμία αυτή υπερνικά ακόμη και την αγωνία της βιολογικής επιβίωσης. Το χάσμα της κυβέρνησης με αυτήν την αίσθηση του ελληνικού λαού διευρύνεται. Αυτό θα το αντιληφθεί πολύ σύντομα ο κ. Μητσοτάκης όταν διαπιστώσει πως ακόμη και αν τα καταφέρει με τον κορονοϊό η ανάκαμψη δεν θα επέλθει.
Εκείνο που θα σώσει τον κ. Μητσοτάκη απο την ελεύθερη πτώση είναι ότι απέναντί του έχει τον κ. Τσίπρα. Για λόγους ευγένειας δεν θα ήθελα να προβώ σε χαρακτηρισμούς για την πολιτική ποιότητα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και την κυβερνητική του θητεία. Άλλωστε η εμπειρία αυτή ήταν πρόσφατη και όλοι την θυμούνται.
Λόγω Τσίπρα και μιας απαξιωμένης αριστεράς στην Ελλάδα, η χώρα θα βρεθεί για άλλη μια φορά σε λάθος βηματισμό σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη.
Στη Γερμανία, συντελείται το τελευταίο διάστημα μια μεγάλη πολιτική αλλαγή. Τα δημοσιεύματα λένε πως οφείλεται στην κακή διαχείριση της πανδημίας απο την Μέρκελ και το κόμμα της το οποίο δημοσκοπικά καταρρέει.
Αλλά, ποτέ μια πολιτική κατάρρευση δεν οφείλεται μόνο σε έναν λόγο. Μπορεί κάτι να αποτελέσει την σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι αλλά το ποτήρι για να ξεχειλίσει είχε γεμίσει. Και στη Γερμανία η δυσαρέσκεια διογκώθηκε.
Οι Σοσιαλδημοκράτες στη Γερμανία έχουν φθαρεί και αυτοί και το κόμμα που αναδύεται και θεωρείται ότι θα έχει τον δικό του καγκελάριο είναι οι "Πράσινοι".
Και αυτή η τάση (Πράσινοι) στην Ελλάδα είναι, ήδη παρακμασμένη. Διαιρεμένη, με εσωτερικές φράξιες, κακή εμφάνιση στην κυβερνητική διαχείριση, ρηχή ως προς το πολιτικό και κοινωνικό ζητούμενο. Μια ομάδα φιλόδοξων ατόμων που γλυκάθηκαν απο την εξουσία, έτοιμων να συνδιαλλαγούν για να την αποκτήσουν και πάλι εξαργυρώνοντας τα πάντα. Μια ομάδα χωρίς αρχές που υποτίθεται διακρίνουν τον τίτλο της.
Και φθάνουμε στο επίδικο δια ταύτα:
Η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή κυβερνάται απο ένα πολιτικό κόμμα στο οποίο τείνουν να κυριαρχήσουν οι αποδομητικές και ευεπίφορες σε υποχωρήσεις τάσεις, έχει μια αξιωματική αντιπολίτευση αναχρονιστική (κινείται μερικές φορές περί το 1848, δεν κάνω λάθος 1848) και οι υπόλοιπες πολιτικές συνιστώσες του πολιτικού φάσματος είναι ουσιαστικά ανύπαρκτες. Με αυτούς που εκφράζονται είναι ευτύχημα η ανυπαρξία τους.
Αυτό το πολιτικό σκηνικό είναι προβληματικό. Και δεν πρόκειται να αλλάξει. Διότι ο κόσμος, καλώς ή κακώς, δεν πιστεύει σε ιδεολογίες. (Φρόντισαν οι υπάρχοντες φορείς να απαξιώσουν αυτήν την πίστη).
Ο κόσμος αναζητά μια ικανή ηγεσία που να εκφράσει την αγωνία του. Και τέτοια ηγεσία δεν υπάρχει αυτήν τη στιγμή στη χώρα. Και δεν φαίνεται να εμφανίζεται.
Και να υπήρχε δεν θα την ευνοούσε το οικονομικό κατεστημένο το οποίο ελέγχει τα Μέσα Ενημέρωσης. αναφέρομαι σε οικονομικό κατεστημένο και όχι αστική τάξη γιατί η αστική τάξη έχει ορισμένα χαρακτηριστικά τα οποία οι Έλληνες πλούσιοι δεν τα έχουν.
Βρισκόμαστε, λοιπόν, σε έναν φαύλο κύκλο μια επίφασης δημοκρατίας.
Αυτό το καθεστώς μας υποχρεώνουν να το αποδεχθούμε. Έρχεται, όμως, σε αντίφαση με τη βούληση της πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Αυτή η αντίθεση διαμορφώνει μια υποσυνείδητη επιθυμία για εξέγερση. Τυφλή εξέγερση.
Ε, αυτήν δεν θα την αποφύγει ένα σύστημα όπως το ελληνικό το οποίο δεν γνωρίζει πως να διαχειριστεί ιδεολογικά (εκτονωτικά) τον κόσμο.
Ο ελληνικός λαός περίμενε αρκετά μέχρι να βγει τόσο κριτικά απέναντι σε μια κυβέρνηση που αντιμετώπισε με ανακούφιση μετά την τραγική εμπειρία του Συριζα. Αλλά η κυβέρνηση Μητσοτάκη φρόντισε να αναλώσει όλα τα αποθέματα υπομονής της κοινωνίας.
Έχει περιθώρια να διορθωθεί. Τουλάχιστον για τα επόμενα χρόνια, μήπως και υπάρξει κάποια αλλαγή.
Αν δεν το κάνει, η χώρα θα βιώσει το χειρότερο σενάριο.
Μια κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας- Συριζα.
Όλη η παρακμή στο προσκήνιο.
Με τις υγείες μας.