Και έσεται η εσχάτη πλάνη χείρον την πρώτης

Bru-nO / pixabay

Ποια δόξα έμεινε αμετάθετη, ποια ματζουράνα δεν εξάνθισε στη γλάστρα και ποια ωραιότητα δεν έγινε σκωλήκων βρώμα; Ποια τρυφή του βίου παραμένει αμέτοχη λύπης, ποιος δεν οδύρεται όταν εννοήσει το φοβηρό μυστήριο του θανάτου; 

Του Στέλιου Συρμόγλου

Και ποιος δεν συγκλονίζεται βλέποντας τη ζωή στον τάφο και δίπλα της τα οστά τα γεγυμνωμένα, την τέφρα, τη σκόνη, την άμορφη μάζα του πτώματος και την εικόνα του Θεού άδοξη, διαλυμένη, άθυμη και μη έχουσαν είδος; 

Ποιος θνητός δεν συναισθάνεται τη μικρότητά του τη σμικρότητά του, όταν βλέπει πως το πνεύμα "εκ του σώματος βιαίως χωρίζεται" και το κενό κουφάρι άφωνο και ξυλιασμένο γίνεται χώμα και σποδός;
Ποιος σκέπτεται την "ουράνια στέψη", όταν η "ψυχή του περίλυπη μέχρι θανάτου" κατοικίζεται από το γνόφο και όταν τα γεφύρια της προσωποληψίας γκρεμιστούν και δεν μπορεί πια ούτε να συμπορευτεί, ούτε να συλλαλήσει με τους πεφιλημένους νεκρούς; 

Τρομερό του θανάτου το κράτος. Ούτε εταίρες φαραωνικές με τελετουργίες κρυπτικές στα Άγια των Σεραπίων μπορούν να κατανικήσουν το θάνατο, ούτε αθόφοβοι λιποτάχτες μυστηριακών τελεστηρίων είναι σε θέση να εμφυσήσουν πνοή ζωής στη νεκρή ύλη. 

Τα όρια του ατελεύτητου έτους της αβύσσου δεν αίρονται με κανενός είδους μαγική κυβεία. Γι αυτό και κανένας δεν μπορεί να ταξιδέψει μέχρι τις πηγές των υδάτων της ζωής ή μέχρι εκεί που ανατέλλει ο ήλιος...

Το "FINIS BONORUM", δηλαδή το υπέρτατο αγαθό, για τους στοχαστές και γενικότερα τους σκεπτόμενους ανθρώπους, είναι η ανθρώπινη ύπαρξη, το "θεοειδές ομοίωμα" που ομορφαίνει τον κόσμο και δίνει νόημα στον περιβάλλοντα και υπερέκεινα κόσμο.

Το "FINIS BONORUM", για τους πολιτικούς μας υπό το καταθλιπτικό βάρος της δουλείας της σκέψης τους και των δεσμών του λόγου τους, δεν υφίσταται. Οι πολιτικοί της αλαζονείας, της πλεονεξίας και της παχυλής αδιαφορίας για τον κοινωνικό πόνο, το μόνο υπέρτατο αγαθό τους, η ύπαρξη του γίγνεσθαι και ο χρονικός τους χαρακτήρας, είναι η άρνηση αυτής της αμετακίνητης πραγματικότητας που σχετίζεται με το πεπερασμένο και την εκφυλισμένη διάσταση της ματαιοδοξίας και της ματαιοσπουδίας. 

Έτσι αποκόπτεται η επαφή με το λαό και διευκολύνεται η μονοπώληση της ελευθερίας υπέρ ενός ατόμου ή ομάδας ατόμων, που ενεργούν εν ονόματι του εθνικού συνόλου, υπηρετώντας αλλότρια συμφέροντα. Γι αυτό τούτος ο τόπος συμπιεζόμενος μεταξύ πολιτικής παχυδερμίας, ανικανότητας και ψευδαισθήσεων, έχει χάσει ψωμί, αίμα και όνειρα, ενώ οι εξουσίες ως βρυκόλακες αποζούν από την αφαίμαξή του.