 |
| Engin_Akyurt / pixabay |
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και χαμογελάνε. Ειρωνικά χαμογελάνε με την αγνοούμενη ευτυχία της κοινωνίας, που στην ατσάκιστη κλωστή της μοίρας της φορτώθηκε τη μαθητεία των παθημάτων της και αναμένει παθητικά τη γεωμετρική σαφήνεια κάποιας ανώνυμης σύνεσης.
Και οι ολίγιστοι σκεπτόμενοι βλέπουν τη "λαμπρότητα" του κοινωνικού δικαίου να ταπεινώνεται στα υπερφίαλα πολιτικά σχήματα. Και ακούν τους ήχους των κυμβάλων να κρύβουν την αυθαιρεσία στη μαρτυρία της πολιτικής πολλαπλότητας.
Οι πολλοί, βολεμένοι και μη, με τις αδέσποτες μνήμες τους, αδυνατούν να συνδέσουν το ιστορικό παρελθόν με το άθλιο παρόν, και κουβαλάνε το φορτίο της μιζέριας τους με επικλήσεις στη θεία παρέμβαση στη σκιά της "πεθαμένης" ζωής τους.
Και μέσα στο άλγος αυτής της ελληνικής πραγματικότητας, θεσμοί και πολιτική δημοκρατία, δικαιοσύνη και ελευθερία, παραμένουν διακοσμητικά στοιχεία, ενώ ολόκληρες οροσειρές πολιτικού καιροσκοπισμού κινούνται και συνωθούνται μέσα και στην ευρύτερη περιοχή του Τίποτα. Και αποκαλύπτουν στην ουσία μια δραματικά γυμνή αλήθεια για την κατάντια του τόπου τούτου, όπου το παρωχημένο διαθλάται στις διαδικασίες του χρόνου και παλεύει να βρει διέξοδο.
Και κάθε μέρα που περνά το πρόσωπο του προδομένου Έλληνα συναπαντά την παρουσία του στο σταυρό της οδύνης και την απουσία του στην πολιτική αποκτήνωση και στο θρίαμβο της πλαστότητας.
Τελικά τίποτα δεν θα απομείνει για να πεθάνει. Μόνο ο θάνατος θα περιμένει το θάνατό του!