Του Στρατή Μαζίδη
Αμέσως δημοσιεύθηκαν τα γνωστά πύρινα καταδικαστικά άρθρα κατά των αγνώστων που χάλασαν την απεικόνιση των ηρώων του 1821 συνοδευόμενα από τα συνήθη σχόλια του τι πρέπει να υποστούν οι ένοχοι.
Δυστυχώς όμως φαίνεται ότι για άλλη μια φορά χάνουμε όχι μόνο το δάσος, αλλά και το δέντρο. Το θέμα δεν είναι να μην καταστρέφεις κάτι ή να μην ανέχεσαι την προσέγγιση του άλλου διότι ελλοχεύει ο μπαμπούλας, αλλά γιατί έμαθες να σέβεσαι και να εκτιμάς ορισμένα πράγματα.
Όταν μια χώρα μουτζουρώνει αυτούς που την ελευθέρωσαν για να μπορεί σήμερα να τους μουτζουρώνει, τότε υπάρχει σοβαρό θέμα. Τα παλαιότερα χρόνια κανείς δεν κατέστρεφε ή μουτζούρωνε πχ αγάλματα ηρώων και ηρωίδων. Γιατί; Διότι τότε η κοινωνία δεν έδειχνε αντίστοιχες ανοχές.
Δεν μπορείς πχ να σέβεσαι τους γονείς σου, επειδή έτσι πρέπει. Αυτό ισχύει και για την ευρύτερη οικογένεια μιας ολόκληρης χώρας. Η ευθύνη ανήκει αποκλειστικά στους πολιτικούς και όσους επιχείρησαν δήθεν "τομές" στο εκπαιδευτικό σύστημα. Το σχολείο παράγει αριστούχους μαθητές που σχεδόν όλοι κάπου περνάνε στις πανελλαδικές. Όμως δε γνωρίζουν ελληνικά, δεν μπορούν να εκφραστούν, αδυνατούν να γράψουν, δε μαθαίνουν την ιστορία τους.
Η εκπαιδευτική διαδικασία στην Ελλάδα είναι μια αγγαρεία γεμάτη περιττές γνώσεις από ένα σημείο και μετά, με άπειρες ώρες διαβασμάτων που αποτυγχάνει στο πιο απλό, οι αυριανοί πολίτες, ακόμη κι αν δεν αγαπήσουν τον τόπο τους και δε θα αισθάνονται βολικά με την ταυτότητά τους, τουλάχιστον θα τη σέβονται.
Το βαρετό σχολείο του 21ου αιώνα παραδίδει φοιτητές σε πανεπιστήμια και ανερμάτιστους πολίτες στην κοινωνία.
Εν κατακλείδι είναι κι αυτό ένα σημείο των καιρών της παρακμής μιας χώρας και συνάμα ενός έθνους που δείχνει ότι δεν το απασχολεί η συνέχειά του στο μέλλον.