Του Στρατή Μαζίδη
Άνετα θα υπέθετε κανείς ότι αριστερά βλέπουμε την εικόνα μιας εκκλησίας σε κάποια αμιγώς χριστιανική χώρα και δεξιά ενός ναού σε ένα περισσότερο ουδέτερο κράτος ή που πιθανώς άλλη θρησκεία είναι η επικρατούσα.
Και όμως.
Αριστερά είναι η μουσουλμανική ως επί το πλείστον Συρία (σημερινή φωτο από την Παναγία τη Σαϊντνάγια), που δεν παύει να αποτελεί ιστορικό λίκνο της Χριστιανοσύνης και δεξιά είναι η ορθόδοξη Ελλάδα.
Αριστερά είναι ένας ναός γεμάτος πιστούς, που δέκα χρόνια τώρα δεν κιότεψαν μπροστά στα χατζάρια των εξτρεμιστών του ισλάμ (διότι στη Συρία σκοτώθηκαν και πολλοί μουσουλμάνοι στις τάξεις του στρατού υπερασπιζόμενοι χριστιανικές πόλεις και χωριά) και δεξιά ένας ναός με αρχιερείς χωρίς λαό και επίσημους παρισταμένους μιας πολιτείας που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το Θεό.
Αριστερά μια Εκκλησία της Αντιόχειας υπό διωγμό αλλά με αληθινό πλήρωμα και δεξιά μια Εκκλησία με αρχιερείς χωρίς πιστούς.
Κάποιοι στην ιεραρχία πρέπει να προβληματιστούν για αυτό. Και μην πει κανείς ότι φταίει ο κορωνοϊός. Είναι χρόνια τώρα που εξελίσσεται η αποστασία μας και η πανδημία ήταν μέσα στην τραγικότητά της μια συγκυρία να ξεχωρίσουν και να ξεκαθαρίσουν πολλά πράγματα. Αν ως λαός είχαμε Θεό μέσα μας, κανείς δε θα έκλεινε καμία εκκλησία και δε θα είχε στοχοποιηθεί μέχρι σημείου αμφισβήτησης της ουσίας της ύπαρξής της.
Τι είναι αυτή που κρατά δυνατή τη φλόγα της πίστης στη Συρία ενώ στην Ελλάδα όχι; Μακαριώτατε κάντε τη σύγκριση και καταλάβετε επιτέλους ότι είστε ποιμένας χωρίς λαό.