Δύο εκθέσεις, λοιπόν, με κοινό θέμα τις μορφές του 1821, μιας και τα γκράφιτι είναι από τη φύση τους μια έκθεση του δημιουργού τους. Η πρώτη στο κέντρο της Αθήνας, είναι η κατεξοχήν δημόσια και η ιστορικά επίσημη. Η έκθεση στο Δήμο του Ελληνικού, με τα 7-8 έργα του Εύρυτου στον τοίχο μιας λεωφόρου, είναι αυτό που θα λέγαμε μια "έκφραση του λαϊκού αισθήματος", μια σχεδόν ανεπίσημη και περιφερειακή ενέργεια απόδοσης. σεβασμού στα πρόσωπα των ηρώων, με την ενθάρρυνση του Δημάρχου και την αποδοχή του απλού κόσμου.
Όμως από τις δύο εκθέσεις μόνο η δεύτερη δέχθηκε επίθεση και βανδαλισμό. Αυτή που ήταν αφύλακτη. Η ενέργεια αυτή καθιστά αυτομάτως αντιληπτό το ποιόν των δραστών, που αποδεικνύουν ότι είναι ένα τσούρμο θρασύδειλων! Δεν πήγαν στην έκθεση του Εθνικού Κήπου που φυλάσσεται επειδή εκεί πέφτει "ματσούκι".
Τα αφύλακτα όμως γκράφιτι του Εύρυτου στο δρόμο, είναι το ιδανικό πεδίο άσκησης της φαντασιακής ψευδοεπανάστασής τους. Όπως άλλοτε ήταν το κεφάλι του Παλαμά, η προτομή του Βενέζη και κάθε τι άψυχο που δεν φυλάσσεται από τον μανιώδη αυτισμό τους.