Η "υποδειγματική" κυβερνητική υποκρισία συνοδεύεται από ισόποση ανικανότητα και αυθαιρεσία

Momentmal /  pixabay

Και είναι άλλο πράγμα η αδυναμία λόγω αντικειμενικών δυσκολιών να γίνει κάτι καλύτερο κι άλλο η προλείανση του κατήφορου από την πολιτική ανεπάρκεια, ώστε να κατρακυλάμε σαν μια άμορφη κοινωνική μάζα. Και το χειρότερο: να μη φαίνεται ότι μπορούμε να σταματήσουμε κάπου.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Με παχυδερμία ελέφαντα μας εξαπατούν και μας τρομοκρατούν. Κι εμείς; Εμείς ζούμε στη μήτρα του φόβου. Το "βόλεμα" μας και ό,τι εξασφαλίσουμε, έστω και ευκαιριακά. Και η σιωπή μας οριοθετεί τον κοινωνικό πόνο και αποτελεί μέγιστη "προσφορά" στην πολιτική απάτη!

Όλα σε τούτο τον τόπο αντιμετωπίζονται από την παρούσα κυβέρνηση των μετρίων σε επικοινωνιακό επίπεδο και με όρους υποκρισίας. 

Ευαπάτητοι και με το σύνδρομο του ραγιαδισμού, χωρίς ενοχές ωστόσο, ζούμε "ντροπιασμένες εποχές" στον Τροπικό του Τίποτα. Και η στάση μας αυτή, που ευνοεί την πολιτική να μη στέκεται στο ανθρώπινο, θυμίζει πρόσωπα και καταστάσεις να παίρνουν θέσεις στην όπερα της προσβολής της κοινωνίας, για να υμνολογήσουν το "θάνατο του Κύκνου", που συμβολίζει την καθαρότητα των ιδεών και των απόψεων.

Μια κοινωνία μετατράπηκε σε όπερα. Με το δραματικό στοιχείο των αποδεκατισμένων θεσμών, με υποτείνουσα τη "σταύρωση" του κοινωνικού δικαίου και το "θάνατο" της κοινωνικής και εθνικής αξιοπρέπειας. 

Η αισθητική που αναδύεται μέσα από τη σύζευξη κοινωνικής ανοχής, σιωπής και φόβου, πολιτικής ανικανότητας και μωρίας, του ρεαλισμού του παρόντος και της πεισιθάνατης προοπτικής, είναι τελικά η αισθητική του ρεαλιστικού μηδενισμού.