Ρίξε τα τείχη Μακρυγιάννη, κι έλα να κλάψουμε. Από τους Αγωνιστές του 1821 στις "κότες" της πολιτικής σήμερα

Danganhfoto / pixabay

Τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του 1821 γιορτάζουμε αύριο με πομπώδεις εκδηλώσεις και δηλώσεις, με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα να απέχει έτη φωτός από το Εικοσιένα. Το σήμερα είναι αμείλικτο. Και δεν είναι μόνο οι ανερμάτιστοι και θρασύδειλοι της πολιτικής. Είναι και ο λαός. Αυτός ο λαός σήμερα έχει περιπέσει σ' ένα είδος υστερικής αδιαφορίας, χωρίς να διαισθάνεται τις "μυστικές βοές" των πλησιαζόντων γεγονότων.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Ενας λαός εγκλωβισμένος στο φόβο και τα παχυλά λόγια, που βγαίνουν από απύλωτα στόματα πολιτικών μετρίων και βλακών, πολλών μεγαλόσχημων και μικρόσχημων. Ένας λαός που έχει παγιδευτεί στους πολιτικούς κρετινισμούς, τους αποστολείς όλων των βλακειών, τους παραλήπτες των πλεοναζόντων παρασήμων που πωλούνται στα παλιατζίδικα της χώρας.

Όλους αυτούς τους ευτυχισμένους γεωμετριστές του έθνους, που αμακάριστοι, αλλά έμφοβοι, ενταφιάζουν όλες τις ελπίδες και αξίες σε ελληνικά μαυσωλεία. Κι όσους ακρωτηριάζουν βάρβαρα τους Ρωμιούς με μηδενιστικές νεοπλασίες. Και φαρμακώνουν τη Ρωμιοσύνη με υψηλόκαρδους ιπποτισμούς.
Ένας λαός που συμπιέζεται από σεληνιαζόμενους πολιτικούς, τους αργυρώνητους δημοσιογράφους, τους διαπλεκόμενους επιχειρηματίες, τους υπνοβατούντες διανοούμενους με τη "τσιμεντένια" αδράνεια. 

Ένας λαός στην ελεημοσύνη που για περισσότερα από δέκα χρόνια κρίσης οικονομικής, με επιστέγασμα και τις αλλοπρόσαλλες κυβερνητικές αποφάσεις για τον κορωνοϊό, κορνιάζει στη γωνία από φόβο και ανασφάλεια. 

Αυτή είναι η Ελλάδα του 2021 που αύριο θα γιορτάσει υποτίθεται τα 200 χρόνια από την Επανάσταση του ΄21. Αυτή είναι η τραγωδία του ελληνικού κλέους!

Την Επανάσταση του 1821 γιορτάζουμε αύριο. Και καλό είναι να μην αγνοείται το μέγιστο αυτό γεγονός. Ο πραγματικός εορτασμός ωστόσο έχει να κάνει με τις πράξεις μας κι όχι απλώς με "στημένες" εκδηλώσεις επικοινωνιακού χαρακτήρα. Γιατί η Επανάσταση του ΄21 από την άβυσσο μιας πολυαίωνης δουλείας, ανέβασε ξανά την Ελλάδα επάνω στη σκηνή της ιστορίας και χάρισε στο λαό την εθνική του οντότητα.

Τούτο σημαίνει ότι η 25η Μαρτίου είναι η γενέθλια ημέρα της πολιτικής μας ελευθερίας. Η ηφαιστειακή έκρηξη της "τωτινής" ελληνικής ψυχής μετουσίωσε σε ανελέητο τιμωρό το ξίφος, για να εκπηδήσει η Ελλάδα από τους μυστικούς κόλπους του ιστορικού γίγνεσθαι και να γίνει "δεσμώτης", "λυομένη" και πάλι "πυρφόρος".

Πυρφόρος ανεκτίμητων αξιών η ημέρα, φανερώνει την αγέραστη δύναμη του πνεύματος εκείνων των Ελλήνων, που αιώνες γεωργούσε τον πανανθρώπινο πολιτισμό. 

Ιδού τι γιορτάζουμε αύριο, της "σωτηρίας ημών το κεφάλαιον".

Με ποια υλικά πλαστούργησε "εκείνος" ο λαός την επανάστασή του είναι φανερό. Με τη συνειδητοποίηση της μακραίωνης ιστορικής του συνέχειας, με τη μνήμη του. Με τους ηγέτες του, που τότε υπήρχαν. Λιτές και ώριμες προσωπικότητες. Σήμερα υπάρχουν νανοειδείς στο ανάστημα πολιτικοί, που επίμονα προσπαθούν να ενισχύσουν τη ραγιάδικη νοοτροπία του νεοέλληνα και να του επιβάλλουν τη δουλοπρέπεια και τον πανικό, ώστε να δέχεται παθητικά ό,τι του σερβίρουν για τη...σωτηρία του!

Και το χειρότερο είναι ότι οι νεοέλληνες πάσχουν από αμνησία. Η μνήμη και η ευγνωμοσύνη είναι γνωρίσματα του ιστορικού δυναμισμού. Και λαοί αμνήμονες ιστορικά, αδιάφοροι κοινωνικά και αγνώμονες εθνικά, με έλλειψη αισθητικής γενικότερα και ειδικότερα στο επίπεδο της πολιτικής, οδηγούνται στον εκφυλισμό.

Η φράση "κακόμοιρη Ελλάδα" που μουρμούριζε στον επιθανάτιο ρόγχο του ο λόρδος Μπάιρον, δεν θα αρκούσε για να αποτυπωθεί η αθλιότητα της σημερινής Ελλάδας.

Ελαστική συνείδηση, "κότες" πολιτικοί, εθνική αμνησία έχουν ανοίξει το δρόμο για τον θρίαμβο της αναίσχυντης παρακμής. 

Οι νεοέλληνες οφείλουμε στο 1821 μνημόσυνο και γνήσιο εορτασμό. Όχι μεγαλοστομίες και υπερθεάματα με πλεονασμό κιτς. 

Η πραγματική συγκίνηση πρέπει να μας υφαρπάζει στα φτερά της και να μας ξενοδοχεί στους τόπους και χρόνους της παλιγγενεσίας!