Αντιπροσωπευτικοί αρθρογράφοι του Νεομητσοτακισμού -που είναι στον πυρήνα του Παλαιοσημιτισμός- άρχισαν αιφνιδίως να την πέφτουν στους Καραμανλικούς της ΝΔ- αν και δεν είχαν σταματήσει ποτέ, εδώ που τα λέμε.
Από: anoixtoparathyro.gr
Toυ Γ. Λακόπουλου
Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Μια αγωνία στο Μέγαρο Μαξίμου την έχουν: αυτά που γράφουν τελευταία ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος και ο πρώην υπουργός Γιάννης Βαληνάκη, είναι οι δικές τους θέσεις, ή απηχούν όσα έχει κατά νου ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής;
Τα γράφουν με πρωτοβουλία τους ή πρόκειται για τροχιοδεικτικές βολές; Μήπως και οι αποστάσεις του υπουργού Εξωτερικών από την πρωθυπουργική διπλωματία των θολών διατυπώσεων έχει την ίδια ρίζα; Εν τέλει μήπως ο Πρωθυπουργός πρέπει να έχει το νου του μην του έλθει κατακέφαλα κανένα νέο Βελίδειο;
Ήδη τα ραντάρ της πρωθυπουργικής αεράμυνας πιάνουν εσχάτως προμηνύματα ότι όσο η κυβέρνηση βλέπει ως βάρος το Κυπριακό και ως «ανελαστικές και ξεπερασμένες» τις θέσεις που είχαν μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις -πλην Σημίτη -στο Αιγαίο, τόσο εμφανίζονται εστίες προβληματισμού στο παραταξιακό στρατόπεδο.
Δεν εννοούν τον Σαμαρά. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι αν η κίνηση στη οδό Παναγή Κυριακού, στους πρόποδες του Λυκαβηττού πυκνώνει.
Πάντα στο Μητσοτακέικο πρόσεχαν να μην πατήσουν κανέναν κάλο του Καραμανλή. Η αξιοπρεπής απόσταση του ίδιου δεν έδωσε ουδέποτε αφορμή. Μένει μακριά από τα εσωκομματικά και τις κυβερνητικές πρακτικές και απαντάει στον Μητσοτάκη μόνο όταν τον ρωτάει. Δηλαδή σπανίως.
Από την πλευρά του ο Καραμανλής έχει μια ιδιοτυπία ως πολιτικός. Βοήθησε το όνομά του για να πάρει τη ΝΔ, αλλά τα υπόλοιπα τα έκανε μόνος του. Δεν είναι κληρονόμος, δεν πήρε την έδρα του πατέρα του και δεν μετέτρεψε κανένα υπουργείο σε προεκλογικό κέντρο για να γίνει αρχηγός.
Παράκλητος ήταν και αναδείχθηκε Πρωθυπουργός χωρίς τα συνήθη δεκανίκια της μιντιαρχίας και των ισχυρών του χρήματος ή των υπερατλαντικών φίλων.
Μετά από δύο εκλογικές νίκες ηττήθηκε σε ένα πόλεμο που δεν έκανε με τον αντίπαλό του, αλλά με ένα σύστημα που δεν είχε δισταγμούς απέναντί του προκειμένου να μην χάσει την κυριαρχία του επί της πολιτικής και της διακυβέρνησης. Και με την υπερδύναμη που δεν άντεχε να της λέει ο επικεφαλής μιας νεοαποικίας «όχι» για τα Σκόπια ή να φέρνει τους Κινέζους στον Πειραιά και να υπογράφει συμφωνίες για αγωγούς με τους Ρώσους.
Τον Οκτώβριο του 2009 έκανε ό,τι κάνουν οι Πρωθυπουργοί στα δύσκολα: απευθύνθηκε σε εκείνους που του είχαν δώσει εντολή το 2007. Δεν τους έπεισε και άφησε αυτοβούλως την ηγεσία της ΝΔ.
Έκτοτε αυτό που κάνει τον Καραμανλή να ξεχωρίζει είναι η ανθεκτικότητα στην απουσία του και ο διαπεραστικός ήχος της σιωπής του. Αντιμετωπίζει ακόμη και τις επιθέσεις με το στίχο του Σαββόπουλου: «Απόπειρα εναντίον μου με μαχαίρι, χτύπαγε τον αέρα δεν ήμουν εκεί- τον συγχωρώ».
Το στόμα του μένει κλειστό, αλλά η πόρτα του είναι ανοιχτή σε φίλους και αντίπαλους – από την πολιτική, τη δημοσιογραφία και τις οργανώσεις. Όλες οι φυλές του δημοσίου βίου τη χτυπούν.
Για τους νεοδημοκράτες ειδικότερα είναι πρόσωπο αναφοράς -εκτός από κάποιους μηχανορράφους των Βορείων Προαστείων. Ο Μητσοτάκης είναι πρόεδρος και πρωθυπουργός, αλλά ποτέ δεν τον είδαν σαν παραταξιακό ηγέτη.
Η -διαρκώς παρούσα -απουσία του Καραμανλή ήλθε προσφάτως στο προσκήνιο με τη διάδοση της ανακρίβειας ότι αποφάσισε να μην είναι παρών στην επόμενη Βουλή.
Η επιστροφή αυτής της φημολογίας συνδέεται αφ’ ενός με τις κυοφορούμενες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά και αφ’ ετέρου με την προεξοφλημένη -από το περιεχόμενο της μιας και μόνης ομιλίας του από το 2009, στη Θεσσαλονίκη- παρέμβασή του σε περίπτωση ασύμβατων με την ως τώρα εθνική γραμμή υποχωρήσεων σε «υποδείξεις φίλων και συμμάχων».
Όσοι από την κυβερνητική πλευρά ενδιαφέρονται για την ουσία, αγωνιούν και ψάχνονται: πόσος Καραμανλής υπάρχει μέσα στον Παυλόπουλο, τον Βαληνάκη ή και τον Δένδια;
Ο πρώην Πρωθυπουργός μετά το 2009 δεν μίλησε ποτέ δια εκπροσώπων. Αλλά μια καλή απάντηση θα ήταν: όσος χρειάζεται για να είναι Καραμανλής.
Από: anoixtoparathyro.gr
Toυ Γ. Λακόπουλου
Το πιάσαμε το υπονοούμενο. Μια αγωνία στο Μέγαρο Μαξίμου την έχουν: αυτά που γράφουν τελευταία ο πρώην πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος και ο πρώην υπουργός Γιάννης Βαληνάκη, είναι οι δικές τους θέσεις, ή απηχούν όσα έχει κατά νου ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής;
Τα γράφουν με πρωτοβουλία τους ή πρόκειται για τροχιοδεικτικές βολές; Μήπως και οι αποστάσεις του υπουργού Εξωτερικών από την πρωθυπουργική διπλωματία των θολών διατυπώσεων έχει την ίδια ρίζα; Εν τέλει μήπως ο Πρωθυπουργός πρέπει να έχει το νου του μην του έλθει κατακέφαλα κανένα νέο Βελίδειο;
Ήδη τα ραντάρ της πρωθυπουργικής αεράμυνας πιάνουν εσχάτως προμηνύματα ότι όσο η κυβέρνηση βλέπει ως βάρος το Κυπριακό και ως «ανελαστικές και ξεπερασμένες» τις θέσεις που είχαν μέχρι τώρα οι κυβερνήσεις -πλην Σημίτη -στο Αιγαίο, τόσο εμφανίζονται εστίες προβληματισμού στο παραταξιακό στρατόπεδο.
Δεν εννοούν τον Σαμαρά. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι αν η κίνηση στη οδό Παναγή Κυριακού, στους πρόποδες του Λυκαβηττού πυκνώνει.
Πάντα στο Μητσοτακέικο πρόσεχαν να μην πατήσουν κανέναν κάλο του Καραμανλή. Η αξιοπρεπής απόσταση του ίδιου δεν έδωσε ουδέποτε αφορμή. Μένει μακριά από τα εσωκομματικά και τις κυβερνητικές πρακτικές και απαντάει στον Μητσοτάκη μόνο όταν τον ρωτάει. Δηλαδή σπανίως.
Από την πλευρά του ο Καραμανλής έχει μια ιδιοτυπία ως πολιτικός. Βοήθησε το όνομά του για να πάρει τη ΝΔ, αλλά τα υπόλοιπα τα έκανε μόνος του. Δεν είναι κληρονόμος, δεν πήρε την έδρα του πατέρα του και δεν μετέτρεψε κανένα υπουργείο σε προεκλογικό κέντρο για να γίνει αρχηγός.
Παράκλητος ήταν και αναδείχθηκε Πρωθυπουργός χωρίς τα συνήθη δεκανίκια της μιντιαρχίας και των ισχυρών του χρήματος ή των υπερατλαντικών φίλων.
Μετά από δύο εκλογικές νίκες ηττήθηκε σε ένα πόλεμο που δεν έκανε με τον αντίπαλό του, αλλά με ένα σύστημα που δεν είχε δισταγμούς απέναντί του προκειμένου να μην χάσει την κυριαρχία του επί της πολιτικής και της διακυβέρνησης. Και με την υπερδύναμη που δεν άντεχε να της λέει ο επικεφαλής μιας νεοαποικίας «όχι» για τα Σκόπια ή να φέρνει τους Κινέζους στον Πειραιά και να υπογράφει συμφωνίες για αγωγούς με τους Ρώσους.
Τον Οκτώβριο του 2009 έκανε ό,τι κάνουν οι Πρωθυπουργοί στα δύσκολα: απευθύνθηκε σε εκείνους που του είχαν δώσει εντολή το 2007. Δεν τους έπεισε και άφησε αυτοβούλως την ηγεσία της ΝΔ.
Έκτοτε αυτό που κάνει τον Καραμανλή να ξεχωρίζει είναι η ανθεκτικότητα στην απουσία του και ο διαπεραστικός ήχος της σιωπής του. Αντιμετωπίζει ακόμη και τις επιθέσεις με το στίχο του Σαββόπουλου: «Απόπειρα εναντίον μου με μαχαίρι, χτύπαγε τον αέρα δεν ήμουν εκεί- τον συγχωρώ».
Το στόμα του μένει κλειστό, αλλά η πόρτα του είναι ανοιχτή σε φίλους και αντίπαλους – από την πολιτική, τη δημοσιογραφία και τις οργανώσεις. Όλες οι φυλές του δημοσίου βίου τη χτυπούν.
Για τους νεοδημοκράτες ειδικότερα είναι πρόσωπο αναφοράς -εκτός από κάποιους μηχανορράφους των Βορείων Προαστείων. Ο Μητσοτάκης είναι πρόεδρος και πρωθυπουργός, αλλά ποτέ δεν τον είδαν σαν παραταξιακό ηγέτη.
Η -διαρκώς παρούσα -απουσία του Καραμανλή ήλθε προσφάτως στο προσκήνιο με τη διάδοση της ανακρίβειας ότι αποφάσισε να μην είναι παρών στην επόμενη Βουλή.
Η επιστροφή αυτής της φημολογίας συνδέεται αφ’ ενός με τις κυοφορούμενες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά και αφ’ ετέρου με την προεξοφλημένη -από το περιεχόμενο της μιας και μόνης ομιλίας του από το 2009, στη Θεσσαλονίκη- παρέμβασή του σε περίπτωση ασύμβατων με την ως τώρα εθνική γραμμή υποχωρήσεων σε «υποδείξεις φίλων και συμμάχων».
Όσοι από την κυβερνητική πλευρά ενδιαφέρονται για την ουσία, αγωνιούν και ψάχνονται: πόσος Καραμανλής υπάρχει μέσα στον Παυλόπουλο, τον Βαληνάκη ή και τον Δένδια;
Ο πρώην Πρωθυπουργός μετά το 2009 δεν μίλησε ποτέ δια εκπροσώπων. Αλλά μια καλή απάντηση θα ήταν: όσος χρειάζεται για να είναι Καραμανλής.