Ένας εντυπωσιακός dunker με εκρηκτικότητα και εντυπωσιακά αθλητικά προσόντα
Για τη μνήμη πολλών η νίκη του Παναθηναϊκού στον 5ο τελικό της σεζόν 1998-99 στο «ΣΕΦ» έχει συνδυαστεί με το τέλος της κυριαρχίας του Ολυμπιακού στην Α1.
Από: menshouse.gr
Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό συνέβη ένα χρόνο νωρίτερα, με το θρυλικό τρίποντο του Πέτζα Στογιάκοβιτς στο Φάληρο (55-58), που άφησε τον επί πέντε χρόνια πρωταθλητή εκτός τελικών για πρώτη φορά από το 1992.
Ο Πέτζα ήταν ασφαλώς ο σταρ εκείνης της ομάδας, ωστόσο η πραγματική δύναμη πυρός ήταν η frontline, αποτελούμενη από δύο εκ των πιο ταλαντούχων ψηλών Αμερικανών που ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα: τον Τσαρλς Σάκλεφορντ και τον Κόνραντ ΜακΡέι . Ο πρώτος αντικατέστησε μεσούσης της σεζόν τον Ραφαέλ Άντισον και έκανε ντεμπούτο στο εντός έδρας ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό (76-65) με εντυπωσιακό τρόπο (14π., 7ριμπ.). Έχασε πολλούς αγώνες λόγω τραυματισμών – τα ευπαθή γόνατα δεν του επέτρεψαν να κάνει καριέρα στο NBA – και εξαιτίας μιας «καμπάνας» οχτώ αγωνιστικών, που του επιβλήθηκε για την άγρια συμπλοκή του με τον Αντόνιο Χάρβεϊ σε παιχνίδι του Δεκεμβρίου με τον Πανιώνιο. Επέστρεψε στον ιστορικό τρίτο ημιτελικό του ΣΕΦ, όντας ο κορυφαίος του ΠΑΟΚ εκείνο το βράδυ (14π., 6ριμπ).
Πιθανόν ο Δικέφαλος να είχε κατακτήσει την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου και να έχει το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό, αν ο Σάκλεφορντ δεν απουσίαζε σε τόσα παιχνίδια. Τερμάτισε στο -1 από τους «πράσινους», τους οποίους νίκησε δύο φορές στη regular season. Το 65-66 στο ΟΑΚΑ την 21η Μαρτίου του 1998 είναι η τελευταία νίκη του ΠΑΟΚ στην έδρα του Παναθηναϊκού (έχουν ακολουθήσει… 37 διαδοχικές ήττες έως σήμερα) και επιτεύχθηκε με καλάθι του Κόνραντ ΜακΡέι στην εκπνοή, ύστερα από ασίστ του Στογιάκοβιτς.
Ο ΠΑΟΚ το πάλεψε στους τελικούς απέναντι στην παρέα των Ράτζα, Σκοτ, Αλβέρτη, Οικονόμου και Χριστοδούλου, αλλά ηττήθηκε με 3-2. Ο ΜακΡέι, ένας εντυπωσιακός dunker με εκρηκτικότητα και εντυπωσιακά αθλητικά προσόντα, ήταν από τους πυλώνες του ΠΑΟΚ στην έως τέλους διεκδίκηση του τίτλου. Το 1993 είχε επιλεχθεί στο Νο. 38 των ντραφτ από τους Ουάσινγκτον Μπούλετς, ενώ τη σεζόν 1996-97 είχε φτάσει έως τα προημιτελικά της Euroleague με την Τιμσίστεμ Μπολόνια (αποκλεισμός από Μπαρτσελόνα), στη διοργάνωση που κατέκτησε ο Ολυμπιακός στη Ρώμη. Ο Αμερικανός σέντερ, που σύμφωνα με τις… κακές γλώσσες είχε συνθέσει αχτύπητο δίδυμο με τον Σάκλεφορντ και στα μπαράκια της Θεσσαλονίκης, έκλεισε τη σεζόν στην Α1 με 9,8 πόντους, 10 ριμπάουντ και 1,8 τάπες κατά μέσο όρο, ενώ στη EuroLeague είχε 10,1 πόντους και 8,8 ριμπάουντ.
Ο Σβι Σερφ, που είχε φέρει τον ΜακΡέι στη Θεσσαλονίκη, ήθελε να τον κρατήσει και την επόμενη χρονιά, αλλά πρόθεση του παίκτη ήταν να δοκιμάσει στο NBA, που ήταν το μεγάλο απωθημένο του. Το καλοκαίρι του ’98 η παρουσία του στο Σάμερ Λιγκ δεν είχε αίσια έκβαση και τελικά επέστρεψε στην Ευρώπη για να υπογράψει στη Φενερμπαχτσέ, με την οποία έκανε επίσης εξαιρετική σεζόν.
Δεν την ολοκλήρωσε όμως. Τον Απρίλιο του ’99 ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των Ντένβερ Νάγκετς, που έψαχναν παίκτη για τη ρακέτα, υπογράφοντας μαζί τους 10ημερο συμβόλαιο. Ήταν αποφασισμένος να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Η μοίρα είχε όμως εντελώς αντίθετα σχέδια. Σε μία από τις προπονήσεις με τους Νάγκετς, ο ΜακΡέι ξαφνικά λιποθύμησε. Μετά τη διακομιδή του σε νοσοκομείο για τις απαραίτητες εξετάσεις, διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό. Στο τεστ κοπώσεως, στο οποίο υποβλήθηκε, έγινε αντιληπτό το χρόνιο πρόβλημα υγείας του. Ο ΜακΡέι έπασχε από κοιλιακή ταχυκαρδία, μια ασθένεια που μπορεί να εξελιχθεί σε κοιλιακή μαρμαρυγή, η οποία αποτελεί το συνηθέστερο μηχανισμό του αιφνίδιου καρδιακού θανάτου.
Το ιατρικό προσωπικό των Νάγκετς δεν άφησε κανένα περιθώριο διλήμματος στον ΜακΡέι. Θα έπρεπε να σταματήσει επειγόντως το μπάσκετ. «Του συστήσαμε πολύ έντονα να βάλει τέλος στην καριέρα του. Οι εξετάσεις δεν επιδέχονταν παρερμηνειών. Ελπίζαμε ότι θα το κάνει, αλλά ο τρόπος αντίδρασης του ήταν ανησυχητικός», είχε δηλώσει ο γυμναστής των Νάγκετς, Τζίμι Γκίλεν.
Οι Νάγκετς δεν ανανέωσαν φυσικά το συμβόλαιο του παίκτη, εκείνος όμως αψήφησε τις οδηγίες των γιατρών. Το μπάσκετ ήταν η ζωή του. Πήρε των ομματιών του και πέρασε εκ νέου τον Ατλαντικό, ρίχνοντας αυτή τη φορά άγκυρα στην Ιταλία. Αναδείχτηκε σε ένας από τους καλύτερους σέντερ και του ιταλικού πρωταθλήματος, με μ.ό. 11 πόντους και 11 ριμπάουντ.
Η νέα σπουδαία σεζόν του, κέντρισε αυτή τη φορά το ενδιαφέρον των Ορλάντο Μάτζικ και Νιου Τζέρσι Νετς. Ο Μακρέι, όχι μόνο δεν έκοψε το μπάσκετ, αλλά με παντελή άγνοια κινδύνου επέλεξε να δοκιμάσει ξανά στο υψηλότερο αγωνιστικό επίπεδο.
Στις 10 Ιουλίου του 2000, συμμετείχε στο Σάμερ Λιγκ των Μάτζικ στο Ιρβάιν της Καλιφόρνια και κατά τη διάρκεια ενός σπριντ η καρδιά του δεν άντεξε. Εκεί που έτρεχε, σωριάστηκε αναίσθητος στο έδαφος. Λίγο αργότερα διαπιστώθηκε ο θάνατος του στο νοσοκομείο.
Ο ΜακΡέι ήταν ιδιαίτερα αγαπητός όπου και αν πήγε – «είχε το χάρισμα να κάνει τους άλλους να νιώθουν ξεχωριστοί, την ικανότητα να σχηματίζει το χαμόγελο στο πρόσωπο οποιουδήποτε», έχει πει ο φίλος και πρώην συμπαίκτες του Μάικ Χόπκινς. Μία εβδομάδα αργότερα, στην κηδεία του στο Μπρούκλιν, παρευρέθηκαν άνθρωποι από διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ, συναθλητές του από το Κολλέγιο, ακόμα και από την Ευρώπη. Για να κατευοδώσουν στην τελευταία κατοικία του τον άνθρωπο που τίμησε όσο λίγοι αυτό που τους συνέδεε. Τον άνθρωπο που έζησε και πέθανε για το μπάσκετ.
Για τη μνήμη πολλών η νίκη του Παναθηναϊκού στον 5ο τελικό της σεζόν 1998-99 στο «ΣΕΦ» έχει συνδυαστεί με το τέλος της κυριαρχίας του Ολυμπιακού στην Α1.
Από: menshouse.gr
Στην πραγματικότητα βέβαια αυτό συνέβη ένα χρόνο νωρίτερα, με το θρυλικό τρίποντο του Πέτζα Στογιάκοβιτς στο Φάληρο (55-58), που άφησε τον επί πέντε χρόνια πρωταθλητή εκτός τελικών για πρώτη φορά από το 1992.
Ο Πέτζα ήταν ασφαλώς ο σταρ εκείνης της ομάδας, ωστόσο η πραγματική δύναμη πυρός ήταν η frontline, αποτελούμενη από δύο εκ των πιο ταλαντούχων ψηλών Αμερικανών που ήρθαν ποτέ στην Ελλάδα: τον Τσαρλς Σάκλεφορντ και τον Κόνραντ ΜακΡέι . Ο πρώτος αντικατέστησε μεσούσης της σεζόν τον Ραφαέλ Άντισον και έκανε ντεμπούτο στο εντός έδρας ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό (76-65) με εντυπωσιακό τρόπο (14π., 7ριμπ.). Έχασε πολλούς αγώνες λόγω τραυματισμών – τα ευπαθή γόνατα δεν του επέτρεψαν να κάνει καριέρα στο NBA – και εξαιτίας μιας «καμπάνας» οχτώ αγωνιστικών, που του επιβλήθηκε για την άγρια συμπλοκή του με τον Αντόνιο Χάρβεϊ σε παιχνίδι του Δεκεμβρίου με τον Πανιώνιο. Επέστρεψε στον ιστορικό τρίτο ημιτελικό του ΣΕΦ, όντας ο κορυφαίος του ΠΑΟΚ εκείνο το βράδυ (14π., 6ριμπ).
Πιθανόν ο Δικέφαλος να είχε κατακτήσει την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου και να έχει το πλεονέκτημα έδρας στους τελικούς με τον Παναθηναϊκό, αν ο Σάκλεφορντ δεν απουσίαζε σε τόσα παιχνίδια. Τερμάτισε στο -1 από τους «πράσινους», τους οποίους νίκησε δύο φορές στη regular season. Το 65-66 στο ΟΑΚΑ την 21η Μαρτίου του 1998 είναι η τελευταία νίκη του ΠΑΟΚ στην έδρα του Παναθηναϊκού (έχουν ακολουθήσει… 37 διαδοχικές ήττες έως σήμερα) και επιτεύχθηκε με καλάθι του Κόνραντ ΜακΡέι στην εκπνοή, ύστερα από ασίστ του Στογιάκοβιτς.
Ο ΠΑΟΚ το πάλεψε στους τελικούς απέναντι στην παρέα των Ράτζα, Σκοτ, Αλβέρτη, Οικονόμου και Χριστοδούλου, αλλά ηττήθηκε με 3-2. Ο ΜακΡέι, ένας εντυπωσιακός dunker με εκρηκτικότητα και εντυπωσιακά αθλητικά προσόντα, ήταν από τους πυλώνες του ΠΑΟΚ στην έως τέλους διεκδίκηση του τίτλου. Το 1993 είχε επιλεχθεί στο Νο. 38 των ντραφτ από τους Ουάσινγκτον Μπούλετς, ενώ τη σεζόν 1996-97 είχε φτάσει έως τα προημιτελικά της Euroleague με την Τιμσίστεμ Μπολόνια (αποκλεισμός από Μπαρτσελόνα), στη διοργάνωση που κατέκτησε ο Ολυμπιακός στη Ρώμη. Ο Αμερικανός σέντερ, που σύμφωνα με τις… κακές γλώσσες είχε συνθέσει αχτύπητο δίδυμο με τον Σάκλεφορντ και στα μπαράκια της Θεσσαλονίκης, έκλεισε τη σεζόν στην Α1 με 9,8 πόντους, 10 ριμπάουντ και 1,8 τάπες κατά μέσο όρο, ενώ στη EuroLeague είχε 10,1 πόντους και 8,8 ριμπάουντ.
Ο Σβι Σερφ, που είχε φέρει τον ΜακΡέι στη Θεσσαλονίκη, ήθελε να τον κρατήσει και την επόμενη χρονιά, αλλά πρόθεση του παίκτη ήταν να δοκιμάσει στο NBA, που ήταν το μεγάλο απωθημένο του. Το καλοκαίρι του ’98 η παρουσία του στο Σάμερ Λιγκ δεν είχε αίσια έκβαση και τελικά επέστρεψε στην Ευρώπη για να υπογράψει στη Φενερμπαχτσέ, με την οποία έκανε επίσης εξαιρετική σεζόν.
Δεν την ολοκλήρωσε όμως. Τον Απρίλιο του ’99 ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα των Ντένβερ Νάγκετς, που έψαχναν παίκτη για τη ρακέτα, υπογράφοντας μαζί τους 10ημερο συμβόλαιο. Ήταν αποφασισμένος να κάνει το όνειρο του πραγματικότητα. Η μοίρα είχε όμως εντελώς αντίθετα σχέδια. Σε μία από τις προπονήσεις με τους Νάγκετς, ο ΜακΡέι ξαφνικά λιποθύμησε. Μετά τη διακομιδή του σε νοσοκομείο για τις απαραίτητες εξετάσεις, διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν ένα τυχαίο περιστατικό. Στο τεστ κοπώσεως, στο οποίο υποβλήθηκε, έγινε αντιληπτό το χρόνιο πρόβλημα υγείας του. Ο ΜακΡέι έπασχε από κοιλιακή ταχυκαρδία, μια ασθένεια που μπορεί να εξελιχθεί σε κοιλιακή μαρμαρυγή, η οποία αποτελεί το συνηθέστερο μηχανισμό του αιφνίδιου καρδιακού θανάτου.
Το ιατρικό προσωπικό των Νάγκετς δεν άφησε κανένα περιθώριο διλήμματος στον ΜακΡέι. Θα έπρεπε να σταματήσει επειγόντως το μπάσκετ. «Του συστήσαμε πολύ έντονα να βάλει τέλος στην καριέρα του. Οι εξετάσεις δεν επιδέχονταν παρερμηνειών. Ελπίζαμε ότι θα το κάνει, αλλά ο τρόπος αντίδρασης του ήταν ανησυχητικός», είχε δηλώσει ο γυμναστής των Νάγκετς, Τζίμι Γκίλεν.
Οι Νάγκετς δεν ανανέωσαν φυσικά το συμβόλαιο του παίκτη, εκείνος όμως αψήφησε τις οδηγίες των γιατρών. Το μπάσκετ ήταν η ζωή του. Πήρε των ομματιών του και πέρασε εκ νέου τον Ατλαντικό, ρίχνοντας αυτή τη φορά άγκυρα στην Ιταλία. Αναδείχτηκε σε ένας από τους καλύτερους σέντερ και του ιταλικού πρωταθλήματος, με μ.ό. 11 πόντους και 11 ριμπάουντ.
Η νέα σπουδαία σεζόν του, κέντρισε αυτή τη φορά το ενδιαφέρον των Ορλάντο Μάτζικ και Νιου Τζέρσι Νετς. Ο Μακρέι, όχι μόνο δεν έκοψε το μπάσκετ, αλλά με παντελή άγνοια κινδύνου επέλεξε να δοκιμάσει ξανά στο υψηλότερο αγωνιστικό επίπεδο.
Στις 10 Ιουλίου του 2000, συμμετείχε στο Σάμερ Λιγκ των Μάτζικ στο Ιρβάιν της Καλιφόρνια και κατά τη διάρκεια ενός σπριντ η καρδιά του δεν άντεξε. Εκεί που έτρεχε, σωριάστηκε αναίσθητος στο έδαφος. Λίγο αργότερα διαπιστώθηκε ο θάνατος του στο νοσοκομείο.
Ο ΜακΡέι ήταν ιδιαίτερα αγαπητός όπου και αν πήγε – «είχε το χάρισμα να κάνει τους άλλους να νιώθουν ξεχωριστοί, την ικανότητα να σχηματίζει το χαμόγελο στο πρόσωπο οποιουδήποτε», έχει πει ο φίλος και πρώην συμπαίκτες του Μάικ Χόπκινς. Μία εβδομάδα αργότερα, στην κηδεία του στο Μπρούκλιν, παρευρέθηκαν άνθρωποι από διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ, συναθλητές του από το Κολλέγιο, ακόμα και από την Ευρώπη. Για να κατευοδώσουν στην τελευταία κατοικία του τον άνθρωπο που τίμησε όσο λίγοι αυτό που τους συνέδεε. Τον άνθρωπο που έζησε και πέθανε για το μπάσκετ.