Του Στέλιου Συρμόγλου
Ο καχεκτικός πνευματικός και καλλιτεχνικός κόσμος, περιορισμένος κι αυτός σ' ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όπου η επικοινωνία γίνεται μόνον ανάμεσα σ΄ένα κλειστό κύκλωμα ομοειδών συμφερόντων και του "βολέματος", ήταν ανίκανος να ενεργήσει και να επιδράσει οπωσδήποτε στην ομαδική ψυχολογία.
Με έλλειψη παντελούς αισθητικής και ψυχικής υποδομής, η "βλαχολεβέντικη" άρχουσα οικονομική και πνευματική τάξη, κρατημένη σε απόσταση από τη λαϊκή ψυχή, όχι απλώς απιστούσε στον πραγματικό της προορισμό, όχι απλώς εκφυλιζόταν σε "μανιερισμούς" ανάξιους των καιρών, αλλά διευκόλυνε τους επιτήδειους της πολιτικής να απεργάζονται την κατάντια του τόπου.
Κι έτσι φτάσαμε στο απογηοητευτικό σήμερα. Φτάσαμε να "πέφτουμε από τα σύννεφα". Και η απογοήτευση του σήμερα, αφού περάσαμε μέσα από τον πύρινο κύκλο της "γοητείας" των ιδεολογικών και πολιτικών ακροβατισμών, υποτίθεται ότι αναγκαζόμαστε να αναθεωρήσουμε και να αναζητήσουμε μέσα στις διασταυρούμενες ροπές των λεκτικών συκρούσεων και των όψιμων καταγγελιών, κάποιο σημείο προσανατολισμού προς την αλήθεια.
Ανάμεσα στα πολιτικά και κοινωνικά γκρεμίσματα, στις αμφιταλαντεύσεις, ανάμεσα στις αμφιβολίες και στις άσπλαχνες διαωεύσεις προσδοκιών και επιθυμιών, κάποιοι έστω, αναζητούν κάποιο δρόμο καινούργιο...
Το θέμα είναι ότι τον αναζητούν μόνοι, με το πικρό απόθεμα της δυσπιστίας στην ψυχή και με παγωμένη την ελπίδα, με αποτέλεσμα αυτή η διαδρομή προς το "κάτι" να ενισχύει τη συναίσθηση της ψυχικής ερήμωσης, αλλά πιο βασανιστικό είναι το συναίσθημα της ευθύνης μπροστά στον ίδιο τον εαυτό τους.
Κατάντησε η Ελλάδα ένας τόπος ρακένδυτος με μοναδικό αποκούμπι κάποιες ελπίδες ξεθωριασμένες, σύμβολα από ένα παρελθόν ακμής, με μια κοινωνία οικτρά αποπροσανατολισμένη και απογοητευμένη, για να αγωνιστεί και να δικαιώσει τον εαυτό της. Με τους 'Ελληνες υπνοβάτες μιας άλλης εποχής να εμφανίζονται πως τους λείπει η αίσθηση του πραγματικού, καθώς παγιδεύονται συστηματικά σε "στημένα" εκβιαστικά πολιτικά διλήμματα, στη διασπορά σπερμολογιών για την αναζωπύρωση αντιδράσεων, στο διοχετευμένο φόβο για τον κορονοϊό.
Μια κοινωνία με ανεπαρκή φιλοσοφικό οπλισμό και ανύπαρκτη αισθητική, ζει μυρηκάζοντας τα ίδια και τα ίδια και αναπνέει έναν αέρα με ελλιπές οξυγόνο. Και οι πολλοί Έλληνες ζούνε μέσα σε μια παραίσθηση συμφοράς προτού καν τους επισκεφτεί η συμφορά με τα βαριά της πέλματα!