Ο Φιλελεύθερος της Κύπρου και ο Θανάσης Φωτίου του έκαναν ένα ξεχωριστό αφιέρωμα. Καιρός να προβάλλονται και τα λουλούδια:
Πέρσι τον Μάιο ήταν. «Αισθάνεστε σαν ένας σύγχρονος «Ρομπέν των δασών», κύριε Κώστα;», τον είχε ρωτήσει η Βασιλική Ζήνωνος στο πλαίσιο μιας συνέντευξής του που φιλοξενήσαμε στο περιοδικό Down Town. «Αγάπη μου, αν ήμουν Ρομπέν των δασών δεν θα προλάβαινα να τιμωρώ κόσμο. Θα ξεμπρόστιαζα πολλούς. Είναι λίγες οι οικογένειες που έκαναν ζημιά σ’ αυτό τον τόπο. Και ο κόσμος τις γνωρίζει. Θα έρθει η ώρα που θα τις τιμωρήσει. Πάντα θα υπάρχουν οι απατεώνες, αλλά κάποια στιγμή το καλό θα νικήσει το κακό. Ας το ευχηθούμε σαν παραμύθι. Ας έχουμε την ελπίδα για ένα “και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα…».
Ένα χρόνο προηγουμένως, το 2018, είχαν βρεθεί ξανά στη Λεμεσό. Ήθελε πρώτα να της δείξει, να την πάει να δει ιδίοις όμμασι την κατάσταση που συχνά - πυκνά βλέπαμε μέσα από τις αναρτήσεις του στα social media και μετά να δεχτεί να δώσει συνέντευξη. Αφήστε που δεν ήθελε κιόλας καθότι «δεν είμαι μόνος, είναι μια δουλειά πολλών ανθρώπων» και φρόντιζε να μην καρπωθεί ο ίδιος την προσπάθεια, μιλώντας για την «Κίτρινη Γραμμή Βοήθειας και Αλληλεγγύης» που δημιουργήθηκε από την ποδοσφαιρική ομάδα της ΑΕΛ, σε συνεργασία με το Ίδρυμα ΚΥΠΑΚΥ του Ανδρέα Σοφοκλέους, για τον μητροπολίτη Λεμεσού, για τον Ερυθρό Σταυρό...
Ήταν η περίοδος που τα success stories διαδέχονταν το ένα το άλλο και οι αρμόδιοι αρνιόντουσαν να παραδεχθούν ότι στην πόλη που πετά, στο «Μαϊάμι της Μεσογείου», υπήρχαν άστεγοι. Πως στη χώρα της «spectacular ανάπτυξης» η βαριά σκιά των ψηλών πύργων αδυνατούσε να κρύψει ανθρώπους που κάποτε είχαν μια φυσιολογική ζωή και πλέον κοιμόντουσαν στο ύπαιθρο ή δεν είχαν ένα πιάτο φαΐ στο σπίτι τους. «Μας έλεγαν ότι δεν υπάρχουν άστεγοι και τους έχεις δει με τα μάτια σου. Σε πήρα στους χώρους όπου ζουν, μέσα στους καλαμιώνες, κάτω απ’ τις ακακίες, σε παράγκες, σε βάρκες και παλιά εργοστάσια. Είδες σε τι κατάσταση βρίσκονται. Βίωσες και εσύ κατάφατσα τη δυστυχία τους. Αυτό θέλω να γράψεις... Είναι πολλές οι ανάγκες, είναι πολύς ο πόνος, δυστυχώς...».
Θυμάμαι που στη Βασιλική είχε κάνει εντύπωση το γεγονός ότι, κατά την «ξενάγηση» που της είχε κάνει, ήξερε κάθε άστεγο με το όνομά του και τους θυμόταν έναν προς έναν. Όταν επέστρεψε στο γραφείο, μας το διηγιόταν. «Έδώ ζει ο κύριος τάδε» της έλεγε «και λίγο πιο κάτω ο φίλος μου ο τάδε»... Και δεν ήταν μόνο αυτοί. Ήταν κι όλοι οι άλλοι που είχαν μεν στέγη, δεν είχαν δε φαΐ. Οικογένειες με μικρά παιδιά, με φοιτητές στο εξωτερικό, ηλικιωμένοι... «Ασύλληπτο το μέγεθος της ανάγκης του κόσμου. Δεν έχω εικόνα με χαρούμενα χρώματα εδώ και επτά χρόνια», είχε πει χαρακτηριστικά.
Την ίδια περίοδο ήταν και ο ίδιος άνεργος, ένεκα της πανδημίας, αλλά αυτό δεν τον αποθάρρυνε. Προσπαθούσε να βοηθήσει τους υπόλοιπους καλλιτέχνες που δυσπραγούσαν. «Διότι καμαρώνουμε για τους πίνακες που είναι στο προεδρικό μέγαρο, αλλά ο ζωγράφος που τους έφτιαξε μπορεί να μην έχει να φάει σήμερα», έλεγε με νόημα. «Δώσαμε ήδη βοήθεια σε 44 οικογένειες καλλιτεχνών. Τον άλλο μήνα θα είναι 100. Άνθρωποι που έχουν προσφέρει σ’ αυτό τον τόπο και είναι οι μόνοι που δεν μπορούν να σταθούν στη γραμμή για να πάρουν βοήθεια, γιατί τους ξέρει όλος ο κόσμος και ντρέπονται. Εισπράττω πόνο καθημερινά και ματώνει η ψυχή μου. Να βλέπεις ανθρώπους που ήταν πρωταγωνιστές σε θεατρικά σχήματα και πλέον να δυστυχούν. Και δεν είναι μόνο ηθοποιοί. Είναι και σκηνοθέτες και δημοσιογράφοι και παλαίμαχοι αθλητές... Όλοι τους ξεχασμένοι από την Πολιτεία». Παλιότερα είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει ένα χώρο αντίστοιχο με το «Σπίτι του Ηθοποιού» που έφτιαξε η Άννα Φόνσου στην Αθήνα. Εκεί θα έβρισκαν στήριξη όσοι την είχαν ανάγκη. Δεν καρποφόρησε. Του ζητήθηκε να δηλώσει ονόματα άπορων καλλιτεχνών. Αρνήθηκε. «Δεν θα εξευτελίσω κανέναν άνθρωπο, συνάδελφο ή μη, που έχει άμεση ανάγκη. Ο άστεγος και ο φτωχός δεν θέλουν να τους ξέρει κανένας, ούτε να φαίνονται».
Όσο για το από πού πηγάζει αυτό το νοιάξιμο για τον συνάνθρωπο; Είχε μια ωραία ιστορία να διηγηθεί. «Η μητέρα μου και ο πατέρας μου βοηθούσαν πάντοτε κόσμο. Μάλιστα, εγώ εκείνη την εποχή θύμωνα γιατί όποτε πήγαινα σπίτι έβρισκα κάποιον άγνωστο να τρώει στο τραπέζι μας. Όταν ρωτούσα “ποιος είναι αυτός;”, μου απαντούσαν “θα φάει και θα φύγει”. Θυμάμαι χαρακτηριστικά μια γυναίκα που ερχόταν συχνά στο σπίτι μας και έτρωγε. Η Λεμεσός την αποκαλούσε “πελλοΑντρούλλα”. Η μητέρα μου την έλεγε “κυρία Αντρούλλα”. Φαίνεται ότι κάτι κληρονόμησα από τους γονείς μου». Και ποιο είναι το αντάλλαγμα για τον ίδιο προσωπικά, απ’ όλα αυτά; «Όσες φορές έδωσα, άλλες τόσες πήρα. Ό,τι δίνεις έρχεται μετά και σε βρίσκει. Κερδίζω επίσης αγάπη και χαμόγελα».
ΣΗΜ: Στον Κώστα Βήχα αποδόθηκε προ ημερών από το Ευρωπαϊκό
Κοινοβούλιο το βραβείο «Ευρωπαίου Πολίτη», για το 2020, σε σχέση με την
ανθρωπιστική του δράση στην κυπριακή κοινωνία, μετά από πρόταση που
κατέθεσε πέρσι τον Αύγουστο ο ευρωβουλευτής του ΑΚΕΛ Γιώργος Γεωργίου.
Ας είναι αυτή η αναφορά εδώ μια φωτεινή στιγμή στο ζοφερό και τοξικό
κλίμα της καθημερινότητας με τα πολλά προβλήματα και τις ακόμα πιο
πολλές αντεγκλήσεις. Και μια υπενθύμιση ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι
που ποιούν ήθος. Καθώς και μια ευχή, η δική του: « ...το καλό θα νικήσει
το κακό. Ας το ευχηθούμε σαν παραμύθι. Ας έχουμε την ελπίδα για ένα
"και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα”…».