 |
| PublicDomainPictures / pixabay |
Από: capital.gr - Tου Άγη Βερούτη
Κατά τις 12.30 σταματάει τη δουλειά και μαγειρεύει για την οικογένεια, βγάζει βόλτα τον σκύλο, και στις 13.40 ξαναπάει στο σχολείο να πάρει τα παιδιά στο σχόλασμα. Ως τις 2.30 έχουν φάει και ξεκινάνε μόνα τους να κάνουν τα μαθήματά τους οπότε η Μαίρη ξαναμπαίνει στο VPN και λογκάρει πάλι για να δουλέψει ως τις 5:30 που τα παιδιά έχουν τελειώσει με τα μαθήματα και τη μεσημεριανή τους σιέστα. Στις 6:15 έρχεται ο άντρας της και κάθονται λίγο μαζί καθώς τα παιδιά παίζουν και βλέπουν παιδικές εκπομπές στο γιουτιούμπ ενώ μετά κοιτάνε τα μαθήματα με τον πατέρα τους και πάνε όλοι μαζί πάλι τον σκύλο βόλτα.
Κατά τις 8:00 το βράδυ τρώνε όλοι μαζί στο τραπέζι και μετά αρχίζουν τα μπάνια και η ετοιμασία της τσάντας του σχολείου για αύριο και το κοίμισμα των παιδιών.
Η Γεωργία με το λάπτοπ της δουλεύει τις μισές μέρες από το σπίτι της στην πόλη, και τις άλλες μισές από το σπίτι του συντρόφου της κοντά στην παραλία. Δουλεύει πάνω-κάτω 6 ώρες τη μέρα αλλά ποτέ τις ίδιες ώρες δυο μέρες στη σειρά. Πολλές φορές δουλεύει τη νύχτα που είναι πιο ήσυχα στην πόλη. Πληρώνεται με την εργασία που παράγει και όχι με την ώρα. Έτσι κερδίζει τα διπλάσια λεφτά από όσα θα έβγαζε αν έπαιρνε μόνο μισθό. Επίσης μοιράζεται την ευθύνη της δουλειάς που απαιτείται από την εταιρεία της για το τμήμα της με άλλον ένα εργαζόμενο που δουλεύει τις μισές μέρες από το σπίτι του και τις άλλες μισές από το γραφείο της εταιρείας.
Και οι δυο γυναίκες δεν δουλεύουν στην Ελλάδα.
Η Ελλάδα απαγορεύει αυτού του είδους την εργασία με εξοντωτικά πρόστιμα προς εργαζόμενους και εργοδότες. Καταρχήν η Ελλάδα πιστεύει ότι αν ο εργοδότης δεν καταχωρήσει το πρωί ότι σήμερα ο εργαζόμενος Χ θα χρειαστεί να καθίσει 1,5 ώρα υπερωρία μετά τις 5 θα πρέπει να κλείσει σαν εταιρεία. Ακόμη και αν ανήκει στους Big4. Επίσης η Ελλάδα δεν πιστεύει ότι κάποιος που δεν είναι στη δουλειά τις ώρες που καταχωρήθηκαν στην ΕΡΓΑΝΗ μπορεί να μη κάνει κάτι το κακό. Αν πχ πάει να ελέγξει κάποιος από το υπουργείο και βρει ότι πχ η Μαίρη είχε πάει να πάρει τα παιδιά της και δεν δούλευε στις 3.00 το μεσημέρι, θα βάλει πρόστιμο στον εργοδοτη της που δεν τη δήλωσε απούσα;
Πιθανόν ναι.
Το 2020 συνέβη κάτι πρωτοφανές για τα ελληνικά δεδομένα. Το ελληνικό κράτος αναγνώρισε την πρακτικότητα της τηλεργασίας χωρίς να επιβάλλει αυτά τα εξοντωτικά πρόστιμα που έχει στη φαρέτρα της η ελληνική νομοθεσία για εργοδότες εργαζομένων που τηλεργάζονται. Προσωρινά.
Μάλιστα σε κάποιο ανύποπτο χρόνο έγινε και κουβέντα για το κατά πόσον οι επιθεωρητές εργασίας θα μπορούσαν να πηγαίνουν στο σπίτι του κάθε τηλεργαζομένου να τον ελέγξουν.
Η τηλεργασία, κάτι το οποίο θεωρείται δεδομένο σε όλες σχεδόν τις ανεπτυγμένες οικονομίες εδώ και δεκαετίες, στην Ελλάδα είναι ένα αναγκαίο κακό λόγω κορονοϊού με την προοπτική να καταργηθεί μόλις ξεμπλέξουμε με την πανδημία.
Η Μαίρη αν ζούσε στην Ελλάδα θα ήταν υποχρεωμένη να δουλέψει part time τετράωρη σε μια χαμηλόμισθη θέση, τρέχοντας στα γραφεία της εταιρείας που θα την προσλάμβανε μητέρα δυο παιδιών, με υποχρεώσεις και προοπτική απουσίας από τη δουλειά όποτε κρυολογούσαν τα τέκνα της.
Τώρα είναι η επικεφαλής του τμήματος της σε μια μεσαία εταιρεία τεχνολογίας, πληρώνεται λίγο παραπάνω από τα διπλά από όσα παίρνει ο άντρας της, και απολαμβάνει την φυσιολογικότητα μιας μητέρας που αφιερώνει πραγματικό χρόνο στα παιδιά και την οικογένεια της.
Η Γεωργία ζει με ελευθερία κινήσεων χωρίς να θυσιάζει τα συντάξιμα χρόνια ή να ψάχνει κάθε τρεις και λίγο για νέο πρότζεκτ. Στην Ελλάδα πιθανόν θα αναγκαζόταν να δουλεύει σε καφετέρια.
Το μέλλον συμβαίνει γύρω μας σε πληθώρα χωρών που αναγνωρίζουν ότι πέρασε πια η εποχή που ο εργαζόμενος ήταν αλυσοδεμένος σε μια μηχανή βιομηχανικής παραγωγής, σε ένα γραφείο ή σε ένα χωράφι.
Η ελαστική εργασία, η αμοιβή παραγωγικότητας, το ελεύθερο ωράριο, επιτρέπουν σε εκατομμύρια ανθρώπους να ζουν μια κανονική ζωή με υψηλότερη ποιότητα ζωής χωρίς να παραμελούν την οικογενειακή τους ζωή, και να δουλεύουν με αξιοπρεπείς αποδοχές χωρίς να περνάνε τη μισή μέρα τους στριμωγμένοι σε λεωφορεία και υπόγειους σιδηροδρόμους.
Εμείς ψάχνουμε ακόμα να βρούμε πόσο είναι το σωστό πρόστιμο αν ο υπάλληλος φύγει μια μέρα από τη δουλειά να πάει να δει έναν γιατρό και δεν φέρει δικαιολογητικό από γιατρό του δημοσίου!
Στον ιδιωτικό τομέα φυσικά γιατί στο δημόσιο δεν ξέρω αν παίζει ρόλο αν κάποιος πάει στη δουλειά ή αν κάποιος του χτυπάει την κάρτα στις 7.30 ενώ αυτός φτάνει στις 9.30.
Κάτι πρέπει να αλλάξει αλλιώς το μέλλον θα μας προσπεράσει.
Να αλλάξει στο νομικό πλαίσιο, στις αμοιβές και στην εμπιστοσύνη προς
τον εργαζόμενο και τον εργοδότη ότι αν κάτι δεν δουλεύει μπορούν μαζί να
βρουν τρόπο να το διορθώσουν.
Ως τότε αναμένουμε το ξεπέρασμα της πανδημίας για να επιστρέψουμε στην εργατική νομοθεσία του 19ου αιώνα, χάνοντας λίγες εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας παραπάνω από όσες θα μπορούσαμε να περισώσουμε απελευθερώνοντας τις πραγματικές δυνατότητες της εργασιακής σχέσης, αντί να ωθούμε τον κόσμο στα "μαύρα” και την ανεργία...