 |
| Free-Photos / pixabay |
Της Μαρίας-Χριστίνας Δουλάμη *
Γιατί παρόλο που έχουμε κλείσει ένα χρόνο από όταν πρωτοεμφανίστηκε η πανδημία του κορωνοïού στη ζωή μας, όσα μέτρα κι αν πάρουμε, όσα μαγαζιά, υπηρεσίες και επιχειρήσεις κι αν κλείσουμε, και όσο κι αν μείνουμε σπίτι, τίποτα δεν φαίνεται να αλλάζει. Μάλλον χειρότερα γίνονται. Και νιώθουμε πως μας «κλέβουν τις ζωές μας» κτλ., αν και ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο ποιοι ακριβώς τα κάνουν όλα αυτά με τόσο δόλο και γιατί.
Η αλήθεια είναι πως τα μέτρα πλέον δεν αποδίδουν. Γιατί τα ‘λοκντάουν’ που τόσο ‘εύκολα’ θέτουν οι κυβερνήσεις σε ισχύ σαν ακορντεόν δεν είναι λύση όταν ο ιός είναι διάσπαρτος στην κοινωνία. Ο κόσμος έχει κουραστεί. Είναι απηυδισμένος που βλέπει το εισόδημα του να μειώνεται ή να εξαφανίζεται τελείως ενώ τα έξοδα τρέχουν. Είναι απογοητευμένος που δεν μπορεί να αντιδράσει στα μέτρα για την λοιμοκάθαρση που γίνονται νόμος και στα οποία δεν έχει λόγο. Μα περισσότερο είναι αγανακτισμένος που μερικοί συνεχίζουν μέσα σε αυτή την κρίση πανδημίας να πλουτίζουν, καθώς η ανισότητα και η αδικία μεγαλώνει.
Όλοι πλέον είναι ειδικοί. Κι όλοι έχουν κάτι να πουν. Μια θεωρία, μια συνωμοσία, μια σκέψη. Λίγοι είναι αυτοί όμως που αποφασίζουν για τις ζωές των πολλών. Αυτοί δεν είναι οι «άριστοι των αρίστων» όπως θα ήθελαν να πιστεύουν, ούτε έχουν καμία επίγνωση για το πώς πραγματικά ζουν οι χαμηλότερες τάξεις της κοινωνίας της οποίας διαφεντεύουν. Δεν φαίνονται να έχουν και κανέναν ενδιαφέρον να μάθουν. Αλλιώς δε θα είχαν – και δε θα απαιτούσαν – τα προτερήματα που έχουν.
Αυτοί οι ίδιοι κρίνουν αν οι χώρες θα «μπουν σε λοκντάουν», πότε θα βγουν, πότε θα ξαναμπούν, πότε θα ανοίξουν τα σχολεία, οι επιχειρήσεις και το λιανεμπόριο και πώς, πώς θα ταξιδεύουμε, πώς θα κυκλοφορούμε, κι άλλα πολλά. Οι αποφάσεις λαμβάνονται και ανακοινώνονται αφού έχει προηγηθεί πλήθος δημοσιευμάτων για τα «επικρατέστερα σενάρια» και άλλα παρόμοια που σπέρνουν περαιτέρω πανικό σε ανθρώπους που ψάχνουν ένα διέξοδο από ένα χάος που εμφανίστηκε από το πουθενά, από μια απομακρυσμένη πόλη της γης που πλέον φαίνεται να έχει καθαρίσει από τον ιό και να μας χλευάζει που εμείς ακόμα παιδευόμαστε να βρούμε λύσεις. Λύσεις σε προβλήματα που ναι μεν πολλοί δημιούργησαν με τους συγχρωτισμούς και την άγνοια μέτρων όταν η παγκόσμια κοινότητα συνιστούσε προσοχή. Αλλά την ευθύνη των κυβερνήσεων που όταν καθαρίσαμε το καλοκαίρι προσκαλούσαν με ανοιχτές αγκάλες τους τουρίστες χωρίς τεστ πριν την είσοδο στη χώρα ελέω των επενδύσεων και του κέρδους γιατί δεν την λαμβάνουμε υπόψη; Ή την αποτυχία τους να προετοιμάσουν και να ενισχύσουν καλύτερα τα υγειονομικά τους συστήματα με περισσότερες μονάδες εντατικής θεραπείας, αφού αυτό είχαν επισημάνει ως ένα κύριο πρόβλημα;
Πώς μπορεί ο λαός που έχει πληγεί ανεπανόρθωτα σε πολλές περιπτώσεις να πειστεί πλέον να ακολουθήσει κι άλλα από τα ίδια μέτρα και περιορισμούς που στα δικά του μάτια δεν φέρνουν αποτελέσματα; Κάποιος που έχει χάσει τα πάντα, δεν τον νοιάζει κι αν καεί. Με τα λόγια του Γκαίτε: «Όταν συμπεριφερόμαστε στους ανθρώπους όπως αυτοί είναι, τους κάνουμε χειρότερους. Όταν τους συμπεριφερόμαστε όπως θα μπορούσαν να είναι, τους βοηθούμε να γίνουν αυτό που είναι ικανοί να γίνουν». Ας χρησιμοποιήσουν λοιπόν οι ειδικοί την μόρφωση που έχουν να καλέσουν τον κόσμο με απλό και κατανοητό τρόπο να ακολουθήσει τα μέτρα που λαμβάνονται τόσο για το δικό του καλό όσο και των γύρω του, αλλά ας είναι και αυτά τα μέτρα όσο το δυνατόν δίκαια για την κοινωνία.
Στην τελική, ας φοράμε μάσκες για λίγο ακόμα και να επικοινωνούμε με τα μάτια. Και ας κρατάμε αποστάσεις, κι ας πλένουμε τα χέρια μας όπως είθισται στους αυτονόητους κανόνες υγιεινής. Μα αν ήταν πράγματι όλα τόσο αυτονόητα, δε θα βρισκόμασταν και σε αυτή την κατάσταση εξ αρχής.
* Δημοσιογράφος με ειδικότητα σε ευρωπαϊκά, πολιτικά και κοινωνικά θέματα
(mcswhispers.wordpress.com)