Επειδή ο δυνητικός εχθρός του Ελληνισμού είναι πολύ πιο ικανός από ό,τι πριν από μια δεκαετία ή περισσότερο, οι κίνδυνοι να συγκρουσθούμε πραγματικά σε ένα πόλεμο είναι πιο σημαντικοί από ποτέ, καθιστούν ακόμη πιο επιτακτική την αποτροπή των συγκρούσεων. Ωστόσο, ένα μεγάλο μέρος του αναδυόμενου διαλόγου μεταξύ υψηλόβαθμων αξιωματούχων για την αποτροπή παραμένει χαρακτηριζόμενο από μη υποστηριζόμενους ισχυρισμούς και ατυχείς επιθετικούς προσδιορισμούς.
Πολλοί ισχυρισμοί τους έρχονται σε αντίθεση με την ιστορική εμπειρία και χωρίς αναφορά σε κλασικές αναλύσεις. Εν τω μεταξύ, οι αλλαγές στο διεθνές περιβάλλον ασφάλειας έχουν μετατρέψει το πλαίσιο για την αποτροπή, προκαλώντας πιθανώς μακροχρόνιες υποθέσεις και δημιουργώντας νέες απαιτήσεις. Πιστεύω ακράδαντα ότι πολλοί αξιωματούχοι χρειάζονται ένα φροντιστήριο σε θεμελιώδεις έννοιες και αρχές σχετικά με την αποτροπή.
Το πιο σημαντικό γενικό μάθημα αυτής της αναθεώρησης είναι ότι η αποτροπή και η ανάσχεση πρέπει να εκληφθούν κυρίως ως μια προσπάθεια διαμόρφωσης της σκέψης του δυνητικού επιτιθέμενου. Οποιαδήποτε στρατηγική για την πρόληψη της επιθετικότητας πρέπει να ξεκινά με μια αξιολόγηση των συμφερόντων, των κινήτρων και των επιταγών του πιθανού επιτιθέμενου, συμπεριλαμβανομένης της θεωρίας της αποτροπής (λαμβάνοντας υπόψη τι εκτιμά και γιατί).
Η αποτροπή δεν είναι μια απλή απειλή κατά του δυνητικού αντιπάλου. Απαιτεί τη διαχρονική διαμόρφωση των αντιλήψεων, έτσι ώστε ένας αντίπαλος να βλέπει τις εναλλακτικές λύσεις για την επιθετικότητα του πιο ελκυστικές από τον πόλεμο.