Η Ισπανία επισημοποίησε πρόσφατα τη συμμετοχή της στο πρόγραμμα FCAS (10 Δεκεμβρίου) υπογράφοντας το αρχικό συμβόλαιο-πλαίσιο της φάσης επίδειξης τεχνολογίας. Θα κάνουμε μία αναφορά στη συμμετοχή της ίδιας χώρας στο πρόγραμμα ανάπτυξης και παραγωγής του Eurofighter, δεδομένου ότι τα μεγέθη είναι συγκρίσιμα με τα ελληνικά. Από κάθε πλευρά… Ναι μεν η ισπανική οικονομία είναι σημαντικά μεγαλύτερου μεγέθους, αλλά οι αμυντικές της ανάγκες είναι μικρότερες ή συγκρίσιμες με αυτές της Ελλάδας. Παρόλα αυτά, έχει κατορθώσει να αναπτύξει σημαντική αμυντική βιομηχανία με έργο που διασφαλίζει χιλιάδες θέσεις εργασίας εδώ και δεκαετίες…
Από: defence-point.gr
Όπως και η Ελλάδα, αξιοποιούσε δύο πηγές προμήθειας αμυντικού υλικού τις τελευταίες πέντε δεκαετίες. Τις ΗΠΑ και την Ευρώπη (με βαρύτητα στη Γαλλία). Θα δούμε τα νούμερα που έχουμε στη διάθεσή μας λοιπόν για την ισπανική συμμετοχή στο πρόγραμμα Eurofighter, για να συμπεράνουμε-αποδείξουμε αν και η Ελλάδα έχει τέτοια δυνατότητα ή όχι… Από καθαρά οικονομικής άποψης και όχι από πλευράς ικανότητας διαχείρισης. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Η Ισπανία με βάση την αρχική σύμβαση που υπογράφηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1998 για την παραγωγή του μαχητικού Eurofighter, μεταξύ της κοινοπραξίας GmbH, της ΝΕΤΜΑ και της Eurojet, δεσμεύθηκε για την προμήθεια 87 μονάδων.
Ανάδοχος του προγράμματος από την πλευρά της Ισπανίας ανέλαβε η CASA, μέλος του Ομίλου EADS τότε, με ποσοστό συμμετοχής 14,03%. Η ισπανική εταιρεία βάσει της σύμβασης ανέλαβε την κατασκευή της δεξιάς πτέρυγας και των πτερυγίων καμπυλότητας χείλους προσβολής.
Το υπουργείο άμυνας της Ισπανίας ανακοίνωσε τον Δεκέμβριο του 2010, ότι το συνολικό κόστος του προγράμματος Eurofighter (για την Ισπανία), υπολογίστηκε σε 11,718 δισεκατομμύρια ευρώ. Αρχικά το κόστος είχε προϋπολογιστεί σε 9.255 δισεκατομμύρια. Με βάση τον ίδιο υπολογισμό, κάθε μαχητικό του τύπου κόστισε 160 εκατομμύρια ευρώ! Αυτή η τιμή προέκυψε από το γεγονός ότι ο αρχικός των 87 μονάδων, μειώθηκε σε 76.
Από τα 160 εκατομμύρια ευρώ ανά μονάδα, αφαιρώντας το 14%, το ποσοστό της ισπανικής συμμετοχής δηλαδή, πάμε στα 137,5 εκατομμύρια. Νούμερο τσουχτερό μεν αλλά… Μέχρι σήμερα (Οκτώβριος 2020) συνολικά παραδόθηκαν 571 Eurofighter. Από τα 623 που έχουν καταγραφεί στο βιβλίο παραγγελιών. Πράγμα που σημαίνει ότι η ισπανική βιομηχανία θα διατηρεί θέσεις εργασίας στη γραμμή παραγωγής για άλλα τρία έως πέντε τουλάχιστον χρόνια.
Δεδομένου ότι η παραγωγή του τύπου ξεκίνησε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000, θα συμπληρωθούν 20 χρόνια ανειλημμένου έργου για την ισπανική βιομηχανία. Το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στην κατασκευή της πτέρυγας και των πτερυγίων καμπυλότητας.
Συμμετείχε και στην ανάπτυξη και την παραγωγή των κινητήρων EJ 200 του μαχητικού και πολλών άλλων συστημάτων. Η ισπανική εταιρία Indra για παράδειγμα έχει σημαντική συμμετοχή στην ανάπτυξη του ραντάρ AESA Mk.1, σε συνεργασία με τη γερμανική Hendsoldt.
Σημειώστε επίσης ότι μετά την αποτυχημένη απόπειρα πώλησης 15 Eurofighter διαμόρφωσης Tranche 1 στη Χιλή, τα αεροσκάφη αυτά εκσυγχρονίζονται, ενώ παράλληλα πρόκειται να αποκτηθούν 20 πρόσθετα μαχητικά διαμόρφωσης Tranche 3+/Tranche 4 (πρόγραμμα Halcon) για την κάλυψη των αναγκών της Ισπανικής Αεροπορίας, δεδομένου ότι σχεδιάζει να αποσύρει τα παλαιότερα F/A-18C/D που διαθέτει.
Μέσω της πρόσθετης αυτής παραγγελίας, οι Ισπανοί θα παρατείνουν την παραγωγική διαδικασία του Eurofighter και θα συμπιέσουν περαιτέρω προς τα κάτω το κόστος ανά μονάδα. Το οποίο τελικά θα διαμορφωθεί γύρω στα 120 εκατομμύρια δολάρια.
Όπως δείχνει δε ο προγραμματισμός για τη σύνθεση του στόλου των μαχητικών στη δύναμη της Ισπανικής Αεροπορίας στη φωτογραφία που παραθέτουμε, ακόμη και μετά τον τερματισμό της διαδικασίας παραγωγής, θα “τρέξει” πρόγραμμα αναβάθμισης των αεροσκαφών διαμόρφωσης Tranche 2 σε Tranche 3+ και Tranche 4.
Εν κατακλείδι…
Τα οικονομικά στοιχεία μας δείχνουν ότι ακόμα και σε ένα κοστοβόρο πρόγραμμα όπως αυτό του Eurofighter – Typhoon που ταλαιπωρήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από καθυστερήσεις και υπερκοστολογήσεις σχεδόν αποκλειστικά με βρετανική υπαιτιότητα, οι βιομηχανίες των χωρών που συμμετείχαν σε αυτό, βγήκαν πολλαπλά ωφελημένες.
Δεδομένων των συγκρίσιμων (ελαφρά υψηλότερων…) αναγκών της Πολεμικής Αεροπορίας, η Ελλάδα θα μπορούσε εκ του ασφαλούς να συμμετέχει με ποσοστό 15% σε ένα από τα δύο προγράμματα ανάπτυξης μαχητικού 6ης γενιάς (Tempest ή FCAS) που ήδη αναπτύσσονται στην Ευρώπη.
Το κόστος είναι όντως μεγάλο, αλλά όπως είδαμε και στην ισπανική περίπτωση, η επιστροφή του 15% στην ελληνική αμυντική βιομηχανία και το “σπάσιμο” του σε βάθος χρόνου, καθίσταται και συμφέρον και διαχειρίσιμο ως επένδυση για την ελληνική οικονομία.
Υποδομές και εξειδικευμένο προσωπικό υπάρχουν. Αυτό που δεν υπάρχει είναι η διάθεση και η βούληση. Γιατί αυτά είναι που θα ανατρέψουν δεδομένα άσκησης εξουσίας με τον κακώς εννοούμενο τρόπο (φεουδαρχισμός…) που ισχύουν εδώ και δεκαετίες. Αυτά για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
Κι εάν φυσικά ενδιαφερόμαστε ώστε κάποια στιγμή να πούμε ότι μπορούμε να ζητήσουμε από διαφορετική θέση από τους “εταίρους” στην Ε.Ε. να επιβάλλουν εμπάργκο πώλησης όπλων σε έναν καλό και πολύ πιο σοβαρό (δυστυχώς…) πελάτη τους στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου. “Αν δεν πουλούσαμε εμείς, θα πουλούσαν άλλοι”…
Ας μας προβληματίσει η απάντηση της κυβέρνησης Μέρκελ στη γερμανική Βουλή τις προηγούμενες ημέρες, όπου συζητήθηκε η επιβολή εμπάργκο που θα επηρέαζε τα υποβρύχια Type 214 των Τούρκων. Για τα οποία οι “κακές γλώσσες” επιμένουν ότι η γερμανική βιομηχανία έχει ήδη παραδώσει όσα υποχρεούται, για τα πέντε από τα έξι από αυτά…
Από: defence-point.gr
Όπως και η Ελλάδα, αξιοποιούσε δύο πηγές προμήθειας αμυντικού υλικού τις τελευταίες πέντε δεκαετίες. Τις ΗΠΑ και την Ευρώπη (με βαρύτητα στη Γαλλία). Θα δούμε τα νούμερα που έχουμε στη διάθεσή μας λοιπόν για την ισπανική συμμετοχή στο πρόγραμμα Eurofighter, για να συμπεράνουμε-αποδείξουμε αν και η Ελλάδα έχει τέτοια δυνατότητα ή όχι… Από καθαρά οικονομικής άποψης και όχι από πλευράς ικανότητας διαχείρισης. Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Η Ισπανία με βάση την αρχική σύμβαση που υπογράφηκε στις 30 Ιανουαρίου του 1998 για την παραγωγή του μαχητικού Eurofighter, μεταξύ της κοινοπραξίας GmbH, της ΝΕΤΜΑ και της Eurojet, δεσμεύθηκε για την προμήθεια 87 μονάδων.
Ανάδοχος του προγράμματος από την πλευρά της Ισπανίας ανέλαβε η CASA, μέλος του Ομίλου EADS τότε, με ποσοστό συμμετοχής 14,03%. Η ισπανική εταιρεία βάσει της σύμβασης ανέλαβε την κατασκευή της δεξιάς πτέρυγας και των πτερυγίων καμπυλότητας χείλους προσβολής.
Το υπουργείο άμυνας της Ισπανίας ανακοίνωσε τον Δεκέμβριο του 2010, ότι το συνολικό κόστος του προγράμματος Eurofighter (για την Ισπανία), υπολογίστηκε σε 11,718 δισεκατομμύρια ευρώ. Αρχικά το κόστος είχε προϋπολογιστεί σε 9.255 δισεκατομμύρια. Με βάση τον ίδιο υπολογισμό, κάθε μαχητικό του τύπου κόστισε 160 εκατομμύρια ευρώ! Αυτή η τιμή προέκυψε από το γεγονός ότι ο αρχικός των 87 μονάδων, μειώθηκε σε 76.
Από τα 160 εκατομμύρια ευρώ ανά μονάδα, αφαιρώντας το 14%, το ποσοστό της ισπανικής συμμετοχής δηλαδή, πάμε στα 137,5 εκατομμύρια. Νούμερο τσουχτερό μεν αλλά… Μέχρι σήμερα (Οκτώβριος 2020) συνολικά παραδόθηκαν 571 Eurofighter. Από τα 623 που έχουν καταγραφεί στο βιβλίο παραγγελιών. Πράγμα που σημαίνει ότι η ισπανική βιομηχανία θα διατηρεί θέσεις εργασίας στη γραμμή παραγωγής για άλλα τρία έως πέντε τουλάχιστον χρόνια.
Δεδομένου ότι η παραγωγή του τύπου ξεκίνησε στο πρώτο μισό της δεκαετίας του 2000, θα συμπληρωθούν 20 χρόνια ανειλημμένου έργου για την ισπανική βιομηχανία. Το οποίο δεν περιορίζεται μόνο στην κατασκευή της πτέρυγας και των πτερυγίων καμπυλότητας.
Συμμετείχε και στην ανάπτυξη και την παραγωγή των κινητήρων EJ 200 του μαχητικού και πολλών άλλων συστημάτων. Η ισπανική εταιρία Indra για παράδειγμα έχει σημαντική συμμετοχή στην ανάπτυξη του ραντάρ AESA Mk.1, σε συνεργασία με τη γερμανική Hendsoldt.
Σημειώστε επίσης ότι μετά την αποτυχημένη απόπειρα πώλησης 15 Eurofighter διαμόρφωσης Tranche 1 στη Χιλή, τα αεροσκάφη αυτά εκσυγχρονίζονται, ενώ παράλληλα πρόκειται να αποκτηθούν 20 πρόσθετα μαχητικά διαμόρφωσης Tranche 3+/Tranche 4 (πρόγραμμα Halcon) για την κάλυψη των αναγκών της Ισπανικής Αεροπορίας, δεδομένου ότι σχεδιάζει να αποσύρει τα παλαιότερα F/A-18C/D που διαθέτει.
Μέσω της πρόσθετης αυτής παραγγελίας, οι Ισπανοί θα παρατείνουν την παραγωγική διαδικασία του Eurofighter και θα συμπιέσουν περαιτέρω προς τα κάτω το κόστος ανά μονάδα. Το οποίο τελικά θα διαμορφωθεί γύρω στα 120 εκατομμύρια δολάρια.
Όπως δείχνει δε ο προγραμματισμός για τη σύνθεση του στόλου των μαχητικών στη δύναμη της Ισπανικής Αεροπορίας στη φωτογραφία που παραθέτουμε, ακόμη και μετά τον τερματισμό της διαδικασίας παραγωγής, θα “τρέξει” πρόγραμμα αναβάθμισης των αεροσκαφών διαμόρφωσης Tranche 2 σε Tranche 3+ και Tranche 4.
Εν κατακλείδι…
Τα οικονομικά στοιχεία μας δείχνουν ότι ακόμα και σε ένα κοστοβόρο πρόγραμμα όπως αυτό του Eurofighter – Typhoon που ταλαιπωρήθηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από καθυστερήσεις και υπερκοστολογήσεις σχεδόν αποκλειστικά με βρετανική υπαιτιότητα, οι βιομηχανίες των χωρών που συμμετείχαν σε αυτό, βγήκαν πολλαπλά ωφελημένες.
Δεδομένων των συγκρίσιμων (ελαφρά υψηλότερων…) αναγκών της Πολεμικής Αεροπορίας, η Ελλάδα θα μπορούσε εκ του ασφαλούς να συμμετέχει με ποσοστό 15% σε ένα από τα δύο προγράμματα ανάπτυξης μαχητικού 6ης γενιάς (Tempest ή FCAS) που ήδη αναπτύσσονται στην Ευρώπη.
Το κόστος είναι όντως μεγάλο, αλλά όπως είδαμε και στην ισπανική περίπτωση, η επιστροφή του 15% στην ελληνική αμυντική βιομηχανία και το “σπάσιμο” του σε βάθος χρόνου, καθίσταται και συμφέρον και διαχειρίσιμο ως επένδυση για την ελληνική οικονομία.
Υποδομές και εξειδικευμένο προσωπικό υπάρχουν. Αυτό που δεν υπάρχει είναι η διάθεση και η βούληση. Γιατί αυτά είναι που θα ανατρέψουν δεδομένα άσκησης εξουσίας με τον κακώς εννοούμενο τρόπο (φεουδαρχισμός…) που ισχύουν εδώ και δεκαετίες. Αυτά για να μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας.
Κι εάν φυσικά ενδιαφερόμαστε ώστε κάποια στιγμή να πούμε ότι μπορούμε να ζητήσουμε από διαφορετική θέση από τους “εταίρους” στην Ε.Ε. να επιβάλλουν εμπάργκο πώλησης όπλων σε έναν καλό και πολύ πιο σοβαρό (δυστυχώς…) πελάτη τους στην αντίπερα όχθη του Αιγαίου. “Αν δεν πουλούσαμε εμείς, θα πουλούσαν άλλοι”…
Ας μας προβληματίσει η απάντηση της κυβέρνησης Μέρκελ στη γερμανική Βουλή τις προηγούμενες ημέρες, όπου συζητήθηκε η επιβολή εμπάργκο που θα επηρέαζε τα υποβρύχια Type 214 των Τούρκων. Για τα οποία οι “κακές γλώσσες” επιμένουν ότι η γερμανική βιομηχανία έχει ήδη παραδώσει όσα υποχρεούται, για τα πέντε από τα έξι από αυτά…