 |
| Free-Photos / pixabay |
Του Στέλιου Συρμόγλου
Και ο πολίτης να παραδίδεται στον εγκαστριμυθισμό της εκάστοτε εξουσίας, νομίζοντας μάλιστα ότι συλλογίζεται. Κι ας αυξάνονται οι Έλληνες που σκέπτονται όλο και λιγότερο, βλέπουν όλο και κοντύτερα, "επαναπαύονται" στις μισές αλήθειας των κομματικών τρωκτικών και βυθίζονται στην ανάγκη όλο και περισσότερο.
Όλα αυτά τα χρόνια παίξαμε στην κομματική σκακιέρα την εθνική υπόθεση της οικονομίας και εκ των πραγμάτων της εθνικής μας κυριαρχίας, γνωρίζοντας το ρουα-ματ εκ των προτέρων. Και βρεθήκαμε ενώπιον της ισοπέδωσης θεσμών και των δικαιωμάτων μας από τους αυτόκλητους "σωτήρες" μας.
Τώρα "παίζουν" με την υγεία μας, σωματική και ψυχική. Και με αλλοπρόσαλλες αποφάσεις και προσδεμένοι σε ανομολόγητα συμφέροντα, ο εθνικά επιζήμιος Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά και οι στην αντίπερα όχθη της αντιπολίτευσης νανοειδείς της πολιτικής, φαίνεται πως κομματικά δεν έφτασαν στην εξάντληση του πολιτικού παιχνιδιού.
Και οι Έλληνες, ξεριζωμένοι από την πραγματικότητα, εθισμένοι στο πολιτικό ψέμα και στην πολιτική απάτη, και εγκλωβισμένοι στις όλο και αυξανόμενες ανάγκες μας για επιβίωση, διαπιστώνουμε πως φταίει ό,τι μας λένε, αρκεί το φταίξιμο να μην μας συμπεριλαμβάνει. Δεχόμαστε μαζοχιστικά το ρόλο του θύματος, αλλά όχι του φταίχτη. Και η κομματοκρατία, αφού εκφαύλισε την ίδια την πράξη της ζωής, επινοεί καινούργιες μορφές θεματολογίας.
Φτάσαμε , χωρίς να το έχουμε συνειδητοποιήσει, στη χρεοκοπία και της ίδιας της εκδίκησης. Κι αυτή, έστω αρνητική αντίδραση, είναι ένας τόπος να σταθείς, όπως και το μίσος. Τώρα δεν υπάρχει ούτε αυτός ο τόπος. Τον κάλυψε το νέφος της σύγχυσης και του φόβου. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο που ως λαός φτάσαμε να τρώμε τις σάρκες μας. Και μακάρι η ποινή του εκφυλισμού μας να μην είναι ο χαμός.
Έχει αφεθεί ο λαός έρμαιος στο αγοραίο κομματικό λεξιλόγιο, που αιτιολογεί τα πάντα χωρίς να δεσμεύεται από τίποτα. Είναι καιρός να παύσουμε να "προσευχόμαστε" σε αποκεφαλισμένους κομματικούς ανδριάντες και να περιμένουμε τη σωτηρία μας από τους εθνοκτόνους.