Μία υπνωτισμένη, αποπροσανατολισμένη, στρατηγικώς ακαλλιέργητη, ηθικώς εκμαυλισμένη και ψυχολογικώς καταρρακωμένη κοινωνία αποτελεί εν αγνοία της την αιχμή του δόρατος κάθε «πολιορκητή» (εν προκειμένω τόσο του εξ Ανατολών εχθρού, όσο και του εκ Δυσμών «συμμάχου») στην επιχείρηση αλώσεως της εθνικής, κοινωνικής και πολιτισμικής συνοχής της. Και αυτό ακριβώς είναι το διακύβευμα της εποχής μας. Φαίνεται πως η προ έξι αιώνων κατάλυση της κρατικής υπόστασης του Ελληνισμού (η οποία έκτοτε δεν αποκαταστάθηκε ποτέ) δεν ήταν αρκετή. Επιβάλλεται πλέον η πλήρης και οριστική συντριβή του σε πνευματικό, οντολογικό και γεωπολιτισμικό επίπεδο, προκειμένου να προετοιμαστεί το έδαφος για την αβίαστη έλευση του μετα-ανθρώπου.
Σε αυτή την επιχείρηση οριστικής αλώσεως, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν συγκεκριμένα μέσα ενημέρωσης και συγκεκριμένοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης, οι οποίοι επιδιώκουν παράλληλα την σίγαση κάθε ανεξάρτητης φωνής. Μετά λύπης διαπιστώνω πως «τα κάστρα που αλώνονται» αυξάνουν καθημερινώς.
Όπως και να ’χει, είναι στην διακριτική ευχέρεια του καθενός να επιλέξει ιδία βουλήσει είτε την «επώδυνη» οδό του φωτός, της αληθείας και του δικαίου, είτε την «ανώδυνη» οδό της προδοσίας, της «αυτοπραγμάτωσης» και του σκότους. Το ίδιο ισχύει και για τον πρωθυπουργό της Αρμενίας, ο οποίος οδηγήθηκε σε μία επώδυνη απόφαση εξαναγκαστικής συνθηκολόγησης. Η στρατηγική επιλογή του να στρέψει την χώρα του στην κατεύθυνση της μονομερούς της πρόσδεσης στο άρμα των δυνάμεων που έχουν εξαπολύσει έναν λυσσαλέο πόλεμο κατά της ανθρωπότητας τον καθιστά αποκλειστικά υπεύθυνο για αυτό το αποτέλεσμα. Ένας ηρωικός και εξαιρετικά τραυματισμένος λαός καλείται τώρα να φέρει το βαρύτατο φορτίο αυτής της επιλογής. Και έπεται συνέχεια, με προεκτάσεις που θα αγγίξουν και την Ελλάδα…
Και πάμε στην Ρωσία. Όσο κι αν οι διαπρύσιοι κήρυκες του στυγνού πολιτικού ρεαλισμού και τα εγχώρια φερέφωνα του ευρωατλαντισμού χλευάσουν, οφείλουμε να κατανοήσουμε πως η ρωσική εξωτερική πολιτική δεν χαράζεται με γνώμονα την τιμωρία, ούτε την προσβολή του αυτεξουσίου των άλλων κρατών. Στην ρωσική σκέψη, κάθε έθνος είναι ελεύθερο να επιλέξει την πορεία του. Καθήκον της ρωσικής ηγεσίας είναι να προστατεύει το ρωσικό έθνος και τον ρωσικό πολιτισμό από τις δυνάμεις που δεν σέβονται την δική της αυτεξούσια πορεία στο διεθνές γίγνεσθαι. Το να φορτώσουμε, λοιπόν, για ακόμα μία φορά τα πάθη όλου του κόσμου στην Ρωσία είναι πολύ εύκολο, βολικό και ανώδυνο. Το να πράξουμε την αυτοκριτική μας και να προετοιμαστούμε για να βιώσουμε τις συνέπειες της δικής μας μονομερούς προσκόλλησης στην ευρωατλαντική ψευδαίσθηση είναι πιο δύσκολο και επώδυνο. Μας υποχρεώνει να βγούμε από την επίπλαστη «ζώνη ασφαλείας», στην οποία έχουμε αιχμαλωτιστεί από το 1830. Ακόμα πιο δύσκολη φαίνεται πως είναι η όποια προσπάθεια κατανόησης της ρωσικής πολιτικής σκέψης και του ρωσικού πολιτισμού. Βλέπετε, εκεί θα συναντήσουμε κάτι πολύ πιο οικείο που θα μοιάζει με τον λησμονημένο αυτοκρατορικό εαυτό μας. Και αυτή η συνάντηση είναι που πραγματικά μας τρομάζει…