Ποια η λογική του να ανοίξουν τα σχολεία λίγο πριν ξανακλείσουν για τα Χριστούγεννα;

coyot / pixabay

Έχουμε αντιληφθεί προ πολλού ότι η κυβέρνηση διακατέχεται από το κράτος του πανικού στην αντιμετώπιση της πανδημίας, ήδη από τον Ιανουάριο που όταν άλλοι προειδοποιούσαμε, κάποιοι μας καθησύχαζαν. Σε κάθε περίπτωση μια σειρά λαθών και παραλείψεων μας οδήγησαν στο σήμερα. Αυτό δεν αλλάζει.

Του Στρατή Μαζίδη

Μέσα σε όλα αυτά έχουμε και το θέμα των σχολείων, τα οποία ενώ ό,τι και να συνέβαινε, δε θα έκλειναν, τελικά έκλεισαν. Οι μαθητές υποχρεώθηκαν στη χρήση μάσκας αλλά περισσότερο για παιδαγωγικούς σκοπούς σύμφωνα με χείλη υπευθύνων.

Πάρα ταύτα τα σχολεία έκλεισαν σχεδόν πάνω στο δίμηνο που είχαν ανοίξει. Η τηλε-εκπαίδευση ξεκίνησε. Το φιάσκο της πρώτης ημέρας το διαδέχθηκε μια σχετικά ομαλή κατάσταση. Τα μαθήματα προχωρούν. Καμία σχέση ανάμεσα στο τι συνέβαινε στο κλείσιμο της περασμένης άνοιξης και στο σήμερα.

Κι ενώ η χώρα έχει γονατίσει υγειονομικά, αφού διαδοχικές κυβερνήσεις φρόντισαν να απαξιώσουν το δημόσιο σύστημα υγείας και να μη δημιουργήσουν ένα ικανό και πλήρες πρωτοβάθμιο σύστημα, ακούμε για άνοιγμα των σχολείων την ίδια στιγμή κατά την οποία όλοι αντιλαμβάνονται ότι το ιδιότυπο lockdown που ισχύει από τις αρχές του μήνα, έχοντας ήδη παραταθεί κατά 7 ημέρες επίσημα, μάλλον θα πάει ακόμη παρακάτω.

Ποιος ο λόγος, υπό αυτό το πρίσμα, να ανοίξουν τα σχολεία πχ στις 15 Δεκεμβρίου για κλείσουν στις 23 του ίδιου μηνός; Για να πούμε ότι τα ανοίξαμε; Για να προσθέσουμε μια κατά τη γνώμη μας επικοινωνιακή νίκη; Κι αν μετά μας έρθει κανένας κεραμεύς στο κεφάλι σαν εκείνον που ακολούθησε τις αψίδες νερού στα αεροπλάνα το καλοκαίρι; Τι κάνουμε; Αν τα σχολεία είχαν παραμείνει ανοικτά, θα ήταν μια επιλογή και παράλληλα πολιτική απόφαση. Από την στιγμή που έκλεισαν και τα μαθήματα προχωρούν, τι νόημα έχει να ανοίξουν για ελάχιστες ημέρες και όχι πχ μετά τις Γιορτές; Τα ζιγκ-ζαγκ δεν είναι πολιτική, ούτε στάση εμπνέουσα εμπιστοσύνη.