Ας αθροίσουμε τις δικές μας μεγάλες στιγμές...

igorovsyannykov / pixabay

Έχουμε παύσει προ πολλού να βιώνουμε το μυστικό κάλλος της Στιγμής, που επί της ουσίας είναι η απόλυτη εγγύτητα με τη ζωή, όπως μας προσφέρεται από την πανδαισία και υπό το φως της πάλλουσας φύσης και των αποχρώσεων τη; καθημερινότητας, που αιωνίζουν το πνεύμα της παιδικότητας.

Του Στέλιου Συρμόγλου

Η συνέχεια από την κάθε Στιγμή ανήκει στην ευαισθησία του ανθρώπου, στις εσωτερικές του καταλληλότητες, στην άγρυπνη απαρχή τους, στο αιώνιο και άφθαρτο δηλαδή στοιχείο της αμεσότητας τους, το οποίο καλείται και ανακαλείται στη θέα και στη θεωρία του συμβαίνοντος.

Στα ερεβώδη βάθη της δοκιμασμένης συνείδησης, εκεί όπου όλα τα συμβατά προσωπεία της καθημερινότητας, τρέπονται σε άτακτη φυγή, διαμορφώνεται η θέληση για ζωή. Γίνεται αντιληπτό ότι το Μηδέν ορέγεται το Κάτι, ότι η πείνα είναι η επιθυμία υπό τη μορφή του πρώτου Verbum Fiat ή της πρώτης πράξης, γιατί η επιθυμία δεν έχει τίποτα που μπορεί να κάνει ή να συλλάβει.

Ο στοχασμός του μέλλοντος σε υποχρεώνει να αξιολογήσεις την έννοια του τωρινού, να προσδιορίσεις την ισορροπία ανάμεσα στα παχυλά λόγια και στην αλήθεια, να θέσεις το πρόβλημα της χρονικής σειράς, αφού μπροστά στις αμέτρητες αθλιότητες που βιώνουμε, ιδίως τώρα με τον κορωναιό, για πολλούς το μέλλον έχει γίνει μια κραυγάζουσα αβεβαιότητα, μια αμφίρροπη έννοια και ενίοτε χωρίς σημασία.

Διατρέχουμε δύσκολους καιρούς. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την απάτη και το φόβο. Και αξίζει να "καθρεπτιστούμε" στην εφιαλτική πραγματικότητα που βιώνουμε. 

Ο πολύς κόσμος δεν μπορεί να χορτάσει ούτε φαί, ούτε όνειρο. Το πιάτο τους είναι άδειο ή γεμάτο σκύβαλα. Και τα όνειρά τους τσαλαπατημένα. Οι αξίες της ζωής τους έχουν βγεί όλες ή σχεδόν όλες στο σφυρί, τα αισθήματα πνίγονται στην κούνια τους ή εξαφανίζονται μπροστά στον θρίαμβο του πανικού και συχνά της προδοσίας, της προδοσίας των ελπίδων τους, των ελπίδων μας τελικά.
Γιατί όλοι μας σερνόμαστε έρημοι ανάμεσα σε επιφάνειες και ψεύδη, ανίκανοι να στεριώσουμε την πραγματικότητα. Μια πορεία περιπλάνησης μέσα στο Τίποτα. Και το Τίποτα, το "Μηδέν εν", δεν είναι μια αφηρημένη σύλληψη. Είναι μάλλον μια τάση ψυχική, μια περιγραφή της πτώσης μας. Είναι η κυριαρχία της απαξίας. Είναι η εκμηδένιση κάθε σημασίας και κάθε αξίας, είναι η αποθέωση της εξαθλίωσης, που επιδιώκεται δια του φόβου από τους μεταπράτες των ελπίδων μας...

Αξίζει τον κόπο να αντισταθούμε στην επιχειρούμενη εκμηδένισή μας. Αξίζει τον κόπο να αθροίσουμε τις δικές μας στιγμές. Ο κόσμος της Ελλάδας είναι πλέον ένας ζοφερός κόσμος. Κάποιες εικόνες μας παραπλανούν...Όμως, η κατάντια μας είναι αναντίρρητη. 

Κι όταν η αστραπή ανάβει, το μόνο που βλέπουμε είναι αγωνία και πόνος, ακόμα και δάκρυα. Κι ωστόσο είναι οι αστραπές που έχουν σημασία κι όχι αυτό που βλέπουμε στο φως τους. Κι αυτό, γιατί νιώθουμε ότι τα "πάντα οιακίζει κεραυνός".