 |
| Bru-nO / pixabay |
Του Στρατή Μαζίδη
Οι ιδιοκτήτες ακινήτων οι οποίοι πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο την περασμένη άνοιξη με το αχρείαστο αλλά επικοινωνιακό lockdown της κυβέρνησης πλέον εμφανίζονται απρόθυμοι να προχωρήσουν σε εθελοντικές μειώσεις των ενοικίων που εισπράττουν.
Αυτό οφείλεται σε αρκετούς λόγους:
Ένας πρώτος λόγος είναι ότι οι ιδιοκτήτες ακινήτων έχουν κουραστεί να είναι τα συνήθη υποζύγια που θα φέρουν το φορολογικό βάρος όταν το κράτος αναζητεί λεφτά είτε για τον εαυτό του είτε για να τα δώσει σε άλλους. Πού θα χτυπήσουμε στα σίγουρα; Βάρα αυτούς που έχουν σπίτια, καταστήματα κτλ.
Ένας δεύτερος λόγος είναι η κοινωνική αδικία που δημιουργήθηκε. Κοινωνική πολιτική δε σημαίνει τα αρπάζω από τον έναν για να τα δώσω στον άλλον αλλά ενισχύω αμφότερους. Άλλο ο Ρομπέν των δασών και διαφορετικό μια εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία διέθεσε και πολλά εκατομμύρια για να κάνει άχρηστες επικοινωνιακές καμπάνιες είχε την ευχέρεια της επιλογής να προχωρήσει στην επιδότηση των ενοικίων.
Ένας τρίτος λόγος είναι ότι όπως φάνηκε δεν υπήρχε σχέδιο για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης το οποίο θα προέβλεπε την ενίσχυση όλων των στρωμάτων και δεν θα διαχώριζε την κοινωνία σε ομάδες. Για παράδειγμα θα μπορούσε να είχε περισσότερο μόνιμα χαρακτηριστικά η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών ή η κατάργηση της προκαταβολής φόρου. Επιπροσθέτως δεν ελήφθη καμία μέριμνα για αυτούς τους ιδιοκτήτες ακινήτων οι οποίοι ταυτόχρονα είναι και ενοικιαστές έχοντας προγραμματίσει τη ζωή τους με βάση κάποια δεδομένα. Γνωρίζω μία τέτοια περίπτωση ανθρώπου που με το ενοίκιο που εισπράττει καλύπτει το ενοίκιο του σπιτιού στο οποίο μένει όμως εν προκειμένω έμεινε κυριολεκτικά ξεκρέμαστος. Το αν κάποιος λαμβάνει Χ ποσό από ενοίκια δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό είναι κάτι το κακό απεναντίας έχει δομήσει τη ζωή του και με βάση τα έσοδά του.
Οι ιδιοκτήτες ακινήτων οι οποίοι πιάστηκαν κυριολεκτικά στον ύπνο την περασμένη άνοιξη με το αχρείαστο αλλά επικοινωνιακό lockdown της κυβέρνησης πλέον εμφανίζονται απρόθυμοι να προχωρήσουν σε εθελοντικές μειώσεις των ενοικίων που εισπράττουν.
Αυτό οφείλεται σε αρκετούς λόγους:
Ένας πρώτος λόγος είναι ότι οι ιδιοκτήτες ακινήτων έχουν κουραστεί να είναι τα συνήθη υποζύγια που θα φέρουν το φορολογικό βάρος όταν το κράτος αναζητεί λεφτά είτε για τον εαυτό του είτε για να τα δώσει σε άλλους. Πού θα χτυπήσουμε στα σίγουρα; Βάρα αυτούς που έχουν σπίτια, καταστήματα κτλ.
Ένας δεύτερος λόγος είναι η κοινωνική αδικία που δημιουργήθηκε. Κοινωνική πολιτική δε σημαίνει τα αρπάζω από τον έναν για να τα δώσω στον άλλον αλλά ενισχύω αμφότερους. Άλλο ο Ρομπέν των δασών και διαφορετικό μια εκλεγμένη κυβέρνηση, η οποία διέθεσε και πολλά εκατομμύρια για να κάνει άχρηστες επικοινωνιακές καμπάνιες είχε την ευχέρεια της επιλογής να προχωρήσει στην επιδότηση των ενοικίων.
Ένας τρίτος λόγος είναι ότι όπως φάνηκε δεν υπήρχε σχέδιο για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης το οποίο θα προέβλεπε την ενίσχυση όλων των στρωμάτων και δεν θα διαχώριζε την κοινωνία σε ομάδες. Για παράδειγμα θα μπορούσε να είχε περισσότερο μόνιμα χαρακτηριστικά η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών ή η κατάργηση της προκαταβολής φόρου. Επιπροσθέτως δεν ελήφθη καμία μέριμνα για αυτούς τους ιδιοκτήτες ακινήτων οι οποίοι ταυτόχρονα είναι και ενοικιαστές έχοντας προγραμματίσει τη ζωή τους με βάση κάποια δεδομένα. Γνωρίζω μία τέτοια περίπτωση ανθρώπου που με το ενοίκιο που εισπράττει καλύπτει το ενοίκιο του σπιτιού στο οποίο μένει όμως εν προκειμένω έμεινε κυριολεκτικά ξεκρέμαστος. Το αν κάποιος λαμβάνει Χ ποσό από ενοίκια δεν σημαίνει απαραίτητα ότι αυτό είναι κάτι το κακό απεναντίας έχει δομήσει τη ζωή του και με βάση τα έσοδά του.
Ένας τέταρτος λόγος είναι πως το κράτος αποδείχθηκε αφερέγγυο αφού μόλις και μετά βίας αποδέχθηκε να επιστρέψει στους ιδιοκτήτες ένα μικρό μέρος των απωλειών τους κι αυτό μέσω μιας περίπλοκης διαδικασίας, η οποία τράβηξε αρκετά σε χρόνο κι ακόμη πολλοί ιδιοκτήτες διαμαρτύρονται ότι δεν έχουν δει ως σήμερα να τους πιστώνεται στο taxisnet.
Για το τέλος κράτησα το βασικότερο όλων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουν αλλάξει πάρα πολύ τα πράγματα. Όταν η Ελλάδα έμπαινε στο μνημόνιο η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική. Η παράνοια των φόρων δεν είχε ακόμα κάνει την εμφάνισή της. Ως εκ τούτου οι ιδιοκτήτες ακινήτων εκείνη την εποχή είχαν τη δυνατότητα και τη θέληση να προχωρήσουν σε μειώσεις ενοικίων αφού ούτως ή άλλως δεν είχαν κληθεί ακόμα να σηκώσουν όλα τα φορολογικά βάρη της Ελλάδας. Το 2010 υπήρχε ένα απλό και λογικό ΕΤΑΚ ενώ το χαράτσι και σημερινός ΕΝΦΙΑ δεν υφίσταντο ούτε στη σφαίρα της πιο νοσηρής φαντασίας με εξαίρεση το Βενιζέλο. Επίσης οι ιδιοκτήτες δεν είχαν υποχρεωθεί να εκδίδουν άχρηστα πιστοποιητικά που όμως τους κοστίζουν πάρα πολλά χρήματα. Σε απλά λόγια οικονομικά υπήρχε η δυνατότητα να βοηθήσουν και να βάλουν πλάτη. Το έκαναν και η οικονομία τους χρωστά μεγάλο "ευχαριστώ". Σήμερα δεν υπάρχει.
Δε γνωρίζω τι θα κάνει η κυβέρνηση. Καλό θα είναι όμως να βρει άλλους τρόπους να στηρίξει όσους χρειάζονται βοήθεια. Ένα διαφορετικό μείγμα μέτρων θα πρέπει να επινοηθεί και να εφαρμοστεί. Και όταν λέμε μέτρα, αυτά δεν πρέπει να έχουν πάντα αρνητικό χαρακτήρα. Στύβοντας το ίδιο λεμόνι δε θα βγάλεις παραπάνω χυμό.