Απλά σημεία που δείχνουν ότι δεν ξέρουμε που πάμε και τι κάνουμε με τον ιό

Engin_Akyurt / pixabay

Φαντάζομαι ότι όλοι όσοι τυχόν διαβάσετε το παρακάτω κείμενο θα έχετε περάσει κάποια πολύ δύσκολη στιγμή στη ζωή σας. Θα αντιμετωπίσατε κάτι αναπάντεχο από το πουθενά. Το γεγονός πως τώρα είστε εδώ και διαβάζετε αυτές τις γραμμές, δείχνει ότι τα καταφέρατε ή πως το αντιμάχεστε.

Του Στρατή Μαζίδη

Το κλειδί σε μια δοκιμασία είναι να γνωρίζεις που πατάς, που βρίσκεσαι, τι έχεις να αντιμετωπίσεις, ποια είναι τα πλεονεκτήματα αλλά και τα μειονεκτήματα που διαθέτεις.

Στην περίπτωση του κορωνοϊού η πολιτεία μετά το άχρηστο επικοινωνιακό δίμηνο της περασμένης άνοιξης όπου σάρωσε τα πάντα, φοβάμαι πως δεν ξέρει τι της γίνεται. Υπάρχουν μάλιστα και σοβαρές επιστημονικές φωνές (πχ Φαρσαλινός, Κούβελας) που υπογραμμίζουν την απουσία λογικής σε πολλά από όσα γίνονται.

Το μόνο που κάνει η κυβέρνηση είναι να επεκτείνει τις μάσκες (που κάποτε μαζί με τους ειδικούς - τηλεαστέρες ξόρκιζε), να περιορίζει ωράρια και μετακινήσεις τσακίζοντας με πρόστιμα και χτίζοντας τη Βόρεια Κορέα της Ευρώπης. 

Αυτή εδώ η μικρή γωνιά ευθύς εξαρχής έγραφε υπέρ της λελογισμένης χρήσης μάσκας, πχ στα ΜΜΜ. Ωστόσο ας λυθεί μια απορία. Βρίσκεστε σπίτι με τον/τη σύζυγό σας. Αποφασίζετε να πάτε έναν περίπατο στη γειτονιά σας η οποία δεν έχει ιδιαίτερη κίνηση. Κι ενώ ζείτε με τον ίδιο άνθρωπο, μέσα δε φοράτε μάσκα αλλά έξω φοράτε, μη κολλήσετε ο ένας τον άλλο. Επίσης θα πρέπει να μας εξηγηθεί πως ενώ από τις αρχές Αυγούστου όλο και επεκτείνεται η χρήση της μάσκας, πάρα ταύτα τα επιβεβαιωμένα τεστς του ιού, αυξάνονται.

Ένα δεύτερο σημείο είναι τα λόγια του Τσιόδρα στις 27/10:

Να πω ένα παράδειγμα. Στο καφέ, το εστιατόριο. Δεν έχω πάει από τον Φεβρουάριο. Δεν έχω ζήσει αυτό που ζούσα πριν. Δεν μπορώ να το περιγράψω με καλύτερα λόγια, αλλά όποιος το έχει στερηθεί σαν και μένα, μπορεί να με καταλάβει.  Εάν ήταν αναγκαίο να πάω ή ήθελα με κάποιο τρόπο και εγώ να ξεσκάσω, να ξεδώσω, να πάω να δω ένα φίλο μου, όταν θα του μιλούσα δεν θα έβγαζα την μάσκα. Θα την έβγαζα μόνο για να φάω.

Δηλαδή, όσο μιλάμε φοράμε τη μάσκα. Δεκτό. Μετά λοιπόν που έρχεται ο καφές ή το φαγητό την αφαιρούμε. Ας παραβλέψουμε ότι πολλοί θα γίνουν μασκοπιγούνηδες ανεβοκατεβάζοντας τη μάσκα με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την ορθότητα της χρήσης της. Τι θα γίνει αν ξαφνικά ενώ πίνεις το νερό σου, ο άλλος πει ένα αστείο και πνιγόμενος στα γέλια τον...ψεκάσεις; Ή αν την ώρα που τρως πας να πνιγείς κι αρχίσεις να βήχεις εκτοξεύοντας κομμάτια κ.ο.κ.;

Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται. Παίρνουμε Χ μέτρα σήμερα και αμέσως αύριο βάζουμε κι άλλα ακυρώνοντας έτσι τους εαυτούς μας αφού είναι σα να παραδεχόμαστε πως διαρκώς αποφαζίσουμε εσφαλμένα. Έχει χαθεί το μέτρο και η λογική σε αυτόν τον τόπο.