Του Αγη Βερούτη
Όσο ξετυλίγεται το σχέδιο αυτονόμησης της Τουρκίας από τη Δύση, όσο απομακρύνεται από τις δημοκρατικές αρχές της Ευρώπης και το αμυντικό δόγμα του ΝΑΤΟ, τόσο απομειώνεται η χρησιμότητα της ως ανάχωμα στον ακραίο ισλαμισμό και στην κάθοδο της Ρωσίας στη Μεσόγειο.
Αντίθετα, όσο απομακρύνεται από τη Δύση η Τουρκία αποδεικνύεται ο πολυτιμότερος εμπορικός εταίρος της Ρωσίας που αντιμετωπίζει κυρώσεις από την ΕΕ και τις ΗΠΑ λόγω Κριμαίας.
Επίσης η Τουρκία αποδεικνύεται προστάτης και εκκολαπτήριο ακραίων ισλαμιστικών στοιχείων τόσο του ISIS που στοχοποιούν τις δυτικές δημοκρατίες όσο της Χαμάς που στοχοποιεί το Ισραήλ, για του όποιου την πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ ο Ερντογάν έχει εκπεφρασμένη την πρόθεση να την «πάρει πίσω».
Το μεγάλο αναπάντητο ερώτημα της Ευρώπης και της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας παραμένει αν η φιλοτουρκική στάση της Γερμανίας αποτελεί απλά μια προσπάθειά της να προστατέψει τις επιχειρηματικές επενδύσεις της στην Τουρκία, ή αν η στάση αυτή μαρτυρά μια ευρύτερη στρατηγική δημιουργίας μιας νέας Ρωσογερμανικής σύγκλισης με ενδιάμεσο ή συμπληρωματικό κρίκο την Τουρκία.
Με αλλά λόγια αν προετοιμάζεται μια τριμερής με τα ενεργειακά, στρατιωτικά και οικονομικά εργαλεία των τριών χωρών να μπαίνουν στο κοινό τραπέζι, με στόχο την προώθηση των συμφερόντων τους εις βάρος όλων των υπολοίπων.
Οψόμεθα.