Του Στρατή Μαζίδη
Πρόκειται για λάθος. Η γειτονική μας χώρα πρώτα άρχισε να κλείνει τα διάφορα μέτωπά της και στο τέλος ξεκίνησε να στρέφεται προς τα εδώ αφού πρώτα διαπίστωσε ότι μπορεί κάθε φορά να κάνει ένα βηματάκι χωρίς να αντιμετωπίζει αξιόλογη ελληνική αντίδραση η οποία θα της κοστίσει.
Η αρχή αυτής της τελικής φάσης ανάγεται στις εκλογές που έγιναν το 2015 στην Τουρκία όπου η εκλογή του δημοκρατικού κόμματος των λαών του HDP, επέφερε μία στροφή 180 μοιρών στην πολιτική του Ταγίπ Ερντογάν απέναντι στους Κούρδους τους οποίους ήθελε μεν με το μέρος του αλλά εκτός Βουλής. Τότε ξεκίνησε η λεγόμενη αντιτρομοκρατική επιχείρηση στα νοτιοανατολικά της Τουρκίας η οποία συνοδεύτηκε με σφοδρούς βομβαρδισμούς, εξαφανίσεις ολόκληρων πόλεων από το χάρτη όπως το μαρτυρικό Λίτσε, ξυλοδαρμούς και συλλήψεις δημοσιογράφων και βέβαια τις διώξεις και τις συλλήψεις πολιτικών στελεχών με πρώτη και καλύτερη αυτή του προέδρου του φιλοκουρδικού κόμματος, Σελαχατίν Ντεμιρτάς. Αποτέλεσμα αυτής της επιχείρησης ήταν στις τελευταίες εκλογές δύο νόμοι στη νοτιοανατολική Τουρκία να αλλάξουν χέρια.
Η συνέχεια ήρθε το 2016 έως το 2019 με τις τρεις διαφορετικές εισβολές στη βόρεια Συρία όπου η Τουρκία έστω και προσωρινά έβαλε τέλος στον περιβόητο κουρδικό διάδρομο που ξεκινούσε από το ακροτελεύτιο άκρο της βορειοανατολικής Συρίας και έφτανε πάρα πολύ κοντά στην έξοδο της Μεσογείου θάλασσας. Η αρχή έγινε το φθινόπωρο του 2016 και αφού πρώτα προηγήθηκε το ταξίδι του τότε αντιπροέδρου των ηνωμένων πολιτειών Τζο Μπάιντεν στην Τουρκία οπότε και μπήκε φρένο στην προέλαση των Κούρδων δυτικά του Ευφράτη και μετά την Ιεράπολη προς το καντόνι του Αφρίν. Η συνέχεια ήρθε το 2018 με την κατάληψη του Αφρίν και το τέλος ήρθε το 2019 όπου η Τουρκία κατέλαβε με δύο ανακωχες ό,τι δεν μπορούσε να πάρει στη μάχη από τον συριακό στρατό και την κουρδική πολιτοφυλακή.
Με τον τρόπο αυτό η Τουρκία διασφάλισε τα νώτα της. Στη συνέχεια ήρθε το τουρκολυβικο μνημόνιο και η ανενόχλητη μεταφορά μισθοφόρων και οπλισμού στη Λιβύη όπου η Τουρκία είχε ένα σχέδιο να αναπτύξει βάσεις στη χώρα αυτή τόσο αεροπορικές όσο και ναυτικές για να μπορεί να ελέγχει τα περάσματα στη Μεσόγειο και βέβαια να μπορεί να χτυπήσει τη χώρα μας και από το Νότο. Μπορεί η κατάσταση να έχει παγώσει προσωρινά, ωστόσο η Τουρκία διατηρεί την παρουσία της και φυσικά αποτελεί συνομιλητή της επόμενης ημέρας.
Ταυτόχρονα από το 2018 μέχρι σήμερα δοκίμαζε τα όρια και τις αντοχές της χώρας μας προκαλώντας επιθετικές ουσιαστικά ενέργειες στην AOZ της Kυπριακής Dημοκρατίας πότε με ερευνητικά σκάφη και πότε με πλωτά γεωτρύπανα ενώ έφτασε και στο σημείο με πολεμικό στολίσκο να απειλήσει με βύθιση ιταλικό γεωτρύπανο. Σε όλα αυτά η χώρα μας δεν απήντησε ποτέ ενώ φάνηκε κιόλας ότι το 2019 σύμφωνα με όσα δήλωσε ο γνωστός δημοσιογράφος Στ. Λυγερός στον Γ. Σαχίνη στο ραδιόφωνο που δε διαψεύστηκαν η τότε ελληνική κυβέρνηση φάνηκε να σπρώχνει το ΓΙΑΒΟΥΖ προς την ΑΟΖ της Κύπρου διαβεβαιώνοντας πως δεν πρόκειται να αντιδράσει αν δεν έρθει στο Καστελόριζο καθώς πηγαίναμε σε εκλογές.
Η Τουρκία λοιπόν έκλεινε σιγά-σιγά όλα της τα μέτωπα για να μπορέσει να αφοσιωθεί σε μας. Είναι βέβαια πασιφανές ότι δεν επιθυμεί λίγη θάλασσα ή αέρα παραπάνω επιθυμεί, αλλά όλη τη χώρα . Όμως όπως και το φαγητό μας δεν το βάζουμε ποτέ ολόκληρο στο στόμα μας. Το απολαμβάνουμε μπουκιά-μπουκιά για να μην πνιγούμε.
Aς αναρωτηθούμε τώρα για την εκκωφαντική απουσία μας από τη Συρία, το τουρκοκρατούμενο Κουρδιστάν και τη Λιβύη.