Από: menshouse.gr
Ο «Atomic Dog», όπως ήταν το παρατσούκλι που του είχε κολλήσει ο μπασκετικός «νονός» του, Μάικλ Τόμπσον, πατέρας του Κλέι, την εποχή που έπαιζε στο κολλέγιο εξαιτίας των φοβερών και τρομερών καρφωμάτων του, έπαιξε μόνο για ένα χρόνο στην Ελλάδα. Όμως αυτό το διάστημα ήταν αρκετό για να αγαπήσει και να αγαπηθεί από όλους χάρις στην ευγενική φύση του και το αίσθημα fair play που τον διακατείχε. Μαζί με τους Πεδουλάκη, Μποσγανά και άλλους συνέθεσε ένα πολύ δυναμικό σύνολο, έχοντας ως μεγάλη αδυναμία του τον πιο μικρό σε σχέση με τους άλλους στην ομάδα, Άγγελο Κορωνιό, τον οποίο θεωρούσε ένα από τα καλύτερα πλέι μέικερ της Ευρώπης.
Η σχέση του με την Ελλάδα πάντως δεν σταμάτησε εκεί. Τρέφοντας τεράστιο θαυμασμό για τον Νίκο Γκάλη, που κάποτε μεταξύ σοβαρού και αστείου δήλωσε ότι θα προτιμούσε αντί του Κλάιντ «The Glide» Drexler, έφτασε στο σημείο να βαφτίσει το παιδί του Νίκο, δίνοντάς του το όνομα του «γκάνγκστερ» του ελληνικού μπάσκετ.
Μπορεί εκείνος να έβλεπε τον κόσμο από τα 2.06 και να αγωνιζόταν ως φόργουορντ/σέντερ, αλλά τις μάχες του με τον Νικ τις είχε δώσει την περίοδο που αγωνιζόταν για λογαριασμό της Μπαρτσελόνα από το 1986 έως το 1992. Μέσα σε αυτά τα έξι χρόνια πανηγύρισε μεγάλες νίκες, τίτλους, αλλά έμεινε και με ένα μεγάλο απωθημένο. Το Κύπελλο Πρωταθλητριών (σημερινή Ευρωλίγκα) που δεν κατάφερε ποτέ να σηκώσει εξαιτίας της σπουδαιότερης μπασκετικής παρέας που γνώρισε ποτέ η Ευρώπη. Την φοβερή Γιουγκοπλάστικα και μετέπειτα Pop 84 Σπλιτ.
Τρεις συνεχόμενες χρονιές οι –τότε- Γιουγκοσλάβοι, λίγο πριν ο εμφύλιος διαλύσει την κοινή πατρίδα τους- στάθηκαν αξεπέραστα εμπόδια για τον Όντι Νόρις και τους Καταλανούς, αλλά και για οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Ειδικά, όμως, για τους «μπλαουγκράνα» αποδείχτηκαν εφιάλτης. Το 1989 ο Όντι Νόρις και οι συμπαίκτες του είδαν το σύνολο του Μπόζινταρ Μάλκοβιτς (με τον οποίο αργότερα συνεργάστηκαν στην Μπαρτελόνα) να τους νικάει με 87-77, παρά τους 15 πόντους που σημείωσε ο Αμερικανός στην προσωπική τιτανομαχία του με τον Ντίνο Ράτζα. Στον μικρό τελικό, εκείνον της παρηγοριάς, πέτυχε 18 (ο Γκάλης είχε 37) και ο Άρης πήρε μια νίκη γοήτρου.
Την επόμενη σεζόν στην Σαραγόσα οι 26 πόντοι του Γκάλη δεν αρκούν στους κίτρινους και ο Όντι Νόρις (12 πόντοι, 14 ριμπάουντ) είναι εκείνος που μαζί με τους υπόλοιπους «μπλαουγκράνα» φτάνουν στο 104-83 που τους στέλνει στον τελικό όπου περιμένει η Γιουγκοπλάστικα. Τα… σκυλιά της Δαλματίας επικρατούν ξανά με 72-62 και η σπουδαία εμφάνιση του «Atomic Dog» (18 πόντοι, 10 ριμπάουντ) δεν έχει αντίκρισμα.
Οι Γιούγκοι ολοκληρώνουν το three peat το 1991, «σκοτώνοντας» και πάλι στην Μπαρτσελόνα αλλά και τον ίδιο τον δημιουργό τους αφού στον πάγκο της κάθεται πια ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Στον τελικό επικρατούν 70-65 και ο Νόρις που πλέον ταλαιπωρείται συχνά από τραυματισμούς ολοκληρώνει το ματς με τον μάλλον πενιχρό απολογισμό των 8 πόντων και 3 ριμπάουντ.
Τελικά αποσύρθηκε στο τέλος της σεζόν 1993-1994 σε ηλικία 34 ετών, έχοντας παίξει μπάσκετ σε επαγγελματικό επίπεδο για 13 χρόνια. Μπορεί να μην κατάφερε να καθιερωθεί στο NBA όπου αγωνίστηκε μόνο για τρεις περιόδους (1982-1985), για λογαριασμό των Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς, αλλά η Ευρώπη ήταν μια άλλη ιστορία για τον θηριώδη, αλλά ευγενικό γίγαντα. Στην Μπένετον (από όπου ξεκίνησε το ευρωπαϊκό ταξίδι του) τον θυμούνται με νοσταλγία, στο Περιστέρι θα μπορούσε να κατέβει για… δήμαρχος και στην Βαρκελώνη αρκούν τα λόγια του Χοσέ Λουίς Γκαλιλέα (επί σειρά ετών συμπαίκτη του) για να περιγράψουν τα συναισθήματα των Καταλανών για αυτόν.
«Ένας απίστευτος χαρακτήρας, ένας σταρ που ήταν κοντά σε όποιον τον πλησίαζε! Συμπεριφερόταν με τον ίδιο σεβασμό στις καθαρίστριες του Palau Blaugrana και τον Πρόεδρο της τοπικής Κυβέρνησης, στην Καταλονία! Τον αγαπούσαν όλοι, ακόμα και οι άνθρωποι που δεν παρακολουθούσαν μπάσκετ. Πραγματικός μέντορας για τους νεαρούς παίκτες της Μπαρτσελόνα, ακόμα και για μένα»…