Το χθεσινό δημοσίευμα της εφημερίδας Die Welt σχετικά με την επιθυμία του Ερντογάν για την πρόκληση ενός "εν ψυχρώ" θερμού επεισοδίου με τη βύθιση κάποιου ελληνικού πολεμικού πλοίου, ή την κατάρριψη ενός ελληνικού πολεμικού αεροσκάφους, επιδέχεται δύο βασικές ερμηνείες.
1. Είτε το δημοσίευμα απηχεί την αλήθεια-πράγμα που επιβεβαιώνεται δια της μη επίσημης διάψευσης του από την πλευρά της Τουρκίας.
2. Είτε είναι προπαγάνδα, με σκοπό τον εκφοβισμό και τον εκβιασμό της ελληνικής πλευράς.
Και στις δύο περιπτώσεις όμως, εφόσον δεν υπάρχει διάψευση, είναι άνευ σημασίας, αν πρόκειται για αληθινό ή ψεύτικο γεγονός, αφού η σκοπιμότητα της προπαγάνδας είναι πασίδηλη, ενώ μια πρόθεση ακόμα και αν δεν πραγματοποιηθεί παραμένει εν τούτοις μια πρόθεση εν δυνάμει υλοποιήσιμη από τη στιγμή που έχει εκφραστεί.
Εντύπωση προκαλεί ότι οι Τούρκοι στρατηγοί αρνήθηκαν λέει, να ικανοποιήσουν την επιθυμία του Ερντογάν. Ωστόσο, δε θα ήταν απίθανο ένα τέτοιο σχέδιο να έχει ήδη επιχειρηθεί στο περιστατικό με την επίθεση της φρεγάτας Κεμάλ Ρεις στη φρεγάτα Λήμνος, όπου η Τουρκία απέτυχε παταγωδώς και ήταν αυτή που πήγε για μαλλί και βγήκε τελικά κουρεμένη.
Οι Τούρκοι πασάδες γνωρίζουν πλέον, ότι ένα πολεμικό πλοίο δε βυθίζεται έτσι απλά, σαν να βγάζει κανείς ένα φελλό από τα ίσαλα του και πόσο μάλλον δεν καταρρίπτεται εύκολα ένα ελληνικό "γεράκι", χωρίς να υποστούν και τις συνέπειες της προκλητικής πράξης τους. Ως γνωστόν με τα λόγια χτίζονται ανώγεια και κατώγια και από τουρκικά λόγια χορτάσαμε.
Η Τουρκία ελπίζει ακόμα, ότι μόνο με τα λόγια και τις απειλές μπορεί να κερδίσει έναν ακήρυκτο πόλεμο.