Η Κύπρος πέτυχε την επιβολή κάποιων, έστω και διακοσμητικών, κυρώσεων εις βάρος της Τουρκίας για την παράνομη δραστηριότητά της στην κυπριακή ΑΟΖ. Η Ελλάδα δηλώνει ευτυχής αν καταρτιστεί μια... λίστα πιθανών τέτοιων μέτρων και παραπεμφθεί στις καλένδες.
Η Κύπρος σταθερά συνδέει το ζήτημα της Λευκορωσσίας με εκείνο της Τουρκίας, ζητεί ίσα μέτρα και σταθμά από την ΕΕ, και απειλεί με βέτο. Η Ελλάδα νίπτει τας χείρας της.
Κάποια στιγμή θα πρέπει να δούμε σοβαρά αυτήν την εκπληκτική ανικανότητα του ελλαδίτικου πολιτικού και διπλωματικού προσωπικού. Μέσα σε έναν μόλις χρόνο είχαμε: το εξωφρενικό τουρκολιβυκό σύμφωνο, τον υβριδικό πόλεμο στον Έβρο, τη βεβήλωση της Αγίας Σοφίας, το τετελεσμένο των τουρκικών ερευνών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα που υποτίθεται ήταν για μας κόκκινη γραμμή, τον εμπρησμό της Μόριας.
Τίποτε δεν προλάβαμε, τίποτε δεν ανταποδώσαμε, δεν προχωρήσαμε ούτε σε συμβολικά έστω αντίποινα. Η Αθήνα που ζητάει από τους εταίρους της κυρώσεις υποτίθεται, η ίδια στην Άγκυρα δεν έχει επιβάλει καμιά! Δεν κλείσαμε τα σύνορα, λ.χ., όπως θα είχαμε κάθε λόγο να το κάνουμε. Δεν επιβάλαμε εμπάργκο όπως το κάναμε με τους Σκοπιανούς για πολύ λιγότερα κάποτε. Απελάσαμε... παλικαρίσια τον πρέσβη του Σαράτζ, ούτε διανοηθήκαμε όμως να κάνουμε το ίδιο με τον Τούρκο ομόλογό του, αυτοεξευτελιζόμενοι με άλλα λόγια.
Ποτέ κανείς Έλληνας πρωθυπουργός δεν δέχτηκε τέτοιες και τόσες ιταμές και εξευτελιστικές επιθέσεις από τους Τούρκους όσο ο Μητσοτάκης. Και το κατάπιαμε κι αυτό αδιαμαρτύρητα, χωρίς μια αντίδραση αξιοπρέπειας. Μόνο κρυβόμασταν πίσω από τις δηλώσεις του Μακρόν. Και τώρα βλέπουμε σύμπαντες τους εταίρους και τους συμμάχους μας να... συγχαίρουν τον Ερντογάν, που αφού πήρε όλα όσα ήθελε για την ώρα, πλέον εμφανίζεται πρόθυμος να... συζητήσει τι ακόμα έχουμε να του δώσουμε.