Καθώς η Αν. Μεσόγειος «δηλητηριάζεται» από την νεο-οθωμανική επεκτατικότητα της Τουρκίας, στην κυπριακή κοινωνία παρατηρείται μια εσωτερική διάσταση. Από την μια, η γνωστή ακραία και περιθωριακή μερίδα, που θεωρεί οτιδήποτε υποστηρικτικό προς την Κύπρο και Ελλάδα, εντός ή εκτός ΕΕ, ως μάταιο, διότι «επιδίωξή μας πρέπει να είναι να λύσουμε το Κυπριακό», χωρίς όμως να λένε πώς! Πρόκειται για οπαδούς της «όποιας λύσης», οι οποίοι αποδέχτηκαν ήδη στο μυαλό τους την επικυριαρχία της Τουρκίας. Εξού και εναντιώνονται στην ενδυνάμωση της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά και χλευάζουν οτιδήποτε λειτουργεί ενάντια στην τουρκική επεκτατικότητα. Δυσανασχετούν που καταρρέει η τουρκική οικονομία και …αποσιωπούν τα εγκλήματα του ισλαμοφασισμού, αφού με αυτό το καθεστώς προσδοκούν συνεργασία. Για αυτό, μια ξοφλημένη και αποκαμωμένη Κυπριακή Δημοκρατία θα αποδεκτεί αναπόφευκτα την όποια «τουρκολύση». Απέναντι στην μιζέρια τους όμως, υπάρχει η μεγάλη πλειοψηφία των σκεπτόμενων πολιτών, που παρακολουθεί με σύνεση και αντιλαμβάνεται τις επιλογές και τις δυνατότητες Κύπρου και Ελλάδας, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού των μεγάλων συμφερόντων στην Αν. Μεσόγειο.
Στο «μεγάλο παιγνίδι» που θα καθορίσει το μέλλον της Αν. Μεσογείου, η Γαλλία και μέσω αυτής η ΕΕ, επιδιώκει ηγετικό ρόλο ενάντια στην επιδίωξη της Τουρκίας να καθυποτάξει τους λαούς της περιοχής. Φυσικά η Γαλλία έχει συμφέροντα. Όμως είναι άσκοπο να επαναλάβουμε το πού θα ήμασταν σήμερα, αν η Κύπρος έμενε προσηλωμένη στην πολιτική αμυντικής συνεργασίας με την Γαλλία, που επεδίωξε να εδραιώσει από το 2004-2005 ο Πρόεδρος Τ. Παπαδόπουλος. Ούτε θα επικεντρωθούμε στην παρελθοντολογία με επίρριψη ευθυνών για όσους κατόπιν εκτροχίασαν εκείνη την διορατική πολιτική, επειδή …βρίσκονταν κοντά σε λύση. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν, αλλά μπορούμε να αντλήσουμε διδάγματα για το πώς να διαμορφώσουμε το παρόν και το μέλλον.
Σήμερα, επικρατεί ένας ισχυρός γεωπολιτικός ανταγωνισμός στην περιοχή μας, από τον οποίο θα προκύψουν κερδισμένοι και χαμένοι. Τα συμφέροντα και ο πολιτισμός μας ευθυγραμμίζονται μακροπρόθεσμα με τον ρόλο και τα συμφέροντα της Γαλλίας. Οι μίζεροι θα επικεντρώνονται στον ... «ιμπεριαλισμό του Μακρόν», στις «πολεμοκάπηλες βιομηχανίες που πωλούν όπλα» και άλλα τέτοια. Οι νοήμονες πολίτες όμως κατανοούν ότι η στάση της Γαλλίας είναι σωσίβιο για τον Ελληνισμό ενάντια στην τουρκική επεκτατικότητα και ταυτοχρόνως εμπόδιο στην όποια «τουρκολύση» στην Κύπρο. Επιπλέον, η Γαλλία ανταγωνίζεται την Γερμανική ηγεμονία, που προωθείται μέσω της ευρωζώνης στην ΕΕ. Οι συνθήκες λοιπόν καθιστούν αναγκαία την συγκρότηση δομημένης άμυνας για προάσπιση της «ευρωπαϊκής κυριαρχίας» με ηγετικό ρόλο στην Γαλλία, πράγμα που αντιστρατεύονται Γερμανία και κυρίως Βρετανία και ΝΑΤΟ.
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S & D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο