 |
| dimitrisvetsikas1969 / pixabay |
Αρκετά γράφτηκαν για το δημοφιλή ιέρεα ο οποίος αποφάσισε μετά από είκοσι χρόνια να βγάλει το ράσο. Η κοινωνία μας για άλλη μια φορά ή του ύψους ή του βάθους αλλά μακριά από την ουσία. Αρχικά οι βαρύγδουποι τίτλοι μέσων όπως "πέταξε τα ράσα", κάτι που ο ίδιος ξεκαθαρίζει πως μπορεί να τα έβγαλα αλλά δεν τα πέταξε. Τα ΜΜΕ όρμησαν γιατί χριστιανομάχα όπως είναι, μια είδηση ενός δημοφιλούς ιερέα που παραιτείται, όπως λέει, δεν μπορεί να περάσει αναξιοποίητη.
Του Στρατή Μαζίδη
Από την άλλη το κοινό της αρένας που διψάει για ειδήσεις. Σχόλια επιβραβευτικά και σχόλια καταδικαστικά. Σχόλια όπως "ανάξιος" απαντώνται με ένα "εσύ που είσαι άξιος, ώστε ακόμη και να κρίνεις σε ένα τόσο λεπτό ζήτημα, πήγαινε να φορέσεις το ράσο, αν βέβαια πληρείς τις απαιτούμενες πρώτες προϋποθέσεις".
Ούτε όμως και η επιβράβευση είναι ο σωστός δρόμος. Η αφιέρωση στο Θεό δεν είναι ένα σκαλοπάτι καριέρας. Είναι μιας μορφής γάμος. Ο Θεός δεν είναι διαμέρισμα που νοικιάζεις, ούτε εταιρεία στην οποία σήμερα εργάζεσαι.
Σίγουρα οι ομιλίες του, θύμιζαν πολλές φορές ψυχολόγο. Έλεγα όμως ότι χρειάζεται ενδεχομένως και μια τέτοια φωνή. Κι ενδεχομένως όταν κανείς ταλαιπωρείται από λογισμούς [όπως αυτοί εννοούνται στη χριστιανική πίστη και όχι στα ΜΜΕ], ίσως είναι καλύτερα να παραιτείται από το να υποπέσει σε κάποιο παράπτωμα φορώντας το ράσο. Ο ίδιος μιλά για αρκετούς λόγους που προλέγει ότι θα τους αναφέρει.
Το ερώτημα είναι τι συμβαίνει όταν αποκτάς ένα μεγάλο κοινό έχοντας μια συγκεκριμένη ιδιότητα; Έπίσης είναι φρόνιμο να δημοσιοποιείς τέτοιου είδους αποφάσεις ή είναι καλύτερα να αποτραβηχθείς από τα φώτα της προσοχής;
Βαριά η καλογερική και ακόμη βαρύτερο το έργο του Θεού, που κάποιοι ας καταλάβουν πως δεν μπορούν να υποκαταστήσουν. Εμείς μόνο για το καλύτερο υπό τη χριστιανική έννοια μπορούμε να ευχηθούμε.