 |
| hamperium / Pixabay |
Και τα άεργα όνειρα τούτου του λαού μείνανε κρεμασμένα στα συνοικιακά μπαλκόνια. Με την πολιτική σκέψη να ξενοδοχείται στη σατραπεία των ταριχευμένων ιδεολογιών του "έχειν και του κλέβειν". Και με τους Ταρτούφους της πολιτικής να διεκδικούν τη μέθεξη στην πρωταρχική συγκίνηση της ανευθυνότητας, συχνά και της ανηθικότητας.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Κι εμείς; Εμείς εθιστήκαμε να πιθηκίζουμε ό,τι γυαλίζει στην αφασική μητρόπολη των χλιαρών ονείρων μας. Και πάντα χάνουμε το τρένο της ελπίδας για όποια πρόοδο, όπως ένας κουφός που δεν άκουσε το σφύριγμα.
Η αναπόδραστη αλήθεια, που δεν μας αρέσει βέβαια, είναι ότι η κοινωνία είναι ό,τι είμαστε εμείς και ότι η πραγματικότητα έχει υπερβεί τα όρια του κυνισμού στην παρούσα ληθαργική κατάσταση της πατρίδας μας.
Η Ελλάδα παλιά ήταν χωνευτήρι. Σήμερα είναι χαβούζα των "αναπτυξιακών" προσδοκιών της.
Με τους πολιτικούς της ηθικής ελεφαντίασης και της χοίρειας αδιαντροπιάς, με ένα κράνος εργοταξίου στην αχυρόμυαλη κεφαλή τους κι ένα κασμά στο επιδέξιο στις μίζες χέρι τους, να υλοποιούν επικοινωνιακές πρακτικές, για ελπιδοφόρα ανάπτυξη σ' έναν τόπο ρημαγμένο από βάναυσες και άθλιες πολιτικές.