 |
| Free-Photos / pIxabay |
Περνάει και χάνεται σαν αστραπή η ζωή μας μπροστά σε μια οθόνη, παθητικοί θεατές σε ένα εφιαλτικό μέλλον που έρχεται.
του Μιχάλη Χαιρετάκη
Εδώ και λίγο καιρό έχω αραιώσει αρκετά τον ρυθμό με τον οποίο έγραφα και ανέβαζα άρθρα. Με κουράζει η αλήθεια, η σκέψη ότι ο κόσμος αυτός αλλάζει και η κατεστραμμένη από μνημόνια χώρα μας είναι πρωταγωνιστής σε αυτές τις εξελίξεις φυσικά με αρνητικό τρόπο.
¨Εφτασα στο σημείο να αυτολογοκρίνομαι, για να κρύβω την θλίψη, την οργή και το θυμό μου και να αποφεύγω τους Ιεροεξεταστές του διαδικτύου.
Ξεκίνησα να γράφω ως ένα χρέος απέναντι στους γονείς στα παιδιά στους συγγενείς στους φίλους σε όλους αυτούς που έμειναν πίσω και υποφέρουν και κάποιες στιγμές βλέπω ότι δεν έχει πλέον νόημα απλά να διαπιστώνουμε.
Διαπιστώσεις κάνει ο αστυνόμος που συλλαμβάνει έναν κακοποιό για πολλοστή φορά και σε ένα χαρτί με δύο τρεις αράδες συμπληρώνει το παράπτωμα του και μετά τον αφήνει ελεύθερο να συνεχίσει το έργο του.
Διαπιστώσεις κάνει ο πολίτης όταν αντιλαμβάνεται ότι το έργο καλός μπάτσος κακός μπάτσος παίζεται τα τελευταία χρόνια στη μνημονιακή Ελλάδα με μεγάλη επιτυχία. Κάθε φορά οι κυβερνώντες αφού υφαρπάξουν την ψήφο του λαού με δόλιες μεθόδους εφαρμόζουν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά για τα οποία έλαβαν την εντολή να κυβερνήσουν και οι προηγούμενοι μένουν στο απυρόβλητο για να ξαναέρθουν όταν ο λαός ξεχάσει αυτά τα οποία έκαναν.
Διαπιστώσεις κάνουμε όλοι όταν βλέπουμε μιά χώρα να εξαφανίζεται και εμείς συνεχίζουμε να αδιαφορούμε είτε ακόμα χειρότερα να πριονίζουμε με το κλαδί του δέντρου στο οποίο καθόμαστε. Εκεί πετάμε γενικά το ανάθεμα χωρίς να βλέπουμε τις συγκεκριμένες αιτίες που μεθοδικά οδηγούν σε αυτό.
Διαπιστώσεις κάνουμε όταν εμφανίζεται ξανά ο ραγιαδισμός που είχε περάσει στο dna μας μέσα από 400 χρόνια σκλαβιάς και εμείς φοβόμασε να αντιδράσουμε όταν παραβιάζονται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα μας για να μην μας κολλήσουν τη ρετσινιά του φασίστα οι απόγονοι του Γκέμπελς και του Μουσολίνι.
Δεν αλλάζει τίποτα δυστυχώς, το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο και η δική μας χώρα ο δικός μας λαός έχει το θλιβερό προνόμιο να είναι το πειραματόζωο αυτών που κατασκευάζουν μεθοδικά ένα εφιαλτικό μέλλον, έναν καινούργιο Μεσαίωνα.
Η δική μας χώρα, η δική μας πατρίδα, οικονομικά εξαθλιωμένη από τα μνημόνια, υπερχρεωμένη, μία χώρα που δεν παράγει πια τίποτα, θύμα των πολιτικών και των ανοιχτών συνόρων στο εμπόριο, είναι καταδικασμένη να ακρωτηριαστεί στην αρχή, για να διαμελιστεί στη συνέχεια, καταπώς έγινε και στη Γιουγκοσλαβία πριν από μερικά χρόνια.
Λένε ότι όσο μεγαλώνεις γίνεσαι και πιο συντηρητικός και αντιδράς στις αλλαγές, όμως αυτές οι αλλαγές που συμβαίνουν καθημερινά σε όλο τον κόσμο, δεν είναι αποτέλεσμα εξέλιξης αλλά είναι συντονισμένες και εφαρμόζονται σε πληθυσμούς που βρίσκονται σε σύγχυση.
Μέσα σε λιγότερο από 2000 χρόνια περάσαμε από τις φυλές, τους αρχηγούς και τους ηγεμόνες,στα κράτη μετά στις πολυεθνικές και τώρα σε λίγους παγκοσμίους ολιγάρχες που με το πρόσχημα της φιλανθρωπίας, συντονισμένα, προσπαθούν να αλλάξουν τον κόσμο.
Ένας πακτωλός χρημάτων από δωρεές και διαθήκες διαχειρίζεται από μία μικρή ομάδα άνθρωπων.
Είναι κατάντια μεγάλη, μετά από τόσες επαναστάσεις που έγιναν, μετά από τόσο αίμα που χύθηκε, μετά από τόσα βιβλία που γράφηκαν, η ανθρωπότητα να κάνει βήματα πίσω και να έχει αφήσει τις τύχες της να τις διαφεντεύουν κάποιοι που δεν τους δώσαμε ποτέ την άδεια για αυτό.
Ο γέροντας που τον βασανίζουν για ένα 5ευρώ αδίστακτοι κακοποιοί μέσα στο φτωχικό του που μοιάζει με κελί φυλακής με τα σιδερένια κάγκελα στα παράθυρα στο κέντρο της Αθήνας, η γριούλα που γρονθοκοπείται έτσι για την πλάκα στο κέντρο της Νέας Υόρκης, ο μαγαζάτορας που βλέπει το κατάστημα του να λεηλατείται, ο φοβισμένος πολίτης που αγωνίζεται κάθε μέρα για να μη χάσει τη δουλειά του και να καταφέρει να πληρώνει τα χρέη και τις υποχρεώσεις του, ο άστεγος, ο άνεργος είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Την ίδια στιγμή η ανοησία, το παραλήρημα και ο παραλογισμός ονομάστηκαν πολιτική ορθότητα και όποιος αντιδρά σε αυτή την ιονεσκική πραγματικότητα που πολλές φορές ξεπερνάει τα όρια του παραλόγου και φτάνει σε αυτά του γελοίου, στιγματίζεται ως ομοφοβικός φασίστας ρατσιστής και απόγονος των ναζί.
Ο χορτάτος βρίζει και λοιδορεί τον πεινασμένο, ο απατεώνας τον έντιμο,ο άδικος τον δίκαιο, αυτός που ζει πλουσιοπάροχα τον εξαθλιωμένο και κάποιοι μέσα σε όλα αυτά, πλουτίζουν πάνω στον ανθρώπινο πόνο.
Νομίζω ότι έχει φτάσει η στιγμή να αναλογιστεί ο καθένας από μας τι συμβαίνει και να κάνει τη μικρή ή μεγάλη, δική του προσωπική αντίσταση όπως έγραφε και στο ποίημα του ο Μιχάλης Κατσαρός.