Μπορεί επικοινωνιακά με την αρωγή «επικαιρότητας» (αχ, να έλειπε και η αποκαθήλωση της πινακίδας «Μουσείο», από την Αγία Σοφία ,σήμερα θα ήταν καλύτερα), να πετάμε την μπάλα στην «εξέδρα», με πορίσματα προανακριτικής, κορωνοιό κ.λ.π. αλλά η απορία παραμένει ευλόγως διατυπωθείσα:
Γιώργος Σαχίνης
«Όταν η Κυβέρνηση συζητά με την Τουρκία, αλλά το μαθαίνουμε από τον Τσαβούσογλου, κι όταν δεν ξέρουμε τι συζητά αλλά αυτό το γνωρίζει η Γερμανία που οργάνωσε και παρίστατο στην συνάντηση στο Βερολίνο, αυτό είναι πολιτικά κανονικό, επικοινωνιακά άριστο, διπλωματικά διαφανές και επιτελικό κράτος με τον Έλληνα ΥΠΕΞ να δηλώνει περίπου άγνοια και να παραπέμπει σε κυβερνητικές πηγές»;
Και τι θα σκέφτεται π.χ. η Γαλλία, που αναζητούμε μέτωπο μαζί της στη Μεσόγειο, όταν ούτε ένα sms δεν της στέλνουμε; Κι ύστερα να και η Navtex για το Γιαβούζ νοτιοδυτικά στη Κυπριακή ΑΟΖ, να και αίτημα για τους 8 Τούρκους αξιωματικούς με άσυλο στην Ελλάδα, αααα, και τα τουρκικά αλιευτικά που μάλλον μετά την «κακοκαιρία» έχουν ξεμείνει σε βραχονησίδα έναντι της Μυκόνου, αυτοί μάλλον δεν έχουν μάσκα για να πάνε για βουτιές και beach bar στη Ψαρού.
Να προλάβω και τους «ρεαλιστές, ορθολογιστές και εχέφρονες μη μαξιμαλιστές» που θα σπεύσουν να υπερτονίσουν:
«Μα υπάρχει η ανάγκη ανοιχτών διαύλων επικοινωνίας με την Τουρκία». Μήπως κάτι δεν έχουν καταλάβει σωστά; Οι ανοιχτοί δίαυλοι είναι αναγκαίο να υπάρχουν για να προλαμβάνουμε και να αποτρέπουμε κρίσεις. Όχι για να συζητάμε γενικώς και αορίστως για την τηλεθέαση των τουρκικών σήριαλ της τηλεόρασης του Σκάι και την «κρίση» μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων παικτών του «Survivor» . Φαντάζομαι ότι το 2021 που είναι και η επέτειος των 200 χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης, ο παραγωγός , θέλω να πιστεύω όχι και μέτοχος, εκ Τουρκίας ο Αντζούν, δεν μπορεί θα αφήσει να κερδίσουν οι Έλληνες. Την μεθεπόμενη χρονιά που είναι τα 100 χρόνια από το κράτος του Κεμάλ, μπορεί και να κάνει την παραγωγή μαζί και το κανάλι σε έδρα «βιλαετιού» του «Χαλιφάτου» , που ξέρεις;
Δεν χρειαζόμαστε γενικώς διαύλους για να συζητάμε μετά από τις προκλήσεις και τις παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, γιατί τέτοιους διαύλους με πλωτά γεωτρύπανα και πολεμικά πλοία τους έχει κάνει ήδη «σουρωτήρι» στη Κυπριακή ΑΟΖ, που είμαστε και εγγυήτρια δύναμη αν θυμόμαστε, τόσο μακριά που πέφτει το νησί… Για την Ελληνική υφαλοκρηπίδα δεν λέμε τίποτα (ΑΟΖ, είμαστε σε υπό κατασκευή ιστοσελίδας ακόμη για κλείσιμο κόλπων , συντεταγμένες κ.λ.π., έχουμε ακόμη χρόνια ως φαίνεται) , άμα περνάνε σε αυτή τα Τουρκικά πολεμικά πλοία και πλωτά γεωτρύπανα, φταίνε πάντα οι ισχυροί άνεμοι, η μπονάτσα σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο είναι ως φαίνεται σπάνιο φαινόμενο τα τελευταία χρόνια.
Με τέτοιους «γείτονες» με τέτοια διαχρονική συνέπεια στις προκλήσεις και τις διαρκείς απαιτήσεις ώστε η «κλειστή ελληνική λίμνη του Αιγαίου» να γίνει η «ανοιχτή Μεσογειακή Φινλανδία των 1000 λιμνών για όλους», τελικά στα ελληνοτουρκικά μπορεί να γίνεται μυστική διπλωματία; Να και ένα κοινό με τον «γείτονα» , είμαστε και οι δύο «μαρτυριάρηδες μυστικών», κατά το κοινώς λεγόμενο «ρουφιάνοι»…
Επιπλέον ο εκπρόσωπος της Τουρκικής προεδρίας Ιμπραχίμ Καλίν και η στενή διπλωματική σύμβουλος του Πρωθυπουργού Ελένη Σουρανή, δεν είναι απλοί «υπηρεσιακοί παράγοντες» αλλά υψηλόβαθμα κυβερνητικά στελέχη τα οποία δίνουν αναφορά και λαμβάνουν τις εντολές τους απευθείας από τους ηγέτες των δύο κρατών, Ταγίπ Ερντογάν και Κυριάκο Μητσοτάκη. Απορία υπάρχει, ισόβαθμος του Καλίν , είναι ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Πρωθυπουργού, ο αντιναύαρχος Αλέξανδρος Διακόπουλος, λέτε να ήταν ο «κρυφός παρών» ή «ωσεί παρών»;
Και αφού επρόκειτο για μία «απλή συνάντηση υπηρεσιακών διπλωματικών παραγόντων», γιατί η ελληνική κυβέρνηση την κράτησε κρυφή και ο ελληνικός λαός κατέληξε να την μάθει από τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών; Μόλις χθες η Γερμανία δια της «πλαγίας» επιχείρησε κάπως να το μαζέψει μετά την «ρουφιανιά» Τσαβούσογλου και το έκανε χειρότερο με την εξήγηση σε ελεύθερη μετάφραση: « Ελέω Γερμανικής Προεδρίας στην Ε.Ε. ήταν πολλές αντιπροσωπείες στο Βερολίνο και την ώρα που η Γερμανική έβλεπε την Ελληνική, έμαθαν ότι περνούσε από εκεί και η Τουρκική κι είπαν να τους φωνάξουν να παίξουν τρίλιζα με δύο (Ο) ήδη μαρκαρισμένα κέντρο και διαγώνια και το (Χ) αν μπει να είναι casus belli».
Αυτό λέγεται διάλογος για πολιτικούς και διανοούμενους που αντιτείνουν ότι η έμπρακτη εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου, είναι ο Ελληνικός «μαξιμαλισμός», ενώ η απλή αναφορά σε αυτό, είναι το «απόλυτο όπλο» μας!
Αντί επιλόγου, η παραπομπή σε μια διαχρονική και άκρως κατάλληλη για την περίπτωση μας, διατύπωση του 19ου αιώνα, από τον Γάλλο πολιτικό στοχαστή, Αλέξης ντε Τοκβίλ: «Συνάντησα ανθρώπους των γραμμάτων, που έγραψαν ιστορία χωρίς να έχουν ασχοληθεί με τις δημόσιες υποθέσεις και πολιτικούς, που πήραν μέρος σε ιστορικά γεγονότα χωρίς να το αντιλαμβάνονται. Έχω παρατηρήσει πώς οι πρώτοι πάντοτε κλίνουν στην εξεύρεση αιτιών, ενώ οι δεύτεροι, ζώντας ανάμεσα σε ασύνδετα καθημερινά γεγονότα, φαντάζονται πως τα πάντα οφείλονται σε συγκεκριμένα συμβάντα και ότι τα νήματα που κινούν είναι τα ίδια με αυτά που κινούν τον κόσμο. Πρέπει να συμπεράνουμε ότι και οι δύο πλανώνται εξίσου».