Ανεξαρτήτως του πως θα τελειώσει κάποια στιγμή όλος αυτός ο ευρύτερος γεωπολιτικός ανασχεδιασμός, η ιστορία θα γράψει ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν υπήρξε ένας μεγάλος παίκτης που εμφανίστηκε από το μηδέν, πετυχαίνοντας από μόνος και κυριαρχώντας για πάνω από μια 20ετία στην πολιτική ζωή της γειτονικής χώρας.
Του Στρατή Μαζίδη
Έδιωξε το ΔΝΤ, έδωσε έμφασε στην ανάπτυξη της βιομηχανίας, βελτίωσε ποιοτικά το made in Turkey, συγκέντρωσε επενδύσεις και έβαλε τις βάσεις ώστε να καταστήσει τη χώρα του αμυντικά αυτάρκη.
Στα γεωπολιτικά έχει έξι εισβολές σε εξέλιξη. Εκτός από εκείνη της Κύπρου, μετρά άλλες τρεις στη Συρία, μία στο βόρειο Ιράκ και μια στη Λιβύη. Επίσης ενίοτε μπαινοβγαίνει ως πειρατής στην ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επίσης διατηρεί στρατιωτικές βάσεις εκτός συνόρων.
Εκμεταλλεύεται στο έπακρο το φυσικό νόμο του εκκρεμούς αλλά και τη μεγάλη αγορά που αντιπροσωπεύει η Τουρκία.
Για το 2023 έχει θέσει πολλούς στόχους με βασικότερο να βρει την Τουρκία μεγαλύτερη από ότι ήταν το 1923.
Οι άλλες δυνάμεις στην καλύτερη περίπτωση εκτιμούν ότι τον έχουν περισσότερο ανάγκη από όσο τους στοιχίζει αφήνοντάς του κάθε φορά τα περιθώρια να ελίσσεται.
Ωστόσο ο Ερντογάν φαίνεται ότι εκτός των πογκρόμ ή της όψης του, έχει και άλλο ένα κοινό με το Χίτλερ, γνωστό θαυμαστή του Κεμάλ. Είναι ακόρεστος. Στη ζωή έχει μεγάλη σημασία να ξέρεις πότε πρέπει να σταματήσεις. Σε οποιοδήποτε θέμα. Να γνωρίζεις τα όριά σου ώστε να είσαι ασφαλής.
Στη Συρία φαίνεται ότι μπορεί να κερδίζει μικρά κομμάτια κάθε φορά σε ένα αρκετά σύνθετο παζλ που έχει ακόμη πολύ δρόμο.
Στη Λιβύη όμως η κατάσταση είναι διαφορετική. Υπάρχουν κι άλλοι ενδιαφερόμενοι. Ήδη ένας εξ αυτών ή όλοι μαζί, του έστειλαν ένα ξεκάθαρο μήνυμα με το βομβαρδισμό της Ουατίγια. Του είπαν ότι υπάρχει όριο. Αυτός φαίνεται πως επιθυμεί να το υπερβεί. Δεν του φτάνει η μισή και αλήθεια όντως άχρηστη για αυτόν δυτική Λιβύη, τη θέλει όλη εκτός αν μπορεί να έχει έναν αχυράνθρωπο να την κυβερνά.
Εντούτοις είναι απορίας άξιο γιατί δεν κοίταξε να δώσει στην άλλη πλευρά την εκεχειρία που ζητούσε κατοχυρώνοντας για αυτόν τη μονιμοποίηση της τουρκικής παρουσίας στη Λιβύη ώστε στη συνέχεια, μετά από πχ 5,6,12,24,36 μήνες, έχοντας εδραιωθεί κι ενισχυθεί τοπικά, όπως πολύ καλά ξέρει να κάνει, να προχωρήσει το σχέδιό του.
Ποια θα ήταν άραγε η μοίρα του κόσμου και της Ευρώπης αν πχ ο Χίτλερ πατούσε φρένο το καλοκαίρι του 1941 αφήνοντας μια χαραμάδα στους αντιπάλους του; Τα ήθελε όλα και ευτυχώς τα έχασε όλα.
Ο Ερντογάν φαίνεται ότι για δικούς του λόγους τα θέλει επίσης όλα. Ήδη κάποιοι εκνευρίζονται μαζί του και του το έδειξαν έμπρακτα. Φυσικά υπάρχει ακόμη δρόμος για την εξάντληση των ορίων ανοχής. Πάρα ταύτα όσο το μυαλό του Ερντογάν τροφοδοτείται διαρκώς με αέρα, τόσο καθίσταται πιθανό να έχει την τύχη του μέντορά του.