Το τελευταίο διάστημα διαβάζω διάφορα σχόλια για τον Ταγίπ Ερντογάν. Υβριστικά τα περισσότερα. Ο Ερντογάν για την Τουρκία καλώς πράττει ό,τι πράττει. Το δυστύχημα είναι πως πρόκειται για έναν αρνητή της καταγωγής του. Έλληνας εκ πατρός. Όπως Κούρδος φημολογείται ότι είναι ο Τσαβούσογλου ενώ ο πολύς Ντονμέζ είναι αυτό που λέει η λέξη, ντονμές.
Του Στρατή Μαζίδη
Σε μια αντιπαράθεση με την Τουρκία, απέναντί μας δε θα έχουμε ορίτζιναλ Τούρκους αλλά κατά ένα 80% εξισλαμισμένους γηγενείς, εν πολλοίς δηλαδή Ελληνες, που δεν το ξέρουν, είτε το γνωρίζουν αλλά δεν έχει πια σημασία για αυτούς.
Όμως για τις φάπες που τρώμε ή κινδυνεύουμε να φάμε, δε μας φταίει κανένας Ερντογάν. Ο πάλαι ποτέ Δήμαρχος Κωνσταντινούπολης παρέλαβε μια χώρα σε άθλιο επίπεδο και απογείωσε την παραγωγή της. Εμείς είχαμε παραγωγή και την εξαφανίσαμε.
Βλέπαμε τις τουρκικές διεκδικήσεις εδώ και 30-35 χρόνια κι αντί να χαράξουμε στρατηγική, να κτίσουμε αμυντική βιομηχανία, να θέσουμε κι από την πλευρά μας αντίστοιχες διεκδικήσεις, να ανοίξουμε δρόμους για το μέλλον, να έχουμε έναν εθνικό στόχο, απλά αφήναμε το χρόνο να περνά αναβάλλοντας το πρόβλημα για αργότερα μεταθέτοντάς το κάθε φορά στην...επόμενη κυβέρνηση.
Όταν η Τουρκία άρχισε να ανεβάζει την παραγωγή της, εμείς αγοράζαμε τις Καγιέν με τη σέσουλα, κάναμε διορισμούς και μετά αναζητούσαμε παράθυρα συνταξιοδότησης. Ξοδεύαμε χιλιάδες ευρώ για εκπαιδεύσεις και μετεκπαιδεύσεις των στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων για να τους αποστρατεύουμε στα 40-45-50-55 τους χρόνια. Δηλαδή αντί να ρευστοποιήσουμε την επένδυσή μας, τη διώχναμε ή τη χαρίζαμε στον ιδιωτικό τομέα.
Η χώρα κάποτε αν και φτωχή μεγάλωνε γιατί είχε ως εθνικό στόχο το να μεγαλώσει. Από τότε που αυτός ο στόχος έπαψε να υπάρχει το 1922, ίσως κακώς, η Ελλάδα άρχισε να μικραίνει ποικιλοτρόπως, πότε με διωγμούς, πότε με πογκρόμ, πότε με εισβολές, πότε με κατοχές, πότε με γκρίζες ζώνες, πότε με γαλάζιες ψευδοπατρίδες.
Η χώρα κάποτε τιμώρησε όσους έκρινε υπαίτιους για το 1922 ενώ 74 χρόνια αργότερα επανεξέλεξε πανηγυρικά αυτόν που ταπεινώθηκε στα Ιμία και κατά πολλούς τα γκρίζαμε.
Έτσι όπως στρώσαμε, κοιμηθήκαμε.
Το πρόβλημα δεν είναι οι Τούρκοι. Το πρόβλημα είμαστε εμείς. Ποιοι είμαστε; Τι θέλουμε; Πού πάμε; Μας ενδιαφέρει να συνεχίσουμε την ιστορική μας πορεία στο χρόνο ή όχι;