 |
| TheVirtualDenise / pixabay |
Και ως κοινωνία ζούμε τούτο το παραμύθι, μέσα από την άτεκνη προσδοκία της πολιτικής "αφήγησης", για να χρησιμοποιήσω την απεχθή αυτή λέξη του συρμού, που εισέβαλε ορμητικά στη ζωή μας από χείλη πονηρών και ενίοτε φρενοβλαβών του εγχώριου πολιτικού και μιντιακού συστήματος.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η ελληνική κοινωνία μοιάζει μ' έναν ιδιότοπο νοσογόνο οργανισμό, που προκαλεί γύρω του τις κατάλληλες για την επώασή του συνθήκες. Και σε κάποιες περιπτώσεις, όταν η κατάσταση ξεφεύγει και μοιάζει με τραγωδία, ξεχνάμε το νοσογόνο οργανισμό. Εχουμε να κάνουμε με μια κοινωνία "αλεξικέραυνο", που τραβάει τους κεραυνούς με ό,τι αυτοί σημαίνουν για τη μοίρα της.
Η κύρια νόσος της κοινωνίας είναι η έλλειψη σοβαρότητας και ο πολιτικός βερμπαλισμός. Ετσι περιέπεσε σε απόλυτη σύγχυση. Σ' ένα κενό μεταξύ λογικής και παραλόγου. Η "αξιολογική κρίση" έμεινε με το πραγματοποιημένο άλμα στο κενό.
Και φτάσαμε στο σύνδρομο της κοινωνικής φοβίας και στην ανάπτυξη του ωχαδερφισμού σ' όλες τις εκτρωματκές του μορφές, που ευνοούν τις επιφατικές πολιτικές αντιπαραθέσεις, που συχνά αποθεώνουν βλακεία και υποκρισία, ενώ κονιορτοποιούν κάθε αισθητική στην πολιτική.
Και είναι πολλοί οι ψυχασθενείς της πολιτικής και περισσότεροι οι γελωτοποιοί, οι οποίοι ως διεσταλμένα μηδενικά μιας κοινωνίας "βουτηγμένης" σε μια αναπόδραστη κρίση αξιών και ήθους, σε μια ένδεια οικονομική, πνευματική και πολιτιστική, οδηγούν τον τόπο στην αναπόφευκτη τραγωδία ή τουλάχιστον στο φάσμα του Τίποτα.
Ολοι αυτοί οι ανίκανοι της πολιτικής, εκτρωματικές προβολές μιας κοινωνίας σε απόδραση από την ευθύνη, στο βλέμμα τους αθροίζουν τα ομοιώματα του σκότους, ενώ ως άλλοι φιλισταίοι σ' όλους τους κόρφους τους, ο εγωκεντρισμός ανάβει λαμπάδες.
Ετσι, για να τελειώσω κάπως ποιητικά τις παραπάνω αυθαίρετες σκέψεις μου...