 |
| analogicus / pixabay |
Γιατί του δίνουν ιστορία. Ιστορία ζωής θα πει άρωμα μνήμης, κάτι που το κομίζει μόλις εμφανίζεται κάπου.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Το παρόν, χωρίς αυτή τη διάσταση, είναι μια μορφή δίχως ίσκιο. Οπως σημασία έχει να κατοικεί μέσα μας ένα όραμα, τόσο συγκεκριμένο που να επιβάλει σιωπή στην αντικειμενική γύρω πραγματικότητα.
Ο κάθε σκεπτόμενος δημιουργικά έχει μέσα του το όραμα, αυτό τον σπιρουνίζει. Δεν πασχίζει να πλάσει ζωή από λέξεις. Αφήνεται να μεταπλάθει τα λόγια σε ζωή.
Δεν έχει σημασία που η ζωή φεύγει αγύριστα, η βεβαιότητα πως κάτι γύρω και μέσα μας αποδυναμώνεται. Οσο υπάρχει το όραμα, η ζωή είναι έξοχη στην περιεκτική της λιτότητα, τη γεμάτη προεκτάσεις.
Και φαίνεται πως οι συστοιχίες της δεν άδειασαν, πως ο δυναμισμός της δεν εξαντλήθηκε, πως η διάρκεια μιας περιπέτειας, ακόμη και στη δραματική της προέκταση, δεν είναι και το τέλος του κόσμου.
Σε μια γνήσια ζωή το περιεχόμενο ξεχειλίζει από το περιέχον.
Είναι η αυτοκατάδυση που μας απομακρύνει από ανούσιες επιφανειακότητες, από την αιχμαλωσία του εφήμερου, που αναδύει βιώματα κάθε λογής, πραγματοποιούμενα και απραγματοποίητα, κρίσεις και ροπές, ανολοκλήρωτες προθέσεις, λανθάνουσες δυνατότητες, ασύνειδα παρωχημένες, έναν κόσμο από ίσκιους καταχωνιασμένους στα έγκατα. Εναν πληθωρικό κόσμο με προαισθήματα και σημεία, με σπέρματα σκέψεων που δεν κυοφορήθηκαν.
Σκέψεις αυθαίρετες οι παραπάνω εκτός του διαγράμματος του μύθου της άθλια ασκούμενης πολιτικής. Πολύ προδοτικό πράγμα αυτός ο μύθος!..
Προτιμότερες οι αυθαίρετες σκέψεις, έστω αμφίρροπες και ρευστές, έστω κάτι σαν μια δέσμη τρεμόσβηστου φωτισμού που κάνει ελαστικούς τους ίσκιους...