 |
| Myriams-Fotos / pixabay |
Γι' αυτό δεν πρέπει να "μαντρώνεται" σε πολιτικές πρακτικές, ούτε να μαραίνεται από του χρόνου τις γαλιφιές. Είναι η "ποίηση" της αλήθειας που αρνείται να τρυγήσει το σάπιο καρπό.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή έχει παλμό και γλωσσική λύσσα. Και αρμονία νικηφόρων τυμπάνων. Και σμιλεμένες φωνές υπόκωφης αντίστασης ενάντια στις επίπεδες πολιτικές "μαγείες" και στις ξοδεμένες εξουσιαστικές παθολατρείες.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή είναι ανυπότακτο. Ασυμβίβαστο με το μίγμα της παθητικής προσαρμογής και της ασκητικής αναμονής ενός καλύτερου αύριο.
Αυτό το "μίγμα" ταιριάζει μόνο σε αφελείς όλων των τόπων και των εποχών με σύμπλεγμα εθνικής μειονεξίας, των οποίων η στάση στην άλωση της ζωής τους έχει τη δική της υπαρξιακή νομοτέλεια, την περιχαρακωμένη στο "γενηθήτω φως και εγένετο σκότος", των περιπλανώμενων μελωδών τηε απελπισίας.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή έχει να κάνει με την απολλώνια ιδιοσυγκρασία του Ελληνα, με την ανάκαμψη της μεσογειακής του φύσης, με τη συνειδησιακή του ολοκλήρωση. Με την ενίοτε βάρβαρη χωρική του ρώμη, την κυκλώπια και ταυρική.
Το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή είναι η έξοδος στην αντιφύση της εσωτερικής ερήμου. Υπαγορεύεται από το μεσογειακό αισθησιασμό, που πέρασε από την "Αιολική φύση" του, για να προσυλητισθεί στον ελληνικό θρησκευτικό ερωτισμό.
Σε τούτο τον τόπο του ήλιου ωστόσο, όπου όλα εξισώνονται προς τα κάτω, προς το σκότος, επιστρατεύονται όλα τα μέσα από τους νανοειδείς της πολιτικής, για να αποχρωματιστεί το αίσθημα του έρωτα για τη ζωή.
Ιδανικά αμέτοχοι και ανέκφραστοι σ' αυτή την αλήθεια, στην αρχέγονη θέλησή μας για οντότητα και αυθυπαρξία, δεν δικαιούμαστε να είμαστε...