Το θέμα δεν είναι γιατί πήγαμε στη Μικρά Ασία αλλά για ποιο λόγο πήγαμε τόσο αργά και γιατί δε θέσαμε τα συμφέροντα του Ελληνισμού ως προτεραιότητα. Τα σύνορα που μας επέτρεψαν να έχουμε οι προστάτες μας δεν ήταν τα σύνορα που αντιπροσώπευαν τις εθνικές και ιστορικές πραγματικότητες.
Οι Έλληνες της Μικρά Ασίας και του Πόντου είχαν δικαίωμα στην απελευθέρωση όπως το έχουν και οι Κούρδοι σήμερα. Δεν υπάρχει περίοδος παραγραφής της κατοχής. Η Συνθήκη των Σεβρών δεν ήταν ιμπεριαλιστική αλλά δημιουργούσε ένα καταφύγιο για τους γηγενείς στην πατρίδα τους. Η Σμύρνη εξακολουθούσε να έχει ελληνική πλειοψηφία, παρά την κατοχή αιώνων και σε ότι αφορά την Ίμβρο και την Τένεδο το ένα νησί δεν είχε καθόλου Τούρκους ενώ το άλλο είχε ελάχιστους.
Η γενοκτονία του ποντιακού Ελληνισμού κομμάτι, της γενοκτονίας του Ελληνισμού της οθωμανικής αυτοκρατορίας ήταν ένα έγκλημα σχεδιασμένο από Τούρκους και Γερμανούς που έγινε και εξαιτίας των εγκληματικών συμπεριφορών των ελληνικών κυβερνήσεων που άφησαν στην ουσία το έθνος στην τύχη του.
Μελίνα Κονταξή
Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού