 |
| RestaurantAnticaRoma / pixabay |
Σε ραδιοφωνικό σταθμό. Κραυγάζει μια κάποια εκεί πέρα: "Να συνεχιστεί η καραντίνα. Κινδυνεύουμε. Να ΜΗΝ ανοίξουν τα κομμωτήρια. Δε θα πάθουμε τίποτα. Μια χαρά είμαστε και με την αλογοουρά".
Γωγώ Ατζολετάκη
Αναμφισβήτητα! Και η αλογοουρά μια χαρά χτένισμα είναι. ΟΜΩΣ, δεν σκέφτονται όλοι αυτοί που αντιδρούν, ότι επιτέλους ΠΡΕΠΕΙ να μπει μπρος η οικονομία; Ότι πρέπει ν' αρχίσει να κυκλοφορεί το χρήμα; Ν' αρχίσουν να εισπράττουν οι επαγγελματίες (πάσης φύσεως), να είναι σε θέση να πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους και να ενισχυθούν τα έσοδα του Κράτους; Αλυσίδα είμαστε. Όταν σπάνε μερικοί κρίκοι, καταρρέει η αλυσίδα. Και τις επιπτώσεις τις υφιστάμεθα όλοι.
Και στο κάτω-κάτω, όποιος φοβάται τη μόλυνση, να μην πάει στο κομμωτήριο. Ή στην καφετέρια. Ή στο εστιατόριο. Ας συνεχίσει την καραντίνα του οικειοθελώς. Κανείς δεν του το απαγορεύει.
(ΣΗΜ. Για να μην παρεξηγηθώ από τους κακόβουλους: Δεν ανήκω στους "θερμόαιμους" του κομμωτηρίου. Το βαριέμαι αφάνταστα - όλη τη διαδικασία. Αν μπορούσα δε θα πήγαινα ποτέ - θα περιποιόμουνα τα μαλλιά μου μόνη μου. Και τώρα δεν πρόκειται να σπεύσω. Βαριέμαι!)
Δεν είναι όμως μόνο το κομμωτήριο. Έβλεπα χθες στην τηλεόραση μια πρόβα generale εν όψει του ανοίγματος των εστιατορίων στην Ιταλία. Όπου οι μαγαζάτορες είχαν τοποθετήσει πλέξι γκλας πάνω στο τραπέζι, για να προφυλάσσονται οι συνδαιτημόνες. Κι ήταν ένα ζευγάρι (ένας άντρας και μια γυναίκα) που τρώγανε και μιλούσανε με το πλέξι γκλας ανάμεσά τους... και τσουγκρίζανε τα ποτήρια τους πάνω στο πλέξι γκλας (!)
Πείτε μου, σας παρακαλώ: Αν ένα αντρόγυνο αποφασίσει να πάει ένα βράδυ να φάει έξω σε ένα εστιατόριο. ΤΙ ΤΟ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ το πλέξι γκλας; Δυο άνθρωποι που ζούνε μαζί, που κοιμούνται μαζί, που ανταλάσσουν τα μικρόβιά τους κινδυνεύουν ξαφνικά στο εστιατόριο και θα είναι αναγκασμένοι να τρώνε με το πλέξι γκλας ανάμεσά τους;
Είναι ή δεν είναι παραλογισμός;
Αν είναι απλώς φίλοι, το καταλαβαίνω. Αν είναι παραπάνω από δυο άτομα (δυο φιλικά ζευγάρια, ας πούμε) κι εκεί υπάρχει κάποια λογική.
ΑΛΛΑ καλό είναι να αποφεύγουμε τις ακρότητες.
ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ!
Όμως φοβάμαι πως το έχουμε χάσει το μέτρο σε πολλά πράγματα.
Και, δυστυχώς, η μια χώρα αντιγράφει - εν πολλοίς- την άλλη.
ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ, θα το επαναλάβω: Όποιος φοβάται, ας μην βγει - ας μην εκτεθεί. Όμως η οικονομία επιβάλλεται να επανεκκινηθεί. Αλλιώς μας περιμένει παταγώδης κατρακύλα!