Χριστός Ανέστη! Τις τελευταίες ημέρες και συγκεκριμένα από το πρωί του Μ. Σαββάτου 18 Απρ. 2020, μεγάλος θόρυβος ξέσπασε σχετικά με την σύλληψη και παραπομπή του εφημερίου του Ιερού Ναού Ευαγγελιστρίας της πόλεως Χίου π. Χριστοφόρου Γουρλή στην Εισαγγελία Χίου, για την διάπραξη του αδικήματος της παραβίασης του νόμου του κράτους που προέβλεπε την κεκλεισμένων των θυρών διεξαγωγή των ιερών ακολουθιών στις εκκλησίες για τις μέρες της Μ. Εβδομάδος λόγω της πανδημίας του κορωναϊού.
Σταμάτης Γ. Κουτσοδόντης
Εξ’ αρχής επιθυμώ να δηλώσω όσον με αφορά, ότι είμαι βαπτισμένος Ορθόδοξος Χριστιανός και ως κοινός θνητός, συνεπώς και βεβαρημένος αμαρτιών, διατυπώνω ευθαρσώς τίς απόψεις μου όπως προστάζει η συνείδησή μου. Εξ’ άλλου ο Χριστός δεν ήρθε για να σώσει τους αναμάρτητους που τέτοιοι ΔΕΝ υπάρχουν, αλλά τους αμαρτωλούς. Ευτυχώς δεν ανήκω σε στενούς και περίκλειστους εκκλησιαστικούς κύκλους, ούτε σε αυλικούς. Δεν στοχεύω σε κανένα απολύτως ίδιον όφελος, τιμές, οφίκια ή άλλα ωφελήματα.
Χριστιανισμός δεν σημαίνει να πιστεύουμε θεωρητικά μερικά πράγματα, αλλά να τα Ζούμε και να τα Ομολογούμε. Το πλέον σημαντικό Αξίωμα της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας από τον κάθε ενσυνείδητο πιστό (Ιερωμένο κάθε βαθμίδος ή λαϊκό) που θέλει να ανήκει στο πλήρωμα της επί της γης Εκκλησίας, της λεγόμενης στρατευομένης, είναι η αποδοχή της θαυματουργικής ύπαρξης και ενεργείας του Αγίου Πνεύματος.
Γι’ αυτό όταν ο λαϊκός προσέρχεται για να ιερωθεί ή να ανεβεί κάποια βαθμίδα ιεροσύνης, η θεμελιώδης ευχή που λέγεται είναι: Η Θεία Χάρις, η πάντοτε τα ασθενή θεραπεύουσα και τα ελλείποντα αναπληρούσα, προχειρίζεται (όνομα) τον ευλαβέστατον (π.χ.) Διάκονον εις Πρεσβύτερον, ευξώμεθα ουν υπέρ αυτού, ίνα έλθει επ᾽ αυτόν η χάρις του Παναγίου Πνεύματος.
Στην προκειμένη περίπτωση ο Παράκλητος διαχέει την Θεία Χάρη Του δια του χειροθετούντος Αρχιερέα και δεχόμενος είναι ο κάθε χειροτονούμενος. Η Θεία Χάρις είναι μία και ισχυρή για τον κάθε χειροτονούμενο, από εκεί και ύστερα ο κάθε δέκτης κατά την καρδιά του, τον εγωϊσμό ή την ταπεινοφροσύνη του και την θέλησή του, οφείλει να «καλλιεργεί» τον εαυτό του με έργα και λόγο, ώστε με την βοήθεια της Θείας Χάριτος που του Δωρίθηκε, να υπόκειται διαρκώς στην θαυματουργό μετάλλαξή προς το βέλτιστο, που κατά την ευχή θεραπεύονται τα ασθενή και αναπληρώνονται τα ελλείποντα.
Ε! λοιπόν, εδώ στην περίπτωση του παραβάτη κατά τον ανθρώπινο νόμο π. Χριστοφόρου Γουρλή, ο οποίος ήταν κατά την χειροτονία του ο λήπτης της Θείας Χάριτος, αυτή καθώς φαίνεται από την εν γένει βιωτή του, επέδρασε εξόχως καταλυτικά.
Ο π. Χριστοφόρος, εκ των προτέρων γνώριζε άριστα πως αν θα γίνει παραβάτης του ανθρώπινου νόμου, πως θα υποστεί τις απορρέουσες από αυτόν κυρώσεις. Ενσυνείδητη επιλογή του ήταν να πράξει ό,τι έπραξε. Δεν το απέκρυψε ποτέ, αντιθέτως εξωτερίκευσε τα συναισθήματά του ακόμη και κατά της Ιεραρχίας, λέγοντας: "Οι Νόμοι του Θεού είναι πάνω από τους Νόμους της Πολιτείας αλλά και η απόφαση της Ιεράς Συνόδου πάρθηκε από «Αγίους», τα εισαγωγικά δικά μου, που έπρεπε να υπερασπιστούν την πίστη μας και δεν το έκαναν και το λέω αυτό ευθαρσώς και εις γνώσιν των συνεπειών."
Η δε δήλωσή του αυτή πιστεύω πως έγινε όχι εν βρασμώ ψυχής, αλλά εν γνώση των συνεπειών που θα είχε πρωτίστως από τον έλεγχο της δικής του συνειδήσεως, εάν έμενε αδρανής και άφωνος, αφού πάντοτε σε κάθε πράξη του αυτή έχει ειδικό βάρος και τον ελέγχει. Για τον π. Χριστοφόρο η Ομολογία Πίστεως ανέκαθεν κατείχε στη ζωή του την πρωτοκαθεδρία.
Η δήλωσή του για τους «Αγίους» Αρχιερείς που έτσι αρέσκονται να αυτοαποκαλούνται δεν είναι μόνο δική του, αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των πιστών που ιδίως τις μέρες της Μεγαλοβδομάδας που πέρασε, εξανέστησαν, πληγώθηκαν και προσβλήθηκαν από την επιλογή των πνευματικών τους ταγών, γενόμενοι αυτοκόλλητοι με τις αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας.
Και αυτή δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε και ασφαλώς θα είναι η τελευταία. Χρόνια τώρα συμπορεύονται με όλες τις κυβερνήσεις που έρχονται και παρέρχονται.
Ναι, οι «Άγιοι» δεσποτάδες είναι Ιερωμένοι ένεκα της χειροτονίας τους, λόγω της επιδράσεως του Αγίου Πνεύματος, αλλά κατέστησαν και δημοσιοσχεσίτες, δημόσιοι υπάλληλοι με τον βαθμό του Προϊσταμένου ή Διευθυντή κλπ. Ασφαλώς υπάρχουν και λιγοστές Φωτεινές εξαιρέσεις πανάξιων Αγίων όντως Ιεραρχών χωρίς εισαγωγικά. Οι διαπιστώσεις αυτές όσο και να στεναχωρούν, είναι υπαρκτές και ταλανίζουν εδώ και πολλά χρόνια το πλήρωμα της εκκλησίας με αποτέλεσμα οι πιστοί να λυπούνται, να ταλανίζονται, να απαξιώνουν ή και αποστρέφονται τον Κλήρο.
Πότε η Ιεραρχία της Ελλάδος όρθωσε Λόγο και ανάστημα τα τελευταία χρόνια σε κάποια κυβέρνηση; Μόνο μία φορά επί πρωθυπουργίας Τσίπρα. Και για ποιο θέμα; Για να μη γίνει χωρισμός Κράτους – Εκκλησίας, για να παραμείνουν δημόσιοι υπάλληλοι, για τον μισθό, όπως λέει ο λαός για το παραδάκι!
Κρίμα που τους πέρασε ήταν ευκαιρία, γιατί έτσι θα αναγεννιόταν η Ελλαδική Εκκλησία όπως συμβαίνει με τους εντελώς διακριτούς ρόλους στη Σερβική, Βουλγαρική, Ρωσική και άλλες. Θα έπαυε ο εναγκαλισμός και η εξάρτηση από το κράτος, η Εκκλησία θα είχε Φωνή, Λόγο, Πυγμή, Οντότητα. Θα αποκτούσε την παλιά της αίγλη και θα απέδιδε υψηλό παραγωγικό έργο πρωτίστως στις καρδιές των Ελλήνων πολιτών. Διότι το διαχειριστικό μέρος όπως τα συσσίτια και οι προσφορές τροφίμων, από μόνα τους δεν αρκούν. Ο άνθρωπος έχει ανάγκη πλην της συντήρησης του σώματος και την περιποίηση της άφθαρτης ψυχής του, που κανένας δεν μπορεί να την αρπάξει, να την βιάσει ή να την βεβηλώσει.
Αυτές οι παραπάνω γραμμές, δεν είναι καινοφανείς, αλλά της συντριπτικής μερίδας της ελληνικής κοινωνίας που δεν είναι προσδεμένη στο «άρμα» της λεγόμενης «νόμω κρατούσης Εκκλησίας».
Οι διαπιστώσεις τούτες σαφώς και έχουν το δικό τους νόημα για την υπόθεση του π. Χριστοφόρου. Ας συλλογιστούμε λίγο παρακαλώ το γιατί η σύλληψη που π. Χριστοφόρου συγκλόνισε συθέμελα την Χίο, τα κοινωνικά δίκτια και το πανελλήνιο που εν πολλοίς τον γνώριζε χρόνια πολλά πριν, ως τον «ιπτάμενο» ιερέα λόγω της προσωπικής του «ιδιόμορφης» συμπεριφοράς κατά την πρώτη Ανάσταση.
Θα ξεκινήσω από την πρώτη Ανάσταση του «ιπτάμενου» π. Χριστοφόρου. Ο Ιερέας αυτός δεν είναι θεατρίνος, ούτε επιδειξίας γελωτοποιός, είναι ευσεβέστατος, ταπεινώτατος και με πολύ φόβο Θεού. Δεν θα «χοροπηδούσε» ποτέ μα ποτέ μέσα στον Ναό του Τριαδικού Θεού που σέβεται και ευλαβείται άκρως ιδιαιτέρως.
Οι κινήσεις του αυτές πηγάζουν αυθόρμητα από την χαρά της ψυχής του για την Ανάσταση του Χριστού που έγινε το έτος 33 μ.Χ. και έκτοτε κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται και Αναστήνετε ως μόλις προχθές. Το ίδιο συμβαίνει και με την Σταύρωση και την Κήδευση Του, που συνέβησαν το ίδιο έτος και έκτοτε κάθε χρόνο Σταυρώνεται και Κηδεύεται, όπως επίσης πριν λίγες μέρες. Αυτά συμβαίνουν όχι σε χρόνο παρελθοντικό αλλά στον παρόντα, ενεστώτα.
Το γιατί από την σύλληψή του συγκλονίστηκε η Χίος, βεβαίως και υπάρχει η εξήγηση. Ο π. Χριστοφόρος γεννήθηκε μεγαλώνοντας κοντά σε Αγιασμένους γονείς, που του έπλασαν τον χαρακτήρα, τον διαπαιδαγώγησαν επάξια ώστε να θελήσει να γίνει Λειτουργός, έχοντας και το τάλαντο της μαθήσεως από τα σχολικά του χρόνια ως τα φοιτητικά. Ευθύτατος, ακέραιος σαν χαρακτήρας με δύναμη θάρρους και ψυχής.
Από της λήψης του Ιερατικού σχήματος εργάζεται σιωπηρώς, άοκνα, Διακονώντας παντοιοτρόπως με ανείπωτο ζήλο κάθε συνάνθρωπό μας, φροντίζοντας να μένει μακριά από την δημοσιότητα. Με πράξεις ζωής, βρίσκεται σε μια άλλη σφαίρα σκέψης από την εντελώς γήινη δική μας, που ίσως κάποιες φορές μας παραξενεύει.
Ο π. Χριστοφόρος κοιτάζει «πολύ μακριά» γιατί ο μοναδικός του ακατάπαυστος πόθος, θείος έρωτας και έγνοια είναι να «επενδύει» επάνω ψηλά στον Ουρανό με τρομερά δυνατή, αταλάντευτη, ασάλευτη και ακράδαντη Δύναμη Πίστεως που την Ομολογεί ευθαρσώς μετά παρρησίας κάθε στιγμή όπου και να βρίσκεται.
Όσο για την φυσική ανθρώπινή του δύναμη, αυτό τούτο το γεγονός κι’ αυτό αν εκπλήσσει! Δεν υπάρχει εξήγηση, από κάπου……… αντλεί δυνάμεις με πολύ «ανεξήγητο» τρόπο πέραν από τους νόμους των ανθρώπινων αντοχών. Χρόνια τώρα, δεν φείδεται κόπων, βασάνων και χρόνου, διαθέτοντας τον εαυτό του όχι από πρωίας μέχρι νυκτός, αλλά από ΠΟΛΥ πρωίας ως τη ΒΑΘΙΑ νύκτα, με μοναδικό σκοπό και γνώμονα την Διακονία ψυχών και σωμάτων. Κυριολεκτικά αφιερώνει την ύπαρξή του προς χάριν των ανθρώπων της ενορίας του αλλά και κάθε άλλου αναξιοπαθούντος και εμπερίστατου συνανθρώπου μας σ’ ολόκληρο το νησί μας, καταγράφοντας πολυσχιδές, πολύμορφο, πλουσιότατα παραγωγικό και αφανές έργο. Είναι αληθινός Εργάτης του Αμπελώνος του Χριστού και ταπεινός Του δούλος και υπηρέτης. Είναι Καλλιεργητής ψυχών μικρών και μεγάλων, παρηγορητής των σωματικά νοσούντων, προστάτης των οικονομικά αδυνάτων με τις χορηγίες του Φιλοπτώχου Ταμείου της ενορίας του της Ευαγγελιστρίας.
Και όχι μόνον αυτά τα χαρίσματα έχει ο π. Χριστοφόρος. Ανέκαθεν, εκ φύσεως καλοσυνάτος, χαμογελαστός, ήρεμος, πράος, γαλήνιος, νηφάλιος. Διαθέτει σοβαρότητα, συνέπεια λόγων και πράξεων, καθώς και άψογο Θεολογικό λόγο. Όταν Λειτουργεί στον Ι. Ναό δεν διαβάζει ή απλά ψέλνει, χρησιμοποιεί ορθά τα σημεία στίξης της γλώσσας, δεν βιάζεται, ενώ είναι εξαιρετικά Καλλίφωνος, Καλλικέλαδος και Μουσικολογιότατος κατά την ορολογία της προσφώνησης των χοραρχών των ιεροψαλτών.
Βιώνει στο έπακρο την κάθε Ιερή πράξη που τελεί, έχοντας το χάρισμα της δυνατότητας να μεταφέρει στους πιστούς, εκείνη την κάθε στιγμή. Γι’ αυτό και ο Ναός της Ευαγγελιστρίας που εφημερεύει δεν είναι ποτέ χωρίς εκκλησίασμα, ούτε και είναι μια σύναξη γερόντων που λίγο προ του τέλους της ζωής τους αποφασίζουν να συναθροίζονται.
Παντοτινά αφιλοχρήματος και υπερήφανος με την καλή έννοια, παρ’ ότι μισθωτός. ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ κατά την λαϊκή γλώσσα «δεν τσεπώνει φακελάκια» (ήτοι μαύρο αφορολόγητο χρήμα) από Κηδείες, Γάμους, Βαπτίσεις και άλλες Ιεροπραξίες. Γι’ αυτό και όσοι συμπολίτες μας Χιώτες και εκτός Χίου ακόμη, σκέφθηκαν ή αρθρογράφησαν από άδολη αγάπη για να τον συνδράμομε οικονομικά όλοι μαζί για την πληρωμή του προστίμου που του καταλογίστηκε ύψους πέντε χιλιάδων ευρώ (5.000) ευρώ, να ΜΗ το ξανασκεφθούν. ΔΕΝ πρόκειται να δεχθεί μια τέτοια πράξη, σίγουρα θα την θεωρήσει προσβλητική.
Όμως ο πατήρ Χριστοφόρος είναι και ο μεγαλύτερος ηλικιακά φίλος των παιδιών των Κατηχητικών. Έγραψε η αρθρογράφος κ. Κυριακή Μαυριάνου την 21/3/2018 στη Χιώτικη εφημερίδα «Πολίτης»: «Ο Ιερέας της πόλης που κάνει τα παιδιά να ανυπομονούν για το κατηχητικό. Πριν ξεκινήσει η κατήχηση στην Παναγία Ευαγγελίστρια ο παπά Χριστόφορος παίζει με τους μαθητές πότε ποδόσφαιρο και πότε μπάσκετ, κάνοντας τα παιδιά να ανυπομονούν για το Σαββατιάτικο κατηχητικό τους. Διαιτητής, ποδοσφαιριστής, δάσκαλος και ιερέας». Μάλιστα στον ιστοχώρο του ηλεκτρονικού «Πολίτη» παρατίθεται το άρθρο αυτό, μαζί με το σχετικό βίντεο στον σύνδεσμο:
Παρενθετικά σημειώνω πως εξ όσων λέγονται και διαδίδονται εδώ και πολλά χρόνια στη μικρή κοινωνία του νησιού μας, όλη αυτή η δραστηριότητα του ενάρετου, ακάματου και ανύστακτου π. Χριστοφόρου ουδόλως αρέσει στον δεσπότη Χίου π. Μάρκο. Εμ! Δεν γίνεται ένας απλός ιερέας να έχει ασυγκρίτως πολύ μεγαλύτερη αποδοχή και απήχηση στον πιστό λαό απ’ ότι ο δεσπότης του τόπου, αν και Χιώτης ο ίδιος! (Κρίμα που δεν φρόντισε να εδραιωθεί στις καρδιές των Χιωτών ως Μητροπολίτης ο π. Μάρκος).
Όμως ο π. Χριστοφόρος κλείνει τα αυτιά στις σειρήνες και προχωρά ακάθεκτος και με πολύ ορμή στα έργα του, όπως πάντοτε έκανε. Να λησμονήσουμε μήπως τον Επίσκοπο Νεκτάριο; Η συκοφαντία, η καταλαλιά και η κατάκριση των τότε δεσποτάδων τον προήγαν αργότερα σε μεγάλο Άγιο της Ορθοδοξίας. Είναι ο γνωστός μας Άγιος Νεκτάριος ο Πενταπόλεως, του οποίου το Σεπτό σκήνωμα βρίσκεται στην Αίγινα, όπου επί ημερών του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χριστοδούλου, η Σύνοδος της Ελλαδικής Εκκλησίας ζήτησε συγχώρηση.
Οι λόγοι του Αποστόλου Παύλου, επίκαιροι και σήμερα προειδοποιούν πως στο Σώμα της Εκκλησίας, θα εμφανισθούν «Λύκοι Βαρείς», επικίνδυνα πρόσωπα, ψευδοποιμένες που δεν θα λυπηθούν το ποίμνιο (Πράξ. 20,29). Που θα κάνουν τα πάντα για να απομακρύνουν τους πιστούς της Εκκλησίας από την αλήθεια του Ευαγγελίου. Θα κυνηγήσουν όσους αντισταθούν και παραμείνουν στην αλήθεια του λόγου του Θεού. Θα είναι άνθρωποι στερημένοι από την Χάρη του Αγίου Πνεύματος.
Αλλά ας ενθυμηθούμε και τα σοφά γνωμικά: Μόνο τα δέντρα που έχουν καρπούς πετροβολούν. Και το άλλο: Ο χαρακτήρας είναι σαν το δέντρο και η φήμη σαν τη σκιά του.
Οι μεγαλύτεροι από εμένα ηλικιακά θυμάμαι που έλεγαν πως το ράσο ή ζεσταίνει ή μουτζουρώνει (εννοώντας τις καρδιές των ανθρώπων). Λοιπόν, το ράσο του π. Χριστοφόρου Γουρλή κατά γενική ομολογία μόνο ζεσταίνει. Όντως είναι πλασμένος από άλλο φύραμα. Φαίνεται πως η Ομολογία της Πίστεώς του, πλουσιοπάροχα και αφειδώς τον Προικίζει. Είναι Ιερέας με όλη τη σημασία και την βαρύτητα της λέξης. Δεν πρέπει να τον λυπόμαστε, αλλά τον μακαρίζομε. Να! έτσι δίδεται και η εξήγηση γιατί η Χιώτικη κοινωνία τον σέβεται τον ευλαβείται, τον υπακούει, τον τιμά, τον υπεραγαπά και τον έχει καύχημα και καμάρι της. Αναμφίβολα ο π. Χριστοφόρος αποτελεί παράδειγμα προς Μίμηση!
Χίος, Τρίτη της Διακαινησίμου 21 Απρ. 2020