 |
| papazachariasa / pixabay |
Τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε μπει σε ατμόσφαιρα χρονοδιαγραμμάτων ανοίγματος και επιστροφής στη...νέα κανονικότητα. Τώρα το πως γίνεται να επιστρέψει κανείς σε κάτι καινούριο, μόνο ο υφυπουργός Π.Π. μπορεί να το απαντήσει.
Του Στρατή Μαζίδη
Διαβάζουμε άρθρα, ακούμε δηλώσεις, βλέπουμε ρεπορτάζ με ημερομηνίες, χρονοδιαγράμματα και λοιπές σχετικές λεπτομέρειες. Τότε ανοίγουν τα κομμωτήρια, τότε τα μικρά καταστήματα, τότε τα μεγαλύτερα, έτσι θα δουλέψουν οι καφετέριες κ.ο.κ.
Στο όλο αυτό αφήγημα των τελευταίων ημερών απουσιάζουν οι εκκλησίες. Καμία κουβέντα, όχι για Θεία Λειτουργία και λοιπές ακολουθίες, αλλά ούτε καν για προσκύνημα, άναμα κεριού, προσευχής.
Η Ιερά Σύνοδος με ελάχιστες εξαιρέσεις σιωπά. Άλλωστε ούτε καν υπερασπίστηκε τους ιερείς της που μετέδωσαν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού σε κάποιους ελάχιστους και δίχως συνωστισμούς που είδαμε σε άλλες περιπτώσεις.
Το γιατί έκλεισαν οι εκκλησίες, είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο για τους χριστιανούς. Υπάρχει και μια πολύ μεγαλύτερη πνευματικότερη εκδοχή που αν θέλει ο Θεός θα παραθέσουμε προσεχώς για προβληματισμό. Ωστόσο το ποίμνιο της εν Ελλάδι Εκκλησίας φαίνεται πως είναι ακέφαλο. Δεν υπάρχει ηγεσία. Ένας συμπαθής και ήπιος γέροντας που όμως σε τίποτε δε θυμίζει Ιωάννη Χρυσόστομο.
Απεναντίας στην πλειοψηφία της η Ι.Σ. θα μπορούσε να πει κανείς ότι με την στάση της επικυρώνει όλους όσους αμφισβητούν την αλήθεια και τη διδασκαλία της. Γιατί να δεχθώ, θα πει κανείς, το θαύμα της Θείας Κοινωνίας όταν οι αρχιερείς σας σταμάτησαν να τη μεταδίδουν;
Οι χριστιανοί είναι όπως οι μαθητές του Χριστού μετά την Σταύρωση. Αισθάνονται μόνοι, φοβισμένοι και δεν έχουν που να στηριχθούν. Η διαφορά είναι ότι τότε ο Χριστός αναστήθηκε και όλα άλλαξαν. Σήμερα όμως τι γίνεται;
Αναρωτιέμαι. Ο αρχιεπίσκοπος και οι μητροπολίτες πώς να αισθάνονται άραγε; Αντιλαμβάνονται ότι η Εκκλησία υπήρξε ίσως το μεγαλύτερο θύμα του ιού; Προβληματίζονται πως θα είναι ποιμένες χωρίς ποίμνιο;
Η πίστη είναι ένα θαύμα από μόνη της. Κανείς δε θα σε πιστέψει όταν εσύ ο ίδιος με τις πράξεις και τις αποδοχές σου αμφισβητείς αυτό που είσαι και πρεσβεύεις. Απεναντίας το θάρρος είναι που ανοίγει δρόμους. Γιατί εξαπλώθηκε ο χριστιανισμός; Διότι έβλεπαν ανθρώπους να πέφτουν στα λιοντάρια και να υφίστανται βασανιστήρια χωρίς δισταγμό.
Γράφει ο Παύλος: Ἀδελφοί, οἱ πατέρες ἡμῶν, διὰ πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, εἰργάσαντο δικαιοσύνην, ἐπέτυχον ἐπαγγελιῶν, ἔφραξαν στόματα λεόντων, ἔσβεσαν δύναμιν πυρός, ἔφυγον στόματα μαχαίρας, ἐνεδυναμώθησαν ἀπὸ ἀσθενείας, ἐγενήθησαν ἰσχυροὶ ἐν πολέμῳ, παρεμβολὰς ἔκλιναν ἀλλοτρίων· ἔλαβον γυναῖκες ἐξ ἀναστάσεως τούς νεκροὺς αὐτῶν· ἄλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξάμενοι τὴν ἀπολύτρωσιν, ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν· ἕτεροι δὲ ἐμπαιγμῶν καὶ μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δὲ δεσμῶν καὶ φυλακῆς· ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν, ἐπειράσθησαν, ἐν φόνῳ μαχαίρας ἀπέθανον, περιῆλθον ἐν μηλωταῖς, ἐν αἰγείοις δέρμασιν, ὑστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι, ὧν οὐκ ἦν ἄξιος ὁ κόσμος, ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι καὶ ὄρεσι καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς.
Αλλά ένα ακόμη παράδειγμα είναι η ιστορία των Αγίων Σαράντα όπου όταν ο ένας λιγοψύχισε, ένας από τους φύλακες πήδηξε στη θέση του στην παγωμένη λίμνη.
Σε όλη λοιπόν αυτήν τη ρητορική της νέας κανονικότητας δεν υπάρχουν οι εκκλησίες και αυτό δείχνει να μην απασχολεί ιδιαίτερα.