 |
| a_roesler / pixabay |
Η χώρα εισήλθε, ήδη, σε κατάσταση ανάγκης. Αν όχι, με τη νομική σημασία του όρου, εισήλθε με την πολιτική. Η γενιά των σαραντάρηδων, είτε στην εκδοχή Τσίπρα είτε στην εκδοχή Μητσοτάκη, αποδεικνύεται αδύναμη να διαχειριστεί τα μεγάλα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας. Η επίκληση του κακού παρελθόντος έχει πραγματικά στοιχεία, δεν αρκεί όμως, για να δικαιολογήσει τις τεράστιες αδυναμίες που αποκαλύπτει το πολιτικό σύστημα.
Ολόκληρες γενιές μεγάλωσαν με κυρίαρχη αντίληψη το εύκολο και γρήγορο κέρδος, τη διαφθορά ως κάτι πολιτικά νομοτελειακό και την λογική πως η διακυβέρνηση μιας χώρας δεν διαφέρει από τη διακυβέρνηση μιας εταιρείας ή ενός συλλόγου. Όλα τα κάνει η Ευρώπη και οι κυβερνήτες είναι, απλώς, οι διαχειριστές αποφάσεων που λαμβάνονται αλλού.
Η περίοδος Τσίπρα πέρασε αλλά, μάλλον, ούτε ο ίδιος, ούτε τα στελέχη του διδάχθηκαν κάτι από αυτήν. Δηλώνουν, μάλιστα, πως αν επανέλθουν δεν θα κάνουν, απλώς, τα ίδια αλλά και χειρότερα.
Η περίοδος Μητσοτάκη που διανύουμε χαρακτηρίστηκε, εξ αρχής, από την ανάδειξη κάποιων τεχνοκρατών. Η καθημερινή κυβερνητική πρακτική αποκαλύπτει πως ούτε για τεχνοκράτες πρόκειται, ούτε για ικανούς πολιτικούς. Εκείνο που αναζητούσε η χώρα ήταν ένας συνδυασμός τεχνοκράτη με έντονο πολιτικό αισθητήριο και συνείδηση της πολιτικής και κοινωνικής αποστολής του. Δυστυχώς, κανείς στην κυβέρνηση δεν διακρίνεται για τις ικανότητές του. Λείπει το πολιτικό αισθητήριο, ακόμη, και από τον πεπειραμένο πολιτικά υπουργό Προστασίας του Πολίτη (πού είσαι Όργουελ!), αν κρίνει κανείς από τον τρόπο που διαχειρίστηκε την υπόθεση της αποστολής αστυνομικών δυνάμεων στα νησιά.
Αλλά και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με το ύφος των δηλώσεών του έχει την εντύπωση πως απευθύνεται σε φανατικό κομματικό ακροατήριο και όχι σε μια πολυσύνθετη και πολυπαραγοντική κοινωνία. Υποτίθεται ότι οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου αποσκοπούν και στη διαχείριση της κοινής γνώμης. Καμιά τέτοια ένδειξη.
Οι άνθρωποι που αναλαμβάνουν τις ηγετικές θέσεις μιας κοινωνίας έχουν ασκηθεί προηγουμένως να μην θυμώνουν και να μην εκνευρίζονται. Καλώς ή κακώς, υπερίστανται αυτών των συναισθημάτων. Στην σημερινή Ελλάδα ο θυμός του πρωθυπουργού χρησιμοποιείται ως στοιχείο για τη νουθεσία της κοινής γνώμης. Εύλογα τα μειδιάματα.
Η σημερινή κυβέρνηση αλλά και το κράτος συνολικά και απρόσωπα δεν έχουν αντιληφθεί τις μεταβολές που έχουν επέλθει στην ελληνική κοινωνία. Το μεταναστευτικό αποτελεί, απλώς, έναν δυνατό καταλύτη η κακή διαχείριση του οποίου επιδεινώνει την κατάσταση.
Η κοινωνία της ελληνικής περιφέρειας (για το Κέντρο δεν γνωρίζω γιατί δεν ζω σ αυτό), έχει την αίσθηση της εγκατάλειψης από την πολιτεία. Στα νησιά, μάλιστα, η αίσθηση αυτή επιδεινώνεται από την αδυναμία του κράτους να προστατεύσει τους κατοίκους τους από την καθημερινή τουρκική απειλή. Με το μεταναστευτικό συνειδητοποίησαν ότι τους χρησιμοποιούν και ως αποθήκη ψυχών. ή, γενικώς, ως αποθηκευτικούς χώρους.
Το έχω επισημάνει επανειλημμένως, προκαλώντας τις αντιδράσεις όσων βολεύονται στην υπνηλία. Ο τρόπος που λειτουργεί το κράτος, οι ιδεολογικές του σταθερές, η κυρίαρχη αντίληψή του, η δομή του, τα προτάγματά του, όλα αυτά και πολλά άλλα, λειτουργούν αποσταθεροποιητικά και αποδομητικά για την έννοια της κυριαρχίας του και την αναπαραγωγή της σε ιδεολογικό επίπεδο. Με απλά, λόγια, αν η πολιτεία δεν αναπαράγει τους ιδεολογικούς όρους ύπαρξής της, το παιχνίδι είναι χαμένο. Η τραγωδία είναι πως εκεί κάτω, νομίζουν πως επειδή παίρνουν την κυβέρνηση και έχουν το προνόμιο να νομοθετούν και να κυβερνούν, έχουν τελειώσει. Θα επιβληθούν. Αυτή η αντίληψη έφερε τα ΜΑΤ στα νησιά, δίχασε την ελληνική κοινωνία και οδήγησε στο εξευτελιστικό θέαμα λοιδωρίας της σκληρής ισχύος του κράτους. Δεν περιποιεί τιμή το θέαμα να ξυλοκοπούνται τα ΜΑΤ. Και δεν φταίνε γι αυτό οι πολίτες. Φταίνε αυτοί που δεν μπορούν να διαχειριστούν τις πολιτικές υποθέσεις της χώρας σε καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης. Φταίνε αυτοί που πιστεύουν πως με ξεγελάσματα μπορούν να συνεχίσουν να αντιμετωπίζουν την ελληνική περιφέρεια ως αποικία του Κέντρου. Ε, όχι, Η εποχή αυτή παρήλθε. Αν δεν το αντιληφθούν εγκαίρως, θα ξυπνήσουν με εφιάλτες.
Η πολιτική και η διακυβέρνηση είναι πολύ σοβαρές υποθέσεις για να αφήνονται στα χέρια ανθρώπων άπειρων, ιδεοληπτικών (δεν ενδημούν, μόνο, στην αριστερά αλλά και στη δεξιά), τεχνοκρατών χωρίς πολιτικό αισθητήριο (οι κυβερνήσεις δεν είναι ερευνητικά κέντρα), μονοδιάστατων.
Η διακυβέρνηση γίνεται, τώρα, στην Ελλάδα με το μεταναστευτικό και τις απειλές που δέχεται η χώρα, το μείζον ζήτημα.
Η χώρα απειλείται πολλαπλώς. Χρειάζεται κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας. Ας την συγκροτήσει ο κ. Μητσοτάκης ενεργοποιώντας όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις του ελληνικού λαού. Αφού επουλώσει τις πληγές που άνοιξε στα νησιά.
Η χώρα δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια μαθητευόμενων μάγων. Το υπέστη την προηγούμενη τετραετία, το υφίσταται και σήμερα.
Αν δεν υπάρχει η πολιτική βούληση από τους πολιτικούς, ας υπενθυμιστούν και οι νομικές ευθύνες που έχουν από αποτυχημένη διαχείριση εθνικών υποθέσεων.
Δεν μπορούμε, ως κοινωνία, να είμαστε πιόνια στο παιχνίδι τους. Ας το συνειδητοποιήσουμε. Αντιμετωπίζουμε υπαρξιακή απειλή. Δεν είναι υπερβολή αυτό που λέω.