Τις τελευταίες δεκαετίες ζούμε στον αστερισμό του δόγματος πως η Ελλάδα δε διεκδικεί τίποτε. Με τον τρόπο αυτό η ζυγαριά γέρνει πάντα προς τη μια πλευρά. Ακόμη και ο Πάγκαλος την εποχή των Ιμίων είχε αναρωτηθεί το "άντε και κερδίζαμε τους Τούρκους, τι θα παίρναμε την άλλη ημέρα;". Ήταν όμως φειδωλός στο να χυθεί ελληνικό αίμα, ώστε η κυβέρνηση έστειλε στο θάνατο τρεις ανθρώπους ενώ είχε ήδη συμφωνήσει.
Του Στρατή Μαζίδη
Δε γνωρίζει γιατί από το 1923 έως σήμερα η χώρα μας δε διεκδικεί τίποτε. Γιατί δε διεκδικεί τις περιουσίες των Ελλήνων της Πόλης, για ποιο λόγο δε σηκώνει το θέμα της Ιμβρου και της Τενέδου, την αιτία που δεν ανακινεί το ποντιακό ζήτημα καθώς συχνά πυκνά βλέπουμε εκπομπές κι οδοιπορικά στην περιοχή με τους κατοίκους εκεί να μιλούν μια άλλη γλώσσα, τις γκρίζες βραχονησίδες της Τουρκίας όπως είχε πεί ο Κοτζιάς και ένα σωρό άλλα θέματα.
Δείτε σε μια μόνο τάξη δημοτικού σχολείου πόσοι ξέρουν τα ρωμαίικα και προσέξτε τα χαρακτηριστικά του προσώπου του διευθυντή του σχολείου, όπως και των παιδιών:
Για ακούστε κι αυτόν τον γέροντα. Σίγουρα καταλαβαίνετε τι λέει:
Δείτε κι εδώ:
Θυμηθείτε τους Φάκελους και την αναφορά στην εκπομπή ότι μετά τους Κούρδους, το Ποντιακό θεωρείται το Νο2 εθνικό θέμα της Τουρκίας.
Ίσως πάλι μια βραδιά στο Ικόνιο πριν λίγα χρόνια να μπορούσε να αποτελέσει μόνη της μια απάντηση στο παραπάνω δόγμα. Ένας καλός μου φίλος, ιεροψάλτης, βρέθηκε πριν κάποια χρόνια με τη χορωδία όπου μετέχει, στο Ικόνιο για να δώσουν μια θρησκευτική συναυλία με θέμα τους Χαιρετισμούς της Θεοτόκου.
Ο ίδιος, όπως μου διηγήθηκε, ήταν ιδιαίτερα επιφυλακτικός. Τι δουλειά έχουμε εμείς στα βάθη της Τουρκίας να ψάλλουμε ορθόδοξους ύμνους, θα μας φάνε, μου έλεγε. Τελικά όταν πήγαν η κατάσταση ήταν εντελώς διαφορετική. Η αίθουσα ήταν κατάμεστη από κόσμο και στο "Τη υπερμάχω" σηκώθηκαν όλοι όρθιοι. Στο τέλος της συναυλίας μια γυναίκα πλησίαζε τη χορωδία, τη χαιρέτησε δακρυσμένη κι έφυγε. Στη συνέχεια του λύθηκε η απορία για όλο αυτό που έζησε αλλά την απάντηση είναι καλύτερα να μην τη μεταφέρουμε.
Πόσοι άραγε έμειναν πίσω μόνοι τους όταν οι δικοί μας παππούδες και γιαγιάδες ξεριζώθηκαν; Πώς διατήρησαν τη γλώσσα και, οι πιο πολλοί κρυφά, την πίστη; Πού βρίσκεται η πατρίδα 100 χρονιά σχεδόν μετά την εγκατάλειψή τους;
Η Ελλάδα λοιπόν δε διεκδικεί τίποτε γιατί δε θέλει, όχι επειδή δεν υπάρχει τίποτε προς τούτο. Κάθε άλλο!