 |
| moniek58 / pixabay |
Το σίσυφο λαό μας, ποιμένα της επικής του πορείας, συνέχει η αδράνεια. Εμειναν αφύλακτες οι πύλες της Ελλάδας και το χρέος δεν αποτελεί ανάχωμα στη πολιτική ύβρι, όπως εκφράζεται από τους κατά τα άλλα δημοκρατικά εκλεγμένους πολιτικούς εκπροσώπους του. Η Ελλάδα έχασε τον "ιστορικό της ρυθμό" και τη γλυκιά προσδοκία ενός καλύτερου αύριο.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ο αγώνας ενάντια σε ανελεύθερες πρακτικές ήταν για τους Ελληνες πάντα συνειδητός. Αναλαμβανόταν εν επιγνώσει. Ερχόταν ως συνέπεια ψύχραιμης και συνετούς απόφασης. Τούτο αποτελούσε την πεμπτουσία της αρετής των Ελλήνων, η οποία εκπορεύεται από τη συνείδηση της ισογονίας και ισονομίας, την πνευματική αυτονομία, την εσωτερική ανεξαρτησία, την ψυχική ρώμη και αυτοτέλεια.
Τι βιώνουμε σήμερα; Ο,τι κατέκτησε με αγώνες και θυσίες ο Ελληνας να κατακερματίζεται και να διανέμεται σε ελλοχεύοντες άρπαγες, ξένους και εγχώριους. Απροσμέτρητη η ευθύνη όσων βάλθηκαν να ανασκολοπίσουν το πανάχραντο σώμα της πατρίδας. Οι θυσίες δεκάδων χρόνων εκβάλλουν στην πίκρα. Το εγκώμιο έγινε θρήνος. Πικρή και σκληρή η γεύση της πραγματικότητας.
Οι Ελληνες ωστόσο δεν κοιτάζουν κατά πρόσωπο τη συμφορά. Αυτό θα ήταν ένας παράγοντας σωτηρίας, διότι απολακτίζει την απερισκεψία και την ηθικοπολιτική ανευθυνότητα. Και θα οδηγούσε τη χώρα στη σύμπνοια και τη σύνοια.
Πώς τελικά ο Ελληνας του "δε βαριέσαι" και του "βολέματος", της ανασφάλειας και του φόβου, και ταυτόχρονα της βλαχολεβέντικης αντίδρασης και της ραγιάδικης νοοτροπίας, θα βεβαιώσει την ιστορική του ύπαρξη, θα κραταιώσει την εθνική του αυτοσυνειδησία και θα θωρακίσει την αξιοπρέπειά του;
Είναι ωραία τα ευχολόγια και τα παχυλά λόγια. Ομως, όλα εκπορεύονται από τη θαλπωρή του καναπέ και του βολέματος και περιορίζονται στα όποια τετραγωνικά του σαλονιου.
Αιωρούμαστε, ζούμε στο μέσο της νυχτός μεταξύ δύο ημερών.
Μέσα στην ψυχή του καθενός αγωνίζεται η μια προς την άλλη φωνή του παλαιού και η φωνή του νέου, όπως θέλει ο νόμος της περιπλάνησης στην έρημο.
Ενα συναίσθημα ανεστιότητας είναι το αποτέλεσμα του κλονισμού του πολιτισμού μας...