Ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας έκανε χθες για πρώτη φορά θετικό. Ήταν απρόβλεπτος με την καλή - ελπίζω - έννοια. Λέω ελπίζω διότι το μέλλον θα δείξει. Απρόβλεπτος υπήρξε και στο παρελθόν όταν μας έλεγε σε μια εποχή όπου όλοι κτίζουν δυνατό ναυτικό κι αυτός εκπροσωπεί μια χώρα που μεγαλούργησε όποτε διέθετε ισχυρό στόλο, πως παρήλθαν τα χρόνια της διπλωματίας των κανονιοφόρων.
Του Στρατή Μαζίδη
Θέλω να ελπίζω πως ο υπουργός κατάλαβε πια καλά ότι οι κανονιοφόροι είναι που βάζουν τους κανόνες, καθώς επίσης πως η Αγκυρα όταν τρυπά τον πυθμένα της ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν το κάνει για να...χαλάσει τα λεφτά της.
Να ξεκαθαρίσω ότι εξακολουθώ να μην έχω καμία απολύτως εμπιστοσύνη στη σημερινή, όπως και στην προηγούμενη, ελληνική κυβέρνηση. Πολύ φοβάμαι από τα σημεία των καιρών ότι μεθοδεύουν συνεκμετάλλευση αλλά αυτή τη φορά τουλάχιστον ο Δένδιας έγινε απρόβλεπτος. Έκανε κάτι που όχι μόνο η Αγκυρα, αλλά ούτε ο ίδιος μάλλον περίμενε. Σηκώθηκε άγρια χαράματα μπήκε στο αεροπλάνο και πήγε Βεγγάζη, Κάιρο, Λάρνακα.
Είδε το διαφαινόμενο μελλοντικό ηγέτη της Λιβύης, τον υπουργό εξωτερικών μιας ισχυρής τα τελευταία χρόνια χώρας της περιοχής και τον αντίστοιχο ενός ουσιαστικά δεύτερου ελληνικού κράτους. Έκανε συναντήσεις, πραγματοποίησε συνομιλίες, μετέφερε μηνύματα, κουβεντιάστηκαν πράγματα.
Για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια είναι οι Τούρκοι αυτοί που έχουν την περιέργεια βλέποντας τον ΥΠΕΞ του προαιώνιου εχθρού τους [διότι αυτό είμαστε για την Τουρκία των κατά 70-80% εξισλαμισμένων γηγεγών] να επισκέπτεται διαδοχικά τρεις εξ ίσου αντιπάλους της με κύριο μενού των συνομιλιών την ίδια.
Τι περιελάμβανε το μενού; Θα το δούμε προσεχώς στο θέατρο των εξελίξεων. Τώρα είμαστε σε φάση μαγειρέματος. Ας ελπίσουμε μόνο το φαΐ να μην είναι τουρλού τουρλού ή τίποτε ντολμάδες γιαλαντζί.