Η πορεία είναι μακρά και σ' αυτήν ο άνθρωπος μαρτύρεται συχνά την κόλαση που αποδεικνύεται πιο μικρή κι από την ύπαρξή μας. Και υπάρχουν φορές που δεν φτάνει της ζωής του ο χρόνος για να θλίβεται.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Ο άνθρωπος φαίνεται να βιώνει την ύπαρξή του έχοντας συμφιλιωθεί με το φόβο της μετα-καταστάσεως της φθαρτής ύλης. Ζωή και θάνατος, άλλωστε, συμβαδίζουν στο πεδίο της ανθρώπινης περιπέτειας, η οποία δεν πρέπει να εκδηλώνεται ως συμβιβασμός ή ως απλή αποδοχή, αλλά ως μια διαδρομή κατά τη διάρκεια της οποίας οι εικόνες εναλλάσσονται.
Τόσο ο παλαιός άνθρωπος, όσο και ο σύγχρονος ή και ο μελλοντικός άνθρωπος, όπως εκδηλώνεται ως αποδομημένη παράμετρος μιας άδηλης οντότητας φέρει το στίγμα της διαφορότητας, αγωνίζεται γι' αυτήν, για να έχει δικαίωμα σε αυτήν και να μπορεί, εντέλει, να χαρακτηρισθεί ως επαναστατημένος ή και επαναστάτης, ως αιρετικός.
Εντός του υπάρχει ο ισχυρός και ο ανίσχυρος, γεγονός που ενισχύει το οξύμωρο και το παράδοξο της ύπαρξης. Και σε στιγμές κρίσιμες, σε ώρες χωρίς ωρίμανση, με τα κύματα των προβλημάτων να γίνονται βουνά, με τους κυματοθραύστες να μην κρατούν, να υπερβαίνονται, τότε που η θύελλα της ζωής μαίνεται, που πορεύεται ο άνθρωπος;
Ανάμεσα στη συνέχεια και την ασυνέχεια; Τη χρονική; Και την κίνηση και την ακινησία; Τη χωρική; Είναι πορεία στον πολυκυμματισμό, με το φόβο και το φως, με τη χαρά και τη λύπη. Είναι πορεία στον πολυεπιπεδισμό με τον τρόμο και το σκοτάδι. Ενα είδος έρωτα είναι η ζωή, που μιλιέται με γλώσσα υπαρξιακής χαράς και οδύνης...