Σε όλα τα μέτωπα σε τούτη τη χώρα "τουφεκίζεται", μαζί με άλλες αξίες βέβαια, και η ελληνική γλώσσα. Ολα ισοπεδώνονται από μια προιούσα ελαφρότητα και κακοποιείται βάναυσα η γλώσσα, η οποία είναι η μοναδική που μπορεί να υπερασπιστεί τον άνθρωπο. Μήπως, όμως, η υπεράσπιση αυτή είναι μονάχα ρητορική; Ο λόγος γενικά υπερασπίζεται τον άνθρωπο, γιατί είναι ο ίδιος από τη ίδια τη φύση του, ανθρωποκεντρικός.
Του Στέλιου Συρμόγλου
Η κατάσταση σε τούτο τον τόπο σ' ό,τι αφορά τη γλώσσα είναι τραγική. Γυαλόχαρτο για να στρογγυλέψω τα πράγματα και να τα εξωραίσω δεν χρειάστηκα ποτέ. Ούτε ταξιδεύω στις έννοιες με άκυρο εισιτήριο, ούτε περιμένω να εναρμονιστώ με τη "μόδα", που επιβάλλει τρόπους έκφρασης και επί της ουσίας ενθαρρύνει την αγλωσσία.
Ναι, ρανίσματα αυστηρότητας περιχωρεί ο λόγος μου. Δεν φτάνει ωστόσο στην ύβρη, γιατί του βάζω φωτιά όταν περάσει στην αντίπερα όχθη. Τα σπίρτα μου δεν είναι ποτέ βρεγμένα. Γι' αυτό και είμαι κάθετος υποστηρίζοντας πως οι "βαναυσότητες" γύρω από την ελληνική γλώσσα δεν μεταμορφώνουν μόνον την ίδια την κοινωνία σε φυλακή του πνεύματος, αλλά δημιουργούν λεγεώνες ανθρώπινων ερπετών, που μετατρέπουν τη ζωή μας σε μια κόλαση απαιδευσίας, ελαφρότητας και επιπολαιότητας.
Η γλώσσα υπάρχει γιατί υπάρχουν οι χρήστες της. Ο λόγος, λοιπόν, ανάλογα με τον τρόπο που εκφέρεται και τους σκοπούς που υπηρετεί, μεταβάλλεται σ' ένα πολύ ισχυρό όπλο, που με τη δύναμή του, δεν μπορεί βέβαια να χαμηλώσει τον Ολυμπο, είναι σε θέση όμως να παραχαράξει τη ζωή μας με την επιβολή μιας κοινωνικής ακρισίας και αγγλωσίας, και να ταριχεύσει με μεσαιωνική μονοφωνία κάθε ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική, πολιτιστική και αισθητική αξία.
Η σιγή των βολεμένων και των αγραμμάτων της "επώνυμης ελαφρότητας" μέσα στον κόσμο της σιωπής, παρά την ύπαρξη πάντων των λέξεων και των ήχων, μακροημερεύει την αγωνία όσων τους αφορά το μέλλον της γλώσσας μας. Ούτε λείψανα δεινοσαύρων πρέπει να μείνουμε, ούτε άθεοι ιεροκήρυκες που μιλάνε πέτρινη γλώσσα, να γίνουμε. Και βέβαια η γλώσσα μας κινδυνεύει από τη στιγμή που μηδίσαμε. Οι φωνές των γρηγορούντων δεν ακούγονται δυστυχώς.
Ο ανεξέλεγκτος καταναγκασμός για ακρωτηριασμό της γλώσσας, που προέρχεται κυρίως από απαίδευτους δημοσιογράφους διαφόρων επιπέδων, αλλά και από τους πολιτικούς, από πρωθυπουργούς και υπουργούς Παιδείας με πτυχίο από το Χάρβαρντ ή την όποια "βοιδοσχολή" μέχρι και σήμερα, δεν είναι εύκολα ανατρέψιμος.
Η μόνη ελπίδα που αναδύεται από την αναγκαιότητα είναι πως ό,τι είναι τυλιγμένο με το μηδέν θα ξαναζωντανέψει. Ολα τελικά πεθαίνουν και ζωοποιούνται έξω από την αιωνιότητα. Αυτός ο τόπος, εξάλλου, είναι μια κολυμπήθρα γεμάτη αγίασμα κι ένα τελεστήριο μυστηρίων και θαυμάτων με πολυπρόσωπους Ιεροφάντες και Δαδούχους, που ποτέ τους δεν εξαργύρωσαν τη σοφία τους, με τη μωρία, μα και ποτέ δεν μείνανε πληγωμένα φαντάσματα και υπήκοοι του θανάτου.
Καμία Σατραπεία δεν μπόρεσε να φυλακίσει τη γλώσσα των Ελλήνων. Το κάνουμε σήμερα μόνοι μας!..