Πολλοί ισχυρίζονται ότι η θεμελιακή κοινωνική μετάλλαξη της Ελλάδας σε «πολυπολιτισμική κοινωνία» μέσω της αθρόας εισόδου παράνομων μεταναστών στη χώρα, όπως μας προτρέπουν τελευταία οι Μητσοτάκης, Χρυσοχοΐδης κ.α. πραγματοποιείται ήδη στο πλαίσιο τριών βασικών παραμέτρων:
α) αναζήτηση εύκολης «λύσης» στο «προβληματικό» δημογραφικό ζήτημα της φθίνουσας Ελλάδας, β) νομοτελειακή επέλαση της παγκοσμιοποίησης, την οποία νεοφιλελεύθεροι και αριστεροί κοσμοπολίτες και δικαιωματιστές υπηρετούν εξίσου πιστά
και γ) αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ως ανεξέλεγκτου «φυσικού φαινομένου».
Αυτό που αρνούνται να αντιληφτούν οι θιασώτες τέτοιων απόψεων είναι όμως το εκρηκτικό μέγεθος της βασικής αιτίας της σύγχρονης μετανάστευσης που είναι η πρωτόγνωρη δημογραφική κατάσταση στις χώρες προέλευσης των μεταναστευτικών ροών. Σήμερα, μόνο στον κοντινό μας αραβικό, μουσουλμανικό κόσμο ζουν σχεδόν 140 εκατομμύρια νέοι άνθρωποι κάτω των 15 ετών, ενώ στην υποσαχάρια ζώνη «συνωστίζονται» ήδη 460 εκατομμύρια. Μέχρι το 2050 αναμένεται μάλιστα αυτά τα νούμερα να διπλασιαστούν. Μεγάλο μέρος αυτών των νέων ανθρώπων μεγαλώνει μέσα στην οργή, στην απόγνωση και στον θρησκευτικό φανατισμό, στη φτώχεια και στην επιθυμία να μεταναστεύσει, κυρίως προς τη «Γη της Επαγγελίας», τη χριστιανική Ευρώπη. Και η Ελλάδα είναι, ως γνωστόν, χώρα συνόρων και «γέφυρα» μεταξύ Αφροασίας και Ευρώπης.
Γι αυτό και η «πολυπολιτισμική κοινωνία» που ευαγγελίζονται οι ελληνικές ελίτ μοιάζει με επικίνδυνο κοινωνικό πείραμα που κανείς δεν γνωρίζει τι μεγέθους καταστροφή μπορεί να προκαλέσει. Το μόνο που γνωρίζουν όμως καλά είναι το πόσο αδύναμες είναι οι αντιστάσεις των Ελλήνων να κρατήσουν και για τις επόμενες γενιές αλώβητη την ιδεοπροσωπία και την ταυτότητά τους, αλλά και την άμυνα της χώρας τους. Ιδιαίτερα όταν αυτοί που ακόμα αρνούνται πεισματικά ένα τέτοιο ενδεχόμενο αντιμετωπίζονται συλλήβδην από τους δήθεν «ανθρωπιστές» με «πολεμικές λέξεις» (“Kampfbegriffe”) της πολιτικής ορθότητας: ξενόφοβος, ρατσιστής, ισλαμοφοβικός, εθνικιστής, λαϊκιστής, ακροδεξιός κ.λ.π.
Ο κος Μητσοτάκης πήγε στην σημερινή ευρωπαϊκή σύνοδο χωρίς να έχει να φοβηθεί κάτι για το μεταναστευτικό από τους συναδέλφους του που, λίγο-πολύ, εκλαμβάνουν την Ελλάδα σαν «αποθήκη ψυχών» που τους συμφέρει. Άλλωστε, σαφέστατη είναι και η μεταναστευτική πολιτική του πρωθυπουργού: ανοιχτά σύνορα και κρατική «διάσωση», συνεργασία με αμφιλεγόμενες ΜΚΟ και μετακίνηση - διασπορά μεταναστών στην ηπειρωτική χώρα, ανοχή στη μεταναστευτική παραοικονομία και στη χαμηλή παραβατικότητα, ελεύθερη κατάληψη γειτονιών από μετανάστες μέσω ευρωπαϊκών κονδυλίων και αμφιλεγόμενων ιδρυμάτων.
Η «πολυπολιτισμική κοινωνία» είναι πολιτική επιλογή της νέας διακυβέρνησης, όπως ακριβώς ήταν και της προηγούμενης. Τα διχίλιαρα του κου Μητσοτάκη είναι απλές «ασπιρίνες», αν όχι «στάχτη στα μάτια του κόσμου».