Τεράστιες ουρές σχηματίστηκαν την περασμένη Δευτέρα στο Περιστέρι σύμφωνα με την Espresso, από όπου και η φωτογραφία, από συμπολίτες μας που ανταποκρίθηκαν σε κάλεσμα casting για να παίξουν σε...ειδική ταινία.
Του Στρατή Μαζίδη
Στη συνέχεια με βάση το δημοσίευμα καθώς επίσης επιπλέον φωτογραφικό υλικό οι φιλόδοξοι πρωταγωνιστές τα έβγαζαν όλα για να αξιολογήσει τα...προσόντα τους η κριτική επιτροπή. Πως να ένιωθαν άραγε αυτοί οι άνθρωποι περιεργαζόμενοι από τα μάτια των κριτικών; Τι να περνούσε από το νου τους; Ποιο είναι το σκεπτικό του να παίξει κανείς σε ένα τέτοιο έργο;
Να κάνει καριέρα; Να βγάλει "εύκολα" χρήματα; Να ρίξει κανά δυό; Όλα μαζί; Από την άλλη μήπως είναι η εξαθλίωση μιας κοινωνίας όπου μεγάλο μέρος συμπολιτών μας δεν μπορεί να βρει εργασία φτάνοντας στο σημείο να λέει "δε γ..." μπροστά στην...ευκαιρία για ορισμένα χρήματα; Η παραπάνω φωτογραφία κυκλοφορεί και λιγότερο θαμπή ώστε να διαπιστώσει κανείς πως όλοι οι υποψήφιοι εραστές δεν είναι όλοι παιδαρέλια, ούτε αρχαία αγάλματα.
Ειλικρινά δε γνωρίζω. Όταν πάντως μια κοινωνία προθυμοποιείται τρόπον τινά να κάνει τέτοιες εκπτώσεις, αυτό δεν αποτελεί καλό σημάδι. Μια κοινωνία συμβιβαζόμενη να κατεβάσει τα παντελόνια της και να σηκώσει τη φούστα της για κάποια ευρώ, πόσο πολύ πιο εύκολα θα το κάνει στο σύνολό της για μια σειρά θεμάτων που μας αφορούν όλους και παίζεται το μέλλον μας; Πόσες εκπτώσεις είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε; Πόσα ακόμη θα ανεχθούμε στο όνομα του "δε γ..."; Αυτή είναι η νέα κανονικότητα που μας ετοιμάζουν "ηγέτες" όλων των αποχρώσεων;